“Deze vijftigste column is misschien de start van een beestig verhaal”

Goeiemorgen,

Beste lezers, we zitten met een mijlpaal. Een kleintje, maar toch. Het is de vijftigste keer dat ik jullie hier een goeiemorgen wens. In twee jaar tijd maakte deze zondagsschrijver 49 columns en daarbij werden minstens 49 koffies gedronken. (Met melk en suiker, dank u.)

Voor de vijftigste keer probeer ik dit schrijfwerk zeer ontspannen aan te pakken. Want ja, dat past bij de zondag. Een dag waarop alles mag, niets moet… maar jammer genoeg geldt dat niet op zaterdag, de deadlinedag voor dit stukje. Dan is het ook voor deze jonge ouder vaak rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan met rondrijden en supporteren. (Go KVC JEI en go Bebita!)

Dus ja, er werd al eens gezwoegd en gezweet voor pagina 2… Gelukkig zweren wij bij de Pomodoro-techniek: timer zetten en 25 minuten alleen maar focussen op één iets. De laptop en het witte blad in ons geval. Als de wekker afloopt, vijf minuten pauze nemen en dan weer 25 minuten gaan. Na vier sessies moet je een half uur rust voorzien. Of dat is toch de theorie: ik doe het met 23 minuten, neem geen onderbreking, ga meteen nog eens voor 23 minuten, en dan nog eens en dan vloeken als het blad nog te blanco blijkt.

Pomodoro is trouwens Italiaans voor tomaat. Dat komt omdat de bedenker van deze techniek, een zekere Francesco Cirillo, een kookwekker had in de vorm van een tomaat. Volgens het internet is zijn methode ‘de meest effectieve manier om productiviteit te maximaliseren en overweldiging te minimaliseren’. Een handige tip toch? Zeker voor een zondag…

Voor deze column zit ik nu trouwens aan mijn tweede reeks van 23 minuten. Deze keer was er wel een verplichte pauze omdat onze Shetlandpony’s een magische manier gevonden hebben om hun graastijd te maximaliseren. Ze slagen er al de hele week in om de tijdelijke omheining te verschalken en zo hun dieet te minimaliseren – ze mogen wat vermageren, zegt de dierenarts, maar zij vinden zelf van niet. En ja, ook op deadlinedagen moeten we die ontsnappingskoningen controleren. (En nee, ze haalden geen tovertrucs uit.)

Ik merk trouwens dat onze opvangpony’s Choco en Pippa maar één keer in 49 columns zijn gepasseerd. Da’s onterecht weinig. Die kleine shetten zijn eigendom van het paardenasiel The Old Horse Lodge in Laarne. Ooit werden ze verwaarloosd en in beslag genomen, nu mogen wij hen al twee jaar een welverdiend pensioen geven… met niet overdreven veel gras.

Op de site van het paardenasiel zie ik trouwens dat ze nog peters en meters zoeken voor de beestjes die zij opvangen. Zitten hier liefhebbers op pagina 2? Dan is deze vijftigste column voor hen misschien de start van een beestig verhaal…

Fijne zondag allemaal!