Goeiemorgen,
“Vind je het niet erg dat je geen dochter hebt”, vroeg ze benieuwd. Ze, dat is mijn 19-jarig metekindje, dat stage moest lopen in een woonzorgcentrum in mijn stad, en dus een weekje bij mij kwam logeren. Zelf heeft ze twee zussen, ik drie zonen, en dus kwam ze van een meisjeshuishouden in mijn mannenwereld terecht. Het is een vraag die ik wel vaker krijg, net zoals ouders van alleen maar dochters ongetwijfeld met de regelmaat van een klok de vraag krijgen of ze geen zoon hadden gewild.
De vraag voerde me terug naar mijn eerste zwangerschap, en naar hoe nieuwsgierig we toen waren naar het geslacht van de baby. Ik herinnerde me opeens weer glashelder hoe mijn toen nog ongeboren eerstgeborene er bij elke echografie in slaagde om zijn kruis aan het zicht te onttrekken, zodat we heel lang niet wisten wat ‘het’ ging worden. Tot de dag, weken nadat je normaal het geslacht te weten komt, waarop hij de gène om zijn schaamstreek te tonen blijkbaar had overwonnen en onze gynaecoloog uitriep: ‘het is een turtle, een schildpad, geen hamburger!’ Waardoor we meteen ook wisten hoe onze gynaecologen in spe het onderscheid tussen een jongen en een meisje leren maken.
Ik moet toegeven dat ik toen stiekem wel blij was dat het een jongetje was. Niet dat ik het erg zou gevonden hebben om een dochter te hebben, maar van een meisje heb ik nooit echt gedroomd. Misschien omdat ik zelf nooit een meisje-meisje ben geweest. Ook al behoorden barbiepoppen tot mijn favoriete speelgoed en heb ik me uren uitgeleefd op mijn make-uppop – zo’n speelgoedhoofd dat je naar hartenlust kon schminken en ontschminken – maar evengoed klom ik in bomen of ging ik op verkenning in de bunkers in het bos naast ons huis. Bovendien, vond ik als zelfverklaarde ervaringsdeskundige (ik heb een zus), brachten meisjes heel veel drama met zich mee, terwijl jongens meer rechttoe-rechtaan zijn. Clichés natuurlijk, die lang niet altijd kloppen, maar toen wist ik niet beter.
Bij mijn volgende zwangerschappen deed het geslacht er niet meer toe. Tegen dan had ik al te veel verhalen gehoord van vriendinnen bij wie het niet lukte, of die het ongeboren vruchtje keer op keer verloren, en was ik vooral opgelucht dat bij mij alles wel vlot liep. “Dus nee”, zo vertelde ik mijn metekindje, “Ik heb het nooit erg gevonden.” Vooral ook omdat ik haar heb, de voorbije dagen mijn dochter-voor-een-week, en voor altijd mijn metekindje dat me blijft verbazen met haar liefde, haar opmerkzaamheid én haar enthousiasme. Ik kan me alleen maar gelukkig prijzen.
Geniet van deze zondag!
PS. Onze goeddoelactie waarbij je een brood kan wegschenken loopt nog steeds. Op http://www.dezondag.be/brood ontdek je er alles over.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier