“Ik ben een ander soort columnist, een mislukte poëet, die niemand ongevraagd achterwaarts in welke poes dan ook zou naaien, zelfs niet op papier”

U weet ongetwijfeld dat mijn collega Herman Brusselmans onder vuur ligt. Hij heeft hele lelijke dingen over Joden geschreven in een column. Herman doet dat al zijn hele carrière: choqueren. Dat is zijn stijl en handelsmerk, hij provoceert dat het een lieve lust is. Dat doet hij op allerlei onvriendelijke manieren, ook vrouwonvriendelijke om maar iets te zeggen, en er zijn nog wel een paar andere bevolkingsgroepen en individuen die literair stevig in de poes zijn genaaid door Herman. Dat hij zijn wilde haren nog niet verloren is, ondanks het feit dat hij ze liet kortwieken, blijkt uit zijn laatste werkstuk. Hoogstaande literatuur? Onverstandig? Hatelijk? Strafbaar? Of is het net zijn goed recht, omdat meningen altijd vrij moeten zijn? Er valt van alles voor en over te zeggen, en dat gebeurt dezer dagen dan ook uitgebreid in opiniestukken en op sociale media. Columns schrijven die het land dagenlang bezig houden, het is een vak! Maar niet het mijne.

Ik ben een ander soort columnist, een mislukte poëet, die niemand ongevraagd achterwaarts in welke poes dan ook zou naaien, zelfs niet op papier. Poezen zijn mijn favoriete huisdieren, ik hou ervan, en zelfs van de meeste mensen. Joden, moslims, katholieken, atheïsten. Ik heb zelfs vrienden die voor Anderlecht supporteren of ananas op hun pizza willen en ja, ik aanvaard dat. Ik heb geen puntige pen of mes om door iemands strot te rammen. Ik schrijf over de zon en het leven, over regen tegen de ruiten, liefde en liefdesverdriet, muziek die mij raakt en mensen die zichzelf, net als ik, tegen beter weten in ‘levensgenieter’ durven te noemen. Ik ben trouwens, net als Herman, tegen elke oorlog, en tegen alle terroristen, maar ook tegen haatzaaiers. De kans dat heel het land ooit woest tekeer gaat over een column van mij is onbestaande. Ik hoop enkel dat er af en toe iemand boven zijn zondagse croissant glimacht en zegt: “Dát, Ornelis, was een schone gedachte.” En ik hoop dat die lezer dan ook het beste van het leven probeert te maken.