“Alles gaat altijd over, alles heelt, de liefde komt terug”

De zon scheen heel enthousiast over mijn Barcelona, maar de temperaturen waren voor de tijd van het jaar best aangenaam. Er hing een zeebries over de stad die de gemoederen wat wist te bedaren, maar dat zuchtje wind bracht weinig soelaas voor het blonde meisje op het bankje in het park. De waterlelies dreven statig op de vijver en aan de kiosk in het park dronken mensen hun café con leche terwijl ze het Catalaanse en wereldnieuws lazen in hun krant. Verderop klommen blije kinderen op de speeltuigen en kwamen kirrend de glijbaan af met hun kleine handjes in de lucht, maar het meisje huilde. Niet luidruchtig, geen mens die haar verdriet hoorde. Maar wie, zoals ik, voorbij wandelde met de vrolijke tred van de vakantieganger, kon niet naast haar tranen kijken. Ik schaamde me voor mijn geluk, en vroeg me af wat dit mooie meisje zo van streek kon brengen, op zo’n dag vol zon, begin juli.

Het leek mij ongepast om, als onbekende 51-jarige man, zo naast haar op het bankje plaats te nemen en haar aan te spreken, laat staan te beginnen troosten. Ik schatte dat ze slechts 16 of 17 was, en ik wilde haar privacy, verdriet én jeugd respecteren. Maar waarom niemand anders haar hulp bood, een luisterend oor, misschien zelfs een schouder om op te huilen? Of het nu een mislukt examen, een gebroken hart of de ziekte of wie weet zelfs het overlijden van een geliefde betrof, elke voorbijganger had er het raden naar, en allemaal hadden we onze eigen redenen om haar toch maar voorbij te stappen. Aan zo’n gebroken meisje in de lente van het leven, in de zomer in de mooiste stad, had ik willen zeggen: “Alles gaat altijd over, alles heelt, de liefde komt terug, ook al ben je lelijk bedrogen door hem of door haar, of door het leven zelf”, maar ik zweeg en ik stapte verder. Machteloos. En ook al liep ik eerder die ochtend op wolkjes van geluk, ik voelde me nu bezorgd over het meisje, en terwijl een fris briesje mijn gedachten streelde, voelde ik al het verdriet dat ik zelf ooit heb gehad, en steeds weer heb overleefd. Maar ik durfde niet terug te keren om haar dat te vertellen.