Soms zit ik wat doelloos te zappen langs de honderden tv-kanalen die vroeger een luxe leken en nu een overdaad. Ik kwam terecht bij het korte middagjournaal van de NOS. En het ging over kunst. “Steeds meer Nederlanders investeren in kunst”, zei de nieuwslezeres, en ik dacht: even blijven kijken. Ik ben niet zo van de aandelen, en niet van de Bitcoins, obligaties en andere staatsbonnen kunnen mij maar matig boeien. Maar als ik aan één ding graag en zonder twijfel geld uitgeef, dan is het wel aan investeren in mezelf, vrienden en familie, lekker eten en drinken, reizen, en vooral: schoonheid. Het is een luxe, ik weet het. Maar ik denk altijd: als je kunt kiezen tussen lelijk wonen of mooi, kies dan toch voor het laatste.
Dat had ik al in mijn eerste huurflatje in Leuven, waar ik 12.000 frank per maand betaalde. De flat had een zitbadje. En een kitchenette met twee kookplaatjes. Maar aan die ene muur hing wel een goedkoop maar absoluut prachtig schilderij van een vriend van me, een beginnende kunstenaar. Hij was blij, want verdiende iets, en ik al helemaal, want mijn studiootje werd daardoor plots een paleisje. Ik had ook graag verse bloemen op tafel staan. Ik kocht twee oude zeteltjes voor bijna geen geld. Vandaag, dertig jaar later staan ze nog in onze bib.
Maar het gelukkigste werd ik toch wanneer ik een mooie foto kocht, een tekening, een schilderij, een beeldje. Ik heb nog alle kunst nog die ik ooit kocht, en dat is wel wat. Het was nooit bedoeld als letterlijke investering, om later duur te verkopen, want zoiets is slim, leerde ik dus van die NOS-reportage deze week. Maar gewoon, omdat investeren in schoonheid mij intens gelukkig maakt. Geld op de bank vinden velen prachtig om naar te kijken, zeker als er veel nullen achteraan staan. Maar het gigantische ‘Laatste Avondmaal’ dat de Gentse kunstenaar Guido Vrolix twintig jaar geleden voor ons schilderde en steeds mee verhuisde, dát maakt me gelukkig. Tot aan mijn laatste avondmaal. Want wat heb je aan nullen?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier