Sven Ornelis: “Ik probeer steeds meer te leven alsof het mijn laatste dag is”

Als je de 50 eenmaal voorbij bent en je ouders zijn, net als die van mij, allebei nog gezond, dan mag je echt meer dan opgelucht zijn. Terwijl links en rechts zelfs al leeftijdsgenoten beginnen te haperen aan hun gezondheid, vallen onze ouders nu als blaadjes uit de herfstbomen, en is de winter van het leven voor de meesten van hen nu echt wel daar. Vrienden verliezen hun ouders helemaal en bij sommigen van hen gebeurt dat in stukjes en brokken, omdat hun geest het laat afweten. We hadden dat gesprek onlangs nog met hele goede vrienden. De papa is al een tijdje overleden, en mama is dement. Ze vonden het lastig om toe te geven dat ze eigenlijk niet wisten welk afscheid van de twee hen het meeste pijn deed. Want hun papa was als een krijger in volle bewustzijn ten onder gegaan aan de lelijke ziekte kanker. Maar mama wordt gedachte per momentje, knuffel per herinnering onder hun neus weggenomen, en het had nog wel een tijdje geduurd voor ze ook echt doorhadden wat er precies aan de hand was. Maar nu is haar ooit zo slimme geest echt wel weggevlogen en blijft enkel haar lichaam leven, verrassend kranig overigens. Ja, soms zijn er nog flarden van herkenning, waakvlammetjes. Heel soms lijkt mama hen even te herkennen, en in haar gedragingen zitten ook nog wel momentjes die aan vroeger doen denken, maar steeds minder. Ze is anders, raar, onherkenbaar, meestal gewoon weg. Gestorven op een andere manier dan hun papa, maar in feite evenzeer. Mijn mama en papa zijn nu half de zeventig en kranig van lijf en lede, van wandelen en van rede. En dat koester ik, en overmoedig als ik ben denk ik dan: ik ga ook nog wel een kwarteeuw mee. De genen zullen me wel redden. Maar het gekke is: dat weet geen mens. Daarom probeer ik steeds meer te leven alsof het mijn laatste dag is. En ook al ben ik bang voor elke echte aftakeling, dan liever met een smak tegen de vlakte ooit, dan jaren rond te dwalen met een vervlogen geest. Maar ja, we hebben niks te kiezen in het leven. Dus leven we wat we kunnen.