“Het gelukkigst werd ik de voorbije weken van een fietsster van wie ik de naam niet eens ken”

Goeiemorgen,

Het is nationale feestdag en die kunnen we meteen extra luister bijzetten met een grootse prestatie: Remco Evenepoel mag straks, behoudens ongelukken die we hem en alle andere renners natuurlijk niet toewensen, op het eindpodium van de Tour de France. Hopelijk nadat hij eerst al met die veel te groot ogende medaille als winnaar van de dag het ereschavot mocht beklimmen, maar zelfs als hij vandaag de tijdrit niet wint, dan nog is zijn prestatie van de voorbije drie weken ronduit indrukwekkend te noemen.

Remco was trouwens niet de enige Belg die mijn wielerhart de voorbije weken deed opwippen. Neem nu de immer enthousiaste Victor Campenaerts, een renner die zich altijd in de aandacht weet te rijden, op en naast de fiets, en nu al zijn aanvalslust bekroond zag met de overwinning in de 18de etappe. En sprintbom Jasper Philipsen, die dit jaar drie etappes op zijn naam wist te schrijven. En dan zwijg ik nog over Jasper Stuyven en Wout van Aert, die in deze Tour weliswaar net naast etappewinst grepen, maar toch indruk maakten. Of Lotte Kopecky, die op 21 seconden van het roze strandde in de Giro d’Italia, en Justine Ghekiere, die in diezelfde Giro de blauwe bergtrui pakte … En zo kan ik nog even doorgaan.

Het gelukkigst werd ik echter van een fietsster van wie ik de naam niet eens ken. De voorbije weken kwam ik haar bijna elke zondagochtend tegen tijdens mijn wandelingetje naar de bakker. Ik met mijn boodschappentas in de hand, zij wandelend naast haar fiets, maar wel met een fietshelm op het hoofd. Verlegen knikkend wanneer ik haar begroette bij het kruisen. Op de terugweg van de bakker, zag ik haar opnieuw. Zij mij niet. Ik stond namelijk hoog op het voetpad toe te kijken hoe zij op de lagergelegen parking van de lokale Lidl aarzelend op haar fiets klom. Terwijl ze het stuur angstvallig vastklemde, trapte ze wellicht voor het eerst op de pedalen van haar fiets. De fietsschoolvrijwilligers van Femma hielden haar stevig vast voor die eerste rijervaring. De week erna zag ik hoe ze zonder hulp van de vrijwilligers in rechte lijn kon fietsen. Nog wat aarzelend, soms ook wat wankel, maar ze deed het maar. En de volgende keer dat ik haar zag, draaide ze vlot rondjes rond de lantaarnpalen op de parking. Een medaille en bloemen heeft ze niet gekregen, haar prestatie zal nooit krantenkoppen of nieuwssites halen, maar haar glimlach was wel minstens even breed als die van Tadej en Remco na hun overwinningen. Net zoals de mijne toen ik haar bezig zag.

Geniet van deze feestdag, van een hopelijk schitterende prestatie van Remco in de tijdrit straks, én van deze zondag!