“Eerlijk? Mijn zoon voor het eerst op kot zien gaan, bezorgt me toch wel een dubbel gevoel”

Goeiemorgen

Het nieuwe academiejaar is deze week officieel van start gegaan, onze studentensteden bruisen weer van het leven. Ook dankzij die duizenden studenten die er, net zoals Jana, Marieke en Mo uit de reportage hiernaast, voor het eerst op kot gaan.

Een moment dat uitermate spannend is voor de student in kwestie, maar ook voor de ouders. Dat weet ik uit ervaring. Ook ik mocht deze week een zoon voor het eerst naar zijn kot voeren, en dat deed me toch wel wat. Hem mogen loslaten, bezorgde me eerlijk gezegd een dubbel gevoel. Enerzijds ben ik supertrots en heel blij dat hij aan dit grote avontuur begint, maar anderzijds maak ik me ook wel wat zorgen. Gaat hij, komende van het platteland waar iedereen iedereen kent, wel zijn draai vinden in die grote stad? Zal hij zich thuis voelen op zijn kot? Zal hij vlug nieuwe vriend(inn)en maken? En zal hij de richting die hij uitgekozen heeft wel leuk vinden?

Het waren allemaal vragen die door mijn hoofd spookten toen ik hem dinsdagavond naar zijn kot bracht. Een kamer waar hij alles heeft wat hij moet hebben, maar die toch nog niet als thuis aanvoelde. Die nacht hebben we allebei slecht geslapen. Hij van de zenuwen voor die eerste dag aan de universiteit, ik omdat het huis toch net iets leger is zonder hem, en omwille van bovenstaande vragen natuurlijk.

Een halve week later blijkt dat ik me zorgen maakte om niks. De ‘grote stad’ ontdekken vindt hij fantastisch, de eerste supertoffe adresjes en terrasjes heeft hij al uitgeprobeerd. Dat kot zet hij beetje bij beetje naar zijn hand, waardoor hij er zich steeds meer thuis begint te voelen. En hij ontmoette ook al een kotgenoot. Het gesprekje was kort – er moesten treinen gehaald worden – maar wordt komende week ongetwijfeld verdergezet. Ook zij zit voor het eerst op kot, wat meteen voor een band zorgde. En, het belangrijkste, ook de eerste kennismaking met de universiteit zelf viel meer dan mee. De lessen moeten natuurlijk nog op gang komen, dus daar kon hij nog niet veel over zeggen. Maar hij leerde wel al een pak studiegenoten kennen, onder wie ook verscheidene mensen met wie hij echt een klik heeft. De hele bende heeft zich trouwens al ingeschreven voor een kennismakingsweekend, en daar kijkt hij nu al naar uit.

Hij glunderde, toen hij me dat allemaal vertelde vrijdagavond. En ik, ik voelde de ‘mama-van-een-kotstudentstress’ zo van me glijden. Het academiejaar is nog maar begonnen, de weg is nog lang, maar ik ben toch al gerustgesteld. Hij gaat dat goed doen, daar in de grote stad. En ik? Als het huis wat leeg voelt zonder hem, dan geef ik mijn twee andere zonen gewoon nog een extra knuffel!

Geniet van deze zondag!

Reageren? sandra.rosseel@roularta.be