Kurt keek op de Week

Wist je dat het vandaag de dag van het pak is, het kostuum? Een moment om er even bij stil te staan dat wij heren op ons best zijn als we ons in een pak hijsen. Ik ben altijd een beetje jaloers wanneer ik Wim Opbrouck in ‘Bake Off’ in zijn veelkleurige driedelige maatpakken over het scherm zie fladderen. Bake Off? Doet me eraan denken dat ‘De Week van de Ambachtelijke Bakker’ bezig is. Maar ik had het over de veelkleurige kostuums van Wim. Ook Daan heeft een heel gamma kostuums die hij gerust aan mij mag schenken als hij ze beu is. In een wereld zonder beperkingen, zou ik kostuums in alle kleuren, alle stoffen en met de meest waanzinnige motieven in mijn kast hebben hangen. Eentje voor elke dag van de week en voor ieder weertype. Strakke pakken ook. Armani, Gucci, Dolce & Gabana, noem maar op, het hoeft niet per se Italiaans te zijn. Al viel het me onlangs in Milaan nog op dat heel veel heren daar graag een pak aantrekken. Wellicht schrijft de dresscode op kantoor er nog een kostuum voor. Ik vind dat mooi, maar het primeert niet. Er zijn belangrijker zaken in het leven. Toen ik een jaar of dertig was, had ik een kostuum of vijf, nu de jaren van verstand het voor het zeggen hebben, heb ik nog diezelfde vijf.

Het is vandaag niet alleen ‘Suit Up Day’ of ‘Dag van het pak’, het is evengoed ‘Kunstmestdag’ en ‘No Bra Day’ ofte ‘Geen BH-dag’. Ja, om bij te blijven zou je vandaag in een maatpak, waaronder je geen bh draagt je land moeten bemesten. Of terwijl je je bh uittrekt, trek je een pak aan. Elke dag wil ons op iets attent maken. Zo wil ‘Kunstmestdag’ er ons op wijzen dat kunstmest een belangrijke rol speelt in onze economie. Al was het maar omdat je niet meer zelf op je land moet schijten om het vruchtbaar te maken. ‘No Bra Day’ is er dan weer niet opdat oude geilaards nog wat beter naar je borsten zouden kunnen staren, maar om er in oktober, borstkankermaand, als vrouw even speciaal bij stil te staan dat je maar beter op tijd je borsten laat screenen. Maar evengoed grijpen sommige dames die dag aan om een statement te maken dat ze baas zijn over eigen borsten en gunnen ze hun boezem wat vrijheid. Benieuwd of er straks vrouwelijke politici zijn die zich zonder BH naar het stemhokje zullen begeven.  Geheel terzijde, 7 oktober was de ‘Dag van de borstkankerMAN’.

Tegenwoordig is geen dag meer gewoon zomaar een dag. Elke dag is op de ene of andere manier speciaal. Er waren tijden dat iedere dag een dag als een ander was. Oké, een maandag onderscheidde zich van een dinsdag omdat het de eerste werkdag van de week was… Een blauwe maandag is de spreekwoordelijke manier om te zeggen dat het een dag is die zich in niets van een andere dag onderscheidt, maar zulke dagen bestaan dus niet meer. Een zaterdag was vroeger de dag dat je niet moest werken, maar eigenlijk wel, want dan moest al het werk gedaan worden dat je op weekdagen niet deed. Terwijl we onlangs nog hoorden dat we in een dinsdag-donderdag-economie leven, omdat veel mensen op de andere dagen niet werken. Zondag klonk vroeger zonnig omdat toen helemaal niets moest. Tenzij naar de kerk gaan. Maar nu we dat ook niet meer doen, moet echt helemaal niets meer. Tenzij de Zondag lezen. Op verkiezingsdagen als vandaag moet je zelfs niet meer gaan stemmen. Je mag en je zou het beter doen. Omdat je geen stem kunt hebben als je niet stemt, zeggen zij die het voor het zeggen hebben.  

Han Kang heeft sinds deze week een stem die over de hele wereld gehoord wordt. De Zuid-Koreaanse schrijfster is dit jaar immers de winnares van de Nobelprijs Literatuur. Ik heb toevallig onlangs ‘De Vegetariër’ gelezen. Een boek dat eerder bekroond werd met de International Booker Prize en zorgde voor haar internationale doorbraak. Toevallig start morgen de ‘Week zonder Vlees’. Ik wist er vooraf niets over. Het was gewoon de titel waarin ik me herkende. Ik dacht: dit boek gaat over mij. Maar neen. ‘De Vegetariër’ is een raar boek. Ik was eerlijk gezegd blij dat het niet dik was. Want ik zou het zelfs onder ‘horror’ durven te rangschikken, een genre dat me eerlijk gezegd wat afschrikt. Ik ben niet geneigd woorden, beelden, ervaringen op te zoeken die me blijven achtervolgen. ‘De Vegetariër’ gaat over een vrouw die eigenlijk week wordt zonder vlees, terwijl ze geen hap vlees meer door haar keel krijgt sinds ze geplaagd wordt door allerlei wreedaardige en bloederige slachttaferelen als ze vlees voorgeschoteld krijgt. Het verhaal wordt vanuit drie verschillende standpunten verteld en in één ervan wordt ze eigenlijk zelf zowat tot een stuk vlees herleid. Het is een bizar boek, maar het blijft wel hangen.  Al zou ik het misschien wel van me willen afschudden. Een vleeseter zou er zowaar vegetarisch van worden. Maar na dat ene boek ben ik niet meteen geneigd een tweede van haar te lezen, laat staan dat ik haar bekroond wil zien met ’s werelds meest prestigieuze literatuurprijs.

Han Kang is op haar 53^ste een jonge winnaar van de Nobelprijs. Bob Dylan was 75 toen hij 8 jaar geleden de prijs won. Terwijl sommigen zich afvroegen of hij wel een schrijver was. Er zijn zelfs mensen die er niet zeker van zijn dat hij kan zingen. Bob komt binnenkort weer naar België. Naar de Lotto Arena. Voor een telefoonvrij concert. Met andere woorden, je gsm gaat bij het binnengaan in een vergrendeld telefoonhoesje dat je het hele concert bij je mag houden. Ik was er graag bij geweest, maar helaas is het concert uitverkocht. Ik zal hem eens bellen of hij nog een kaart kan regelen voor mij. Je weet nooit of een Dylan-concert muzikaal de moeite zal zijn, maar dat je een serie opmerkelijke momenten zal beleven, dat is altijd een zekerheid.

Ik moet eerlijk zijn, ik verplaats me nog zelden naar de grotere zalen voor een concert. Zelfs niet voor GOOSE, de Kortrijkse band die in november in de Lotto-Arena zijn 20^ste verjaardag viert. Of liever, het is 20 jaar dat de groep van Mickael Karkousse en zijn kompanen in zijn huidige electro-gedaante bestaat. Er waren al enkele jaren als garageband voorafgegaan. Al die vroegste jaren en heel veel van hun meest succesvolle jaren repeteerden en kampeerden de vier mannen in de kamers van het oude hotel waar Café Den Trap in de kelder zit. Daarboven ligt Den Bras, het café waar ikzelf naar verluidt tot het meubilair behoor. Ik ben de man die er tijdens de dag wel vaker zit te tikken. In Den Trap kunnen er, als je ze goed op elkaar perst, hooguit een 120 man staan. GOOSE stond er wel vaker op het podium. En tussendoor stonden de bandleden er soms achter de toog, bier te tappen of muziek te draaien. Ook SX, Dirk., Balthazar, Stake en minder Kortrijkse bands als Soulwax, The Van Jets, Admiral Freebee, Black Box Revelation of onlangs The Haunted Youth waren er te bewonderen.  Omwille van de perfecte klank, de sfeer en de intimiteit.Een Belgische band die nooit in Den Trap heeft gespeeld is eigenlijk geen band.

Zelfs internationale namen als The Godfathers, Chuck Prophet en Chris Spedding passeren er met plezier. Of minder bekend, maar even geweldig, The Delines. Met Willy Vlautin als gitarist en songschrijver. Die keer dat hij er was, stond hij nadien gewillig zijn romans te signeren die tegelijk op de favorietenlijstjes van The New York Times, The Washington Post en Oprah Winfrey stonden. Zijn nieuwste is net uit, ‘The Horse’ en de vertaling ,‘Het Paard’, ligt binnenkort bij ons in de winkels. Ik geef het maar mee. Die Vlautin, van wie zijn bekendste boek ‘Lean on Pete’ werd verfilmd, mag van mij gerust eens zo’n Nobelprijs winnen. Hij heeft het doorgaans over mensen voor wie het leven geen cadeau is. Een aanrader mocht je iemand een cadeau moeten geven. Het boek dat ik destijds in Den Trap van hem kocht, ‘Northline’, was voorzien van een unieke soundtrack. Waardoor het geweldige boek een extra-laag kreeg.

Ik wil maar zeggen: als het goed is, is het voor de echte groten nooit te klein. Al is dat niet de reden waarom ik vorige zaterdag in hetzelfde Den Trap naar het slotconcert ging kijken van Idiots. Je moet al een idioot zijn om naar een bende idioten te gaan kijken, kan je denken, maar Idiots zette zoals eerder in zijn elfjarig bestaan een stomende set neer, met een drive, een kracht en een energie die je zelden ziet bij de jongere snaken waar we op radio, tv, internet niet naast kunnen kijken. Luc Dufourmont, Wouter Spaens, Dick Descamps en Minco de Bruin, de vier virtuozen van de band gingen zo opzwepend, fel, hevig en intens tekeer, dat je als toeschouwer uitgeput buitenkwam alsof je zelf een fysieke krachttoer had geleverd. Kortom, een concert dat Wembleywaardig was. Luc Dufourmont heeft een verleden als zanger van een half dozijn beruchte en befaamde bands, zoals onder meer Ugly Papas, een bende geschifte geweldenaars waar Belgische bands als Deus en Evil Superstars zich destijds graag aan spiegelden. Ik heb het even niet over Dufourmonts geweldige columns die wat mij betreft in boekvorm mogen verschijnen en zijn acteerprestaties zoals die in ‘Bevergem’, waar hij het werkwoord ‘nurfen’ lanceerde.

Zonde dat zo’n band veel te weinig gedraaid werd op zenders die het verschil kunnen maken. Idiots had verdomme echt op Wembley kunnen staan. Luc Dufourmont en Wouter Spaens hebben nu een nieuwe band, waar onder meer cellist Frans Grapperhaus deel van uitmaakt. Riptunes bracht zonet zijn tweede album uit, ‘Ready for the Revolution’. Het eerste wat ik ervan hoorde was ‘Cake’, een warm, melancholisch nummer geschreven door de enige echte Loverman. Radio 1 had het intussen plat kunnen spelen, maar de luisteraars van Radio 1 moeten het zonder ‘Cake’ stellen. Ook op StuBru geen Riptunes, maar wel drie, vier keer per dag diezelfde tunes die van mijn part ‘in peace’ morgen rusten.

Eigenlijk moet je naar Marcel Vanthilt luisteren als je af en toe eens een ander geluid wil horen, in plaats van al die deuntjes die er door allerlei commerciële organismen in geperst moeten worden. Marcel mag dan ook een dagje ouder zijn, meer dan het gros van alle radiomakers staat hij open voor wat goed, anders of gedurfd klinkt, ongeacht welke platenbonzen of financiers erachter zitten. Ik maak de sprong naar Marcel omdat ik deze week nog maar eens naar de Drie Boeken van Wim Oosterlinck luisterde, één van mijn favoriete podcasts waarin mensen over hun drie favoriete boeken spreken. En het was zo heerlijk om Marcel over literatuur bezig te horen en meer specifiek over Marieke Lucas Rijneveld, Paul Auster en Salman Rushdie. Hij had het nog over veel meer, over zijn zijn tijd in Leopoldsburg, Londen en Los Angeles bijvoorbeeld en over het boek dat hij schreef over zijn vader, die blijkbaar volksvertegenwoordiger was. Marcel is meer belezen dan sommige professoren literatuur en spreekt met zoveel passie, warmte en enthousiasme over de boeken die hij gelezen heeft, dat ik terstond naar de boekhandel wou rennen om me ieder boek aan te schaffen waar hij het over had. Oosterlinck zegt in de uitzending dat Marcel overrompelend kan zijn, maar in Drie Boeken is hij zo overrompelend goed, slim, menselijk, ontroerend, grappig en tof dat ik eigenlijk heel graag het boekenprogramma zou zien en horen dat door Marcel Vanthilt gepresenteerd wordt. In afwachting zeker luisteren naar die aflevering van Drie Boeken.