Kurt Keek op de Week

Onze redacteur over wat hij uit de voorbije week in zijn geheugen wil opslaan

Ik heb het hier al vaak over het effect van een krachtige naam gehad. En daar ga ik weer. Menselijk en bevooroordeeld als ik ben, had ik nog nooit eerder naar ‘Kamp Waes’ gekeken. ‘Is er weer niets anders op tv dan Kamp Dwaes?’ hoorde ik mezelf tijdens het eerste seizoen al eens zeggen. Niets tegen Tom Waes, integendeel. Maar in al mijn bekrompenheid ging ik ervan uit dat het iets was waarin patsers, macho’s en oermensen in een kamp werden gedropt om er hun spierballen te laten rollen.  Mensen die liever hun lijf dan hun hersenen ontwikkelen, zet ik gemakshalve niet op mijn kijkmenu. Net zoals de bronstige stieren uit ‘Temptation Island’ of de aandachtzoekers uit ‘Big Brother’ ook nooit op het dieet hebben gestaan waaraan ik mijn ogen onderwerp. Stel dat ik slechte gewoonten kweek. Plus ik zie de laatste tijd al te veel militairen op tv. Maar er was maar één Borstlap nodig om me erop te wijzen hoezeer ik me schuldig maak aan hokjesdenken.

Borstlap? De naam was genoeg om mijn vizier bij te stellen. Kaat Borstlap was de eerste Borstlap op wie ik tijdens het zappen scherp stelde. Toen de mannelijke Borstlap nog straffer bleek, was ik er zeker van dat ik nog wel vaker zou passeren waar dit duo zijn tenten opsloeg. En opeens herinnerde ik me dat Latijnse gezegde ‘Mens sana in corpore sano’, een gezonde geest in een gezond lichaam. Ik ga er dan wel prat op dat ik elke dag 10.000. stappen zet, maar was er nog zelf nog niet op gekomen dat het effect van de extreme uitdagingen waaraan de deelnemers van Kamp Waes zich blootstellen mogelijk tot een veel gezondere geest kan leiden dan die van mij.

Eigenlijk maakt het niet uit wat ze doen. Mensen met een passie, met een drive, met wilskracht zijn fascinerend.  Zo heb ik nog nooit in een sterrenrestaurant gegeten, maar toen ik na de bekendmaking van de Michelinsterren driesterrenchef Tim Boury hoorde zeggen dat hij graag extremen opzoekt omdat hij dat als kok zelf ook doet, besefte ik weer dat iedereen zich met volle toewijding aan iets overgeeft, een boeiend mens is. Het zou mooi zijn als broer Dries en zus Kaat Borstlap later dit jaar samen in de finale van ‘De Slimste Mens’ zitten. Wat mij betreft sturen we hen straks naar de OIympische Spelen en volgend jaar naar het Eurosongfestival. En komen ze op voor de verkiezingen, dan hebben ze mijn stem.

Hoewel, ze zijn wellicht nuttiger als ze wegblijven van de politiek. Mag ik onder meer afleiden uit wat filosoof Ignaas Devisch me deze week nog vertelde. Jawel, soms heb ik het geluk dat ik met mensen mag praten die mijn dagen memorabel maken. Vrijdag is visdag, dinsdag werd Devisch-dag. We hadden het over de Veggie Challenge, die van ons verlangt dat we de hele maand maart plantaardig gaan eten, en over hoe instellingen en organisaties soms meer impact hebben op ons leven hebben dan de politiek. “Het beleid komt altijd te laat,” vertelde Ignaas Devisch. “In die zin dat er eerst maatschappelijk iets ontstaat en pas doordat er maatschappelijke druk wordt gevoerd op het beleid, komt er een wetgeving die meestal al achterhaald is op het ogenblik dat ze verschijnt. Eigenlijk mag je van het beleid verwachten dat het kan anticiperen op de noden van de toekomst, maar politici moeten herverkozen geraken en tegelijkertijd op lange termijn denken en dat blijkt een moeilijk vol te houden spagaat. Bovendien denk ik dat mocht de overheid ons met een reeks campagnes uitdagen om iets niet te doen of deel te nemen aan dit of dat, veel mensen zouden reageren: ‘Waar bemoei jij je mee?’, net omdat het van de overheid komt. Terwijl, we hebben allemaal apps staan op onze telefoon die ons zeggen hoeveel stappen we nog moeten zetten – een vrij verregaande vorm van bemoeienis, maar daar zie ik niet meteen mensen tegen gaan betogen in Brussel. Terwijl daar de beïnvloeding zeer groot is. Stap een supermarkt binnen en je wordt beïnvloed. Ik denk dat de overheid zich een beetje op de vlakte houdt, net omdat ze beseft: als wij gaan vragen dat mensen hun gedrag veranderen, dan gaan ze net het tegenovergestelde doen.” Ik zou uren naar Ignaas Devisch kunnen luisteren.

Maar goed, hoe traag ook het beleid en hoe betrekkelijk de impact ervan, als de politici me vragen om te gaan stemmen, ook al is dat in oktober bij de gemeenteraadsverkiezingen niet meer verplicht, dan ga ik het toch doen. Al vind ik het zoals zoveel mensen moeilijk om het geloof in de politiek niet te verliezen. Er zijn zoveel belangen mee gemoeid. En het is zo moeilijk om te zien wie oprecht is en wie niet. De meeste mensen mogen dan deugen, er zijn meer en meer wereldleiders die dat niet doen. En ze moeten nog geen wereldleider zijn. Ik ga hier geen opsomming geven van wie een retouche kan gebruiken of beter eens een psychiater gaat zien. Toen Emmanuel Macron deze week verkondigde dat Frankrijk in de toekomst misschien troepen naar Oekraïne moet gaan sturen, zag ik online een reactie passeren die zei wat velen wellicht ooit gedacht hebben: wereldleiders die jonge mensen naar het slagveld uitsturen, zouden allemaal verplicht moeten worden om hun kinderen in de frontlinie te zetten. Er zouden veel minder oorlogen uitgevochten worden. Macron heeft zelf geen kinderen, maar zijn vrouw heeft er drie. Die komen ook in aanmerking. Laten we vooral niemand discrimineren.

En zo ben ik bij het thema ouders en kinderen aanbeland. En bij een film die ik deze week nog ben gaan bekijken. ‘All of Us Strangers’. Lang geleden dat ik nog zoveel tederheid op het scherm zag. Alleen al omwille van de fenomenale acteurs een aanrader. Jamie Bell, het best bekend van ‘Billy Elliot’, een film waarin hij 23 jaar geleden als 14-jarig jongetje het mijnwerkerszoontje speelde dat ballerino of balletdanser werd. En Claire Foy, die in de eerste reeks van ‘The Crown’ gestalte gaf aan Queen Elizabeth II. Maar de verbluffend sterke hoofdrollen zijn voor twee andere acteurs die de voorbije jaren op tv furore maakten. Paul Mescal heeft zich sinds zijn rol in ‘Normal People’ in korte tijd tot een gerenommeerd filmacteur opgewerkt, Andrew Scott legde een langere weg af.  Hij schitterde jaren in het Londense theaterlandschap op West End voor hij in ‘Sherlock’ belandde en vervolgens als ‘hot priest’ in de Disney+-serie ‘Fleabag’. Een priester door wie een vrouw in God zou gaan geloven. ‘Hot priest’, ik laat het in het Engels staan, omdat beschrijvingen als aantrekkelijke, bekoorlijke of hete priester de lading niet dekken. Ik heb ‘Fleabag’ nooit gezien en ik vind dat een grotere zonde dan geilen op een priester.  Want op basis van de fragmenten die ik online kon meepikken, weet ik met zekerheid dat ik een ander mens zou zijn mocht ik mijn weekdagen kunnen afsluiten met een aflevering waarin die fenomenale Phoebe Waller-Bridge een stroom aan gedachten met ons deelt die een doorsnee mens doorgaans voor zichzelf houdt. Helaas, nog een abonnement, op Disney+, is er te veel aan. In ieder geval, het personage van Andrew Scott, dat lekker stuk wiens nek achter een priesterboordje verscholen zit, zit hier in de huid van een scenarist die een relatie begint met zijn buurman. Door het verhaal dat hij aan het schrijven is, dwaalt hij in gedachten af naar de tijd dat zijn ouders nog leefden. En zitten ze niet alleen in zijn hoofd, maar gewoon naast hem. Waardoor hij hen liefdevol kan confronteren met alles wat nooit is uitgesproken. Want dat is de aangrijpende conclusie: dat we zelfs voor ons geliefden vreemden zijn. Vandaar, ‘All of Us Strangers’