Ik was nog een puber toen ik het refrein van ‘I don’t like Mondays’ stond mee te kwelen met Bob Geldhof en zijn Boomtown Rats. Toen al wist ik dat de zondag eeuwig mocht blijven duren. Al was het maar dat die weekdagen me geen moment voor mijn eigen weekheid gunden.
In de week lopen we willens nillens mee in de ratrace, en de zaterdag is er om te doen waar we van maandag tot vrijdag niet toe gekomen zijn: rennen van warenhuizen naar andere solden om tussendoor in de veel te dikke zaterdagkranten bedolven te worden onder het oude nieuws dat de wereld ook deze week nog wat meer in brand stond.
Zondag geniet mijn voorkeur. Maar eigenlijk heb ik met geen enkele dag problemen. Elke dag ben ik blij dat ik leef en een beetje triest omdat het niet voor eeuwig is. Maandag was het Blue Monday. Niets te maken met ‘een blauwe maandag’ zoals we die kennen van het spreekwoord. Dat is gewoon een dag als een ander. En eigenlijk is Blue Monday ook maar een blauwe maandag. De meest deprimerende dag van het jaar, zo wil de commerce ons laten geloven. Maar daar is niets van aan. Het blijkt gewoon een truc om de koopwoede wat aan te zwengelen. Wie toch per se iets opmonterend nodig had, raadde ik ‘Winter Break’ aan. Een ouderwetse, maar o zo mooie feelgoodmovie over een brombeer die een knuffelbeer wordt. Nu nog even in de bioscoop. Vrijwel al wat deze week memorabel was, viel voor mij in en rond de cinema te vinden.
To feel blue is een Engels gezegde dat zoveel betekent als ‘zich triestig voelen’, ‘in een dip zitten’. Ik weet niet waar het blauw zijn slechte reputatie aan te danken heeft. Als je een blauwtje loopt, word je er ook al niet vrolijk van. Maandag volstond het om even omhoog te kijken en terstond werd je blij van het verbluffende staaltje wolkenporno dat in de lucht werd geprojecteerd. Een hemelse voorstelling waarin enkele schuchtere zonnestralen de plukken watten belichtten die in lange slierten sierlijke choreografieën tegen het blauwe firmament opvoerden.
Dinsdag brak de zon helemaal door. En liet de staalblauwe hemel zien dat je van blue vooral opgewekt wordt. Nog beter werd het een dag later: witte woensdag. De verhoopte sneeuwbom was alleen voor Limburg en de Oostkantons, maar vele delen van ons land werden ook van een zij het dunner wit tapijt voorzien. Prompt werd de wereld wat zachter. Auto’s reden minder hard, mensen knikten en lachten naar elkaar terwijl ze rechtop trachtten te blijven en de parken zaten vol joelende kinderen, sommigen naar buiten gejaagd door hun ouders die beseften hoe zeldzaam echte sneeuwdagen geworden zijn. Zelf ging ik me er een beetje blue van voelen, een tikkeltje weemoedig, en zag ik terug hoe mijn vader een touw aan zijn oude Ford Taunus hing om de omgekeerde houten bierbakken die we als sledes gebruikten rond de wijk voort te trekken. Sneeuw is meer en meer iets uit vervlogen tijdens. In 1927 lag er 45 cm in Brugge, in 1953 1,15 meter in Botrange en in februari 1956 23 cm op het strand van Middelkerke.
Donderdag viel er meer goed nieuws uit de lucht. Vlaams topregisseur Tim Mielants mag op 15 februari het Filmfestival van Berlijn openen met ‘Small Things like these’, een bewerking van een novelle van Claire Keegan die ook in de vertaling, ‘Dit soort kleinigheden’, enorm wist aan te slaan. De 44-jarige Tim Mielants regisseerde aanvankelijk afleveringen van series als ‘Super 8’, ‘Code 37’ en ‘Cordon’ alvorens zich aan langspelers als ‘De Patrick’ en ‘Wil’ te wagen. Intussen had hij ook een buitenlandse carrière en mocht hij onder meer het volledige derde seizoen van de internationale successerie ‘Peaky Blinders’ regisseren. Een ervaring waaraan hij een innige vriendschap overhield met Cillian Murphy, u welbekend van de hoofdrol in ‘Oppenheimer’. Daarvoor mocht hij onlangs een Golden Globe in ontvangst nemen en binnenkort vermoedelijk een Oscar. Zelf was ik meer onder de indruk van ‘Wil’ dan van ‘Oppenheimer’. Maar de strafste film van vorig jaar was zonder meer ‘The Quiet Girl’, gebaseerd op de roman ‘Foster’ van diezelfde Claire Keegan. Er werd met ‘The Magdalene Sisters’ al eerder een film gemaakt over het grauwe verleden waar ‘Dit soort kleinigheden’ over gaat. Het verhaal speelt zich af in het katholieke Ierland van 1985 waar ongehuwde moeders en andere ‘moeilijke’ meisjes weerloze prooien zijn in de klauwen van goddeloze nonnen. Geen twijfel mogelijk dat Tim Mielants opnieuw voor een overdonderende kijkervaring zorgt. Cillian Murphy heeft geluk dat hij de Vlaamse regisseur tot zijn vrienden mag rekenen. Want beland met Tim aan de toog en je zal je niet herinneren dat je een glas gedronken hebt met een man die met wereldvedetten heeft gewerkt, je zal onthouden dat je een iemand hebt leren kennen die in een ander leven je beste maat had kunnen zijn.
Vrijdag had ik de landing op de maan van het Japanse ruimtetuig SLIM als meest memorabele gebeurtenis kunnen vermelden. SLIM staat niet voor verstandig, maar is kort voor Smart Lander for Investigating Moon in goed Japans. Slim, niet omdat het een onbemand ruimtetuig is – want meer en meer doen dingen het zonder de mens. – maar omdat het lichtgewicht veel preciezer dan de maanlanders van de concurrenten weet te landen. Ook memorabel had vrijdag kunnen zijn dat de Nederlandse koning zich aan een blauwe brief mag verwachten. En ook dat blauw is geen goed nieuws voor de betrokkene. Een blauwe brief blijkt een belastingbrief te zijn. Er is blijkbaar een wet in de maak waardoor leden van het koninklijk huis niet langer vrijgesteld zullen zijn van belasting. Trouwens, één van de erfgenamen van Colruyt, een man met de naam Jan, pleitte deze week nog op het Wereld Economisch Forum in Davos samen met 300 andere miljardairs voor een vermogensbelasting voor mensen die geen dagen genoeg hebben om hun geld te tellen.
Maar nu ik het toch over film heb en over blauw, moet ik het over de blauwste, grappigste, slimste, meest avontuurlijke, geweldigste film van 2024 hebben. Want neen, niemand zal dit jaar beter doen dan Yorgos Lanthimos met ‘Poor Things’. De maker van ‘The Lobster’ en ‘The Favourite’ laat de geweldige Emma Stone meer grenzen verleggen dan Poetin, Xi Jingpin en de Trumps van deze wereld zelfs in hun dromen kunnen doen. Na haar Oscar voor ‘La La Land’ en haar nominaties voor haar vertolkingen in ‘Birdman’ en ‘The Favourite’ kan niemand haar een tweede Oscar ontzeggen. Plus, doe er ook maar één voor Yorgos Lanthimos zelf. Na twee nominaties heeft hij het volste recht op de hoofdprijs. Ik ga zijn film minstens nog drie keer bekijken, al was het maar om de formidabele, fantastische, fenomenale Emma Stone voor zich uit te zien staren, terwijl ze stamelt: “Blauw, blauw, blauw…” Jammer dat Thé Lau het niet meer heeft mogen meemaken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier