“Ik zag het verdriet en de ontgoocheling in haar ogen schieten”

De zondagvoormiddag zag er veelbelovend uit. Ik was vroeg uit bed gesprongen na een nacht vol dj-sets. Het ging stevig regenen, had de weerman gezegd. Maar toen ik de gordijnen opende zag ik het enkel miezeren. Het kostte me weinig moeite om mijn moed, samen met mijn wandelschoenen en regenjasje, bijeen te rapen en naar het bos te rijden. We hadden het hele bos, met bomen vol bloesem en beken vol meerkoeten, voor ons drietjes alleen: ikzelf, en een vriendelijke dame met hond die mij in de dreef tegemoet kwamen gestapt. “Goedemorgen”, zei ze, met mooie heldere stem. Ik zag aan haar glimlach en vrolijke tred én aan het kwispelstaarten van haar hond dat ze allebei veel zin hadden in deze nieuwe dag. Ze had toen nog geen flauw vermoeden van welke ellende een dik half uur later over haar heen zou komen dalen. Maar toch gebeurde het.

Ik kwam ze opnieuw tegen, in een andere dreef, alsof we beiden rondjes draaiden in tegenovergestelde richtingen. Maar deze keer zag ze me niet aankomen, want ze was op haar smartphone aan het tokkelen, of scrollen. En net toen wij elkaar zouden kruisen viel de telefoon zomaar uit haar handen. Op de glaskant. Op grind. Ze raapte de telefoon op en ik zag het verdriet en de ontgoocheling in haar ogen schieten, aan dezelfde snelheid waarmee de ster van barsten haar scherm een seconde daarvoor stuk had gemaakt. Ze vloekte. Een dame van halfweg de vijftig, die daarnet nog een wandelend zonnetje was, was erg van streek. En de hond voelde haar pijn. Van kwispelstaarten was geen sprake meer.

En ik besefte: je moet echt van elk klein gelukje en van elk zorgeloos moment genieten. Want harten stoppen plots, takken breken af op hoofden, auto’s raken van de weg, en telefoons kunnen uit je hand glippen en dan slecht terecht komen. Een paar barsten zijn natuurlijk het einde van de wereld niet. Maar de glimlach van de dame was wel weg, en ze vloekte. En pas op, een kwartier later viel de regen over mij. Heftig en uit de lastigste windrichting. Lang voordat ik mijn auto weer had bereikt. En ik vloekte ook.