Kurt Keek op de Week

Onze redacteur over wat hij wil onthouden van de voorbije week

Als de tijd het me enigszins toelaat, leg ik alle verplaatsingen in een straal van vijf kilometer met de fiets af. Zo kom ik nog eens in beweging. In de mate dat het verkeer me toestaat om te bewegen. Een persoon met een Porsche met gepersonaliseerde nummerplaat dacht er deze week anders over en sneed me op een gegeven moment de pas af. ‘Pffff’ stond er op zijn nummerplaat. Hij ontnam me mijn woorden, of liever mijn zucht. Ik overdrijf een paar p’s in zijn plaat, maar ik dacht aan zijn klein pietje. Je moet geen psycholoog zijn om te weten dat mannen met protserige karren iets te compenseren hebben. Hetzelfde gevoel heb ik bij die mensen die het nodig vinden om met hun nummerplaat een boodschap aan de wereld mee te geven. Ze hebben me nog maar zelden tot nieuwe inzichten gebracht. Ook niet de persoon die 1000 euro betaalde om met ‘Hahaha’ te mogen rondrijden. Wat wil die zeggen? Hahaha, ik heb weer 1000 euro verspild die ik had kunnen besteden aan mensen die er zich een week lang hoognodige, gezonde maaltijden mee hadden kunnen aanschaffen?

Maar nog even over dat kleine pietje. Ik denk plots aan die man die met een blinkende Bentley op het middenvak van de snelweg bleef hangen. Zijn nummerplaat was iets stoers met een B… Niet bink, niet baas, nee, wacht eens, ik weet het weer: ‘Boss’. Dat klonk stoerder. Toen hij afreed aan het pompstation waar ik een chocomelk ging halen, zag ik hem uitstappen. Een veertiger in het lijf van een jongetje van tien. Hij was piekfijn uitgedost, als uit een doosje, of beter nog: uit een blinkende Bentley. Maar dat lijfje van hem leek een 0-lijfje, een lichaampje van niets. Wellicht bestond er geen volwassen broek die smal genoeg was om aan zijn heupjes te blijven hangen. Vandaar dat hij bretellen droeg. Misschien was het met zijn postuur niet simpel om ontzag en respect af te dwingen in het geval hij werkelijk een ‘boss’ was en had hij die nummerplaat nodig om zijn personeel iets duidelijk te maken. Of hij was een imbeciele natuurliefhebber en was er zich niet van bewust dat je ‘bos’ met één s schrijft. Ja, met dat soort idiote bedenkingen kan ik me amuseren tijdens het fietsen dankzij de houders van gepersonaliseerde nummerplaten. Ze zijn memorabel, je merkt het, ik vergeet ze niet. En doordat je geen moeite moet doen om ze te onthouden, betalen ze zelf om de flikken een dienst te bewijzen. Niemand die de nummerplaat niet had onthouden van de ‘Hassan’ die enkele maanden geleden met een exclusieve Rover of zoiets vlammend zigzagde tussen het drukke verkeer op de E40. Het roze Fiatje met de naam ‘Poedel’ dat een andere keer kilometerslang aan 90 per uur op de middenstrook bleef bollen, vertraagde het verkeer omdat iedereen die het wagentje inhaalde, genoot van het zicht van de poedel die je van op de achterbank zat aan te staren en zijn gestresseerde bazinnetje met hetzelfde kapsel dat aan haar stuur leek vastgelijmd. Zo ongemakkelijk zat ze voor zich uit te kijken. Mocht ik me zo onwennig voelen in dat ding op wielen dat vooruitgaat, zou ik in haar plaats geen nummerplaat nemen die om aandacht schreeuwt. Ik zou genoegen nemen met een de saaiste nummerplaat, de saaist mogelijke wagen in de meest grijze kleur. En ik zou rechts houden.

Er zijn andere plaatsen dan de openbare weg waar je er als mens mag uitspringen. Maar als het mag, is het doorgaans niet zo simpel. Met een opvallende nummerplaat zal je in de muziekwereld niet ver komen. Een originele superplaat heb je nodig. Geen super nummerplaat, maar een album, met sterke songs of muzikale nummers. En een act die de muziek nog wat optilt. In ons land zijn er meer en meer artiesten die daartoe in staat zijn. Men mag dan al eens smalend doen over wat onze jongeren op de schoolbanken presteren, net zoals in zoveel andere creatieve sectoren blijkt onze muziekwereld een aanhoudende stroom aan talent voor te brengen. Er zijn in Vlaanderen en Brussel alleen enkele duizenden gegadigden die zich geroepen voelen om hun kans te wagen op de Vlaamse podia, lees je vandaag in De Zondag. Namen die we met moeite kennen, zijn al internationaal aan het toeren en staan deze zomer op de affiches van Rock Werchter, Pukkelpop of andere Best Kept Secrets.

Een band moet niet alleen goed klinken, hoorde ik deze week van de kenners, hij moet er ook goed uitzien en moet een eigen sound hebben, een eigen smoel ook. Als artiest moet je voortdurend werken aan je act want “one moment you’re hot, the next you’re not”. Als je er nu nog snel genoeg bij bent, kan je ISE, Lézard en Affaire nog zien, favorieten en/of laureaten in onze grote rockconcours (De Nieuwe Lichting, Sound Track en Humo’s Rock Rally) nu ze nog des mensen zijn, morgen kunnen ze supersterren zijn. Of weer helemaal naar af. Ook in de muziek kan het verkeren. Lijk je geboren voor het podium, even vlug donder je er weer af en ben je weer even doorsnee als de meesten van ons. Want morgen is er weer een nieuwe lichting. Jasper Erkens is nog maar 31 en stond 15 jaar geleden al op Werchter.  Hij was waanzinnig populair tot hij… muziek ging studeren in Engeland. Aan de school dan nog wel waar Adele en Amy Winehouse het vak leerden. Als jongeling ging hij wellicht op zijn gevoel af, sindsdien zit zijn verstand, zijn kennis van het vak hem misschien in de weg. Benieuwd of hij ooit nog even groot wordt als toen hij klein was. Of een pak jonger alleszins.

Doorbreken kan je in ieder geval best voor je een berg vlees wordt. Ja, die Luc Van Gorp weet hoe hij zijn punt, of dat van de CM waar hij de plak zwaait, op de agenda moet krijgen. Het was cru gesteld, maar hij heeft een punt. Meer dan één. Hij kaart een probleem aan dat onze leiders eigenlijk liever negeren. Zoals alles in dit landje. Rusthuizen zijn nu al onbetaalbaar en onderbemand. Straks zijn er zoveel bergen oud vlees dat het niet meer te overzien valt. Leiders moeten visionair zijn, de problemen aanpakken voor ze zich stellen. En laten we een kat een kat noemen. Oude mensen zijn geweldige wezens zolang ze er zelf nog zin in hebben, zolang ze nog kunnen verlangen, zolang ze iets hebben om naar uit te kijken. Wat ik zo heerlijk vind aan bejaarden die nog helder van geest zijn, is dat ze vaak niet langer de behoefte voelen om de schijn op te houden. Omdat ze goed genoeg weten dat schijn iets anders is dan zijn. Mijn eigen moeder heeft zich een leven lang ingezet voor de medemens. Toen ze met pensioen ging was ze nog jarenlang vrijwilliger. Ze genoot ervan om er te zijn voor de medemens. Maar toen haar lijf niet meer meewilde, hoefde het voor haar niet meer. Lust moest plaatsmaken voor last. Dokters draaiden haar vol pillen waar ze niet beter en zeker niet vrolijker van werd. Maar het duurde tot ze bijna in stukken viel eer ze toestemming kreeg om dit leven achter zich te laten. Haar laatste dagen fleurde ze helemaal op, omdat ze eindelijk weer iets had om naar uit te kijken: de dood, waar ze zo naar verlangde. Luc Van Gorp had het wat subtieler kunnen uitdrukken. En soms moet het dan maar eens weinig subtiel opdat men eens zou luisteren. Het is goed voor het schandaaltje van de week. De kranten kregen met die berg vlees een hoop inspiratie en vulling.

Jammer dat De Ideale Wereld die vleesschotel niet onder de neus van Mia Doornaert schoof. Zij was de gast in de seizoenfinale van het programma. Het was al de zesde maal in de geschiedenis van het programma dat ze daar zat. Alsof er geen andere oudere knarren zijn. De Ideale Wereld belooft ons een humoristische kijk op de actualiteit. Het kranige oudje dat zich barones mag noemen, kijkt tegen de wereld aan op een manier die soms nogal belegen aanvoelt en dat maakt haar bij momenten inderdaad ongewild grappig. Doornaert is een anachronisme. Ella Leyers praat ‘De Ideale Wereld’ op een zeer onderhoudende manier aan elkaar. Soms blijf ik kijken, ook al zijn de sketches lang niet altijd even geslaagd. Maar Ella houdt de kijker vast. Al mag ze van mijn part soms wat harder en ondeugender zijn in haar vraagstelling. Ik had wel eens willen horen van Mia dacht van de vleeshopen van haar leeftijd waar ze vermoedelijk wel vaker mee geconfronteerd wordt. Maar neen, het ging over haar nieuwe kapsel.. Met blonde mèches. Nu ze er lichter uitzag, was de wereld veel vriendelijker voor haar, zei ze. Op de tram in Brussel stonden mensen sneller hun stoel af. Hoe blonder, hoe vriendelijker je oogt, zei ze. En ze klonk plots zo vriendelijk dat ik de bitse barones in haar niet meer herkende. Wellicht een trucje van haar om op te vallen. Mia kan het gerust nog een tijdje zonder gepersonaliseerde nummerplaat stellen. Blonde Mia, als ik er zelf zou mogen over beslissen, dan sla ik haar liever niet in mijn geheugen op. Maar het zou me niet verwonderen mochten mijn hersenen er anders over denken. Ze is niet toevallig barones.