“In een vingerknip was P. niet meer de P. die ik kende”

Radiomaker Sven Ornelis staat elke week stil bij het kleine of het grote nieuws.

Een maand geleden kreeg ik een verdrietig telefoontje van de vrouw van P., al meer dan dertig jaar een van mijn allerbeste vrienden. P. had een ernstige beroerte gekregen, hij was aan een kant verlamd en kon niet meer praten. Ik had de dag voordien nog lang met P. gebeld, iets wat we elke week minstens twee keer doen. We kennen elkaar door en door en kunnen heerlijk van mening verschillen, en dat maakt ons vrienden voor het leven. Drie dagen later hadden we afgesproken om een lange wandeling te maken en nog eens goed bij te kletsen bij lekker eten en een heerlijke fles wijn. Maar P. kon nu niet meer wandelen, niet meer kletsen, niet meer zelfstandig eten, en een goede fles openen zat er al helemaal niet meer in. In een vingerknip was P. niet meer de P. die ik kende.

Toen ik twee dagen later op bezoek mocht, kneep ik in zijn goede hand en gaf hem een stevige knuffel. Daar lag mijn energieke vriend van 64. Stil. Met droeve ogen. Ik heb lieve dingen tegen hem gezegd, maar na tien minuutjes vroeg ik of hij niet moe was en hij knikte van ja. Ik ben huilend naar huis gereden. Ik weet dat hij een vechter is, maar hoe goed zou hij herstellen? Ik, de optimist, die leeft alsof er mij en mijn vrienden niks kan overkomen, werd keihard geconfronteerd met de breekbaarheid van het leven. We zijn nu vier weken verder en P. spreekt weer halve zinnen, en zijn vrouw stuurde me vorig weekend een erg ontroerend filmpje: P. had in de gangen van het revalidatiecentrum zijn eerste aarzelende stapjes gezet. Helemaal alleen. Opnieuw moest ik huilen. Een lange wandeling maken zal nog niet voor morgen zijn, maar elke stap vooruit is wel winst.

Vandaag mag hij voor het eerst weer even naar huis. Het zal P. en zijn vrouw erg veel deugd doen. Zijn kracht om nog iets van het leven te maken lijkt fenomenaal. Maar wat mis ik onze telefoontjes. Gewoon eens even bellen, en over Trump kletsen of De Wever of over hoe je het beste confituur kunt maken of ondernemen, mis ik zo ontzettend hard. Maar we leven in hoop. Vechten P., we hebben jou nog zo hard nodig.