Chef De Zondag Sandra Rosseel: “Hoe kan ik schrijven over kindergeluk, terwijl de voorbije weken duizenden kinderen zijn gesneuveld?”

Goeiemorgen,

Dit had een column moeten worden over Sint-Maarten, de even gulle ‘neef’ van Sinterklaas. En over hoe de week voor 11 november – de feestdag van de heilige – voor mij als kind telkens weer een magische tijd was, waarbij we bij onze buurman-boer suikerbieten gingen halen, om die dan voorzichtig (nu ja) uit te kerven. Over hoe we op 10 november een kaarsje in die biet staken, net zoals alle andere kinderen in het dorp. Samen wachtten we Sint-Maarten op, om vervolgens stoetsgewijs met de heilige man en zijn Pieten door het dorp te trekken. Tot aan de feestzaal waar we allemaal om beurten bij de kindervriend mochten komen en – voor mij het absolute hoogtepunt van de avond, natuurlijk – een zakje vol lekkers mee naar huis mochten nemen. Over hoe mijn tante, toen mijn nichtje nog te klein was om zo’n zware biet te dragen, ooit een overmaatse aardappel uitgehold had als vervangbiet. Mét kaarsje, waardoor de hele stoet binnen de kortste keren naar frietjes rook.

Dit had een column moeten worden over het plezier om kind te zijn, die helemaal zou passen in ons voornemen om hier, op deze plek, onze lezers wekelijks een echt zondagsgevoel te bezorgen. Ver weg van de harde standpunten over en ontluisterende ontledingen van de actualiteit. Maar deze week lukt het me niet. Hoe kan ik schrijven over kindergeluk terwijl de voorbije weken duizenden kinderen zijn gesneuveld door bommen en kogels? Hoe kan ik schrijven over een stoet vol verlichte bieten wanneer vluchtelingenkampen, scholen en ziekenwagens worden gebombardeerd? Wanneer er verhalen opduiken van huizen die in brand gestoken worden om inwoners die zich schuilhouden in een safe room uit te roken of levend te verbranden? Wanneer ouders, broer en zussen, kinderen… aan beide kanten van het conflict niet weten of hun geliefden nog leven? En in welke omstandigheden.

Hoe kan ik een column schrijven over gelukkig zijn, wanneer de wereld door onmenselijkheid wordt geregeerd? Wanneer de strijd voor het Eigen Grote Gelijk belangrijker is dan duizenden mensenlevens? Wanneer de westerse wereld weliswaar vol belangstelling toekijkt, maar niet veel verder komt dan ‘we steunen jullie, maar misschien moet je zorgen dat je niet te veel burgerslachtoffers maakt’? Wanneer de wereld schijnbaar weigert een vuist te maken tegen dat meedogenloze en niemand ontziend geweld? Waar blijven de sancties en het Internationaal Strafgerechtshof? Waar blijft de menselijkheid?

11 november is niet alleen de feestdag van Sint-Maarten, en de verjaardag van mijn mama, maar ook Wapenstilstand. Het einde van de Eerste Wereldoorlog. Kan iemand zorgen voor een nieuw 11 november-mirakel? In Israël, maar ook in al die andere landen waar oorlog heerst…

Reageren? sandra.rosseel@roularta.be