“Zondags geluk mis ik echt niet graag”

Het was zondagochtend, en de zon scheen weer vol enthousiasme. Ze was daar die dag ook veel vroeger mee gestart dan de voorbije maanden. Op de koop toe staan er tussen de bomen in onze tuin al veel krokussen in prachtige kleuren te bloeien, en geloof mij: dat helpt toch enorm voor de sfeer. De vogels zongen ook weer zoals ze voor de herfst gebekt waren. Daarom sprong ik zelf ook heerlijk vroeg van tussen de veren. Zondags geluk mis ik echt niet graag. Over de velden lag nog een mysterieus deken van vroege mist, sfeervol vermengd met de subtiele pastelkleuren van de ochtendzon. Ik luisterde naar de klank van mijn adem en de gebroken stilte van de natuur. Ik hoorde mijn wandelschoenen kraken over het bospad. Ergens vluchtte een klein diertje door het struikgewas. Een vroege haan kraaide in de verte. Twee eenden waren duidelijk aan het flirten. Een enthousiaste hond werd uitgelaten en in de samenzang van de vogels speelde er af en toe een andere flierefluiter een zalige solo. Kortom: van winterslaap was helemaal geen sprake meer.

Wanneer ik zo wandel, goedgezind, op zondagvoormiddag, vergeet ik nogal makkelijk de tijd. We zouden gaan lunchen met onze beste vrienden en moesten daarom ten laatste om kwart voor twaalf thuis vertrekken, fris gewassen en geschoren, opgedirkt in ons zondagse pak. Zou geen probleem zijn, had ik gezegd. Maar ik kwam pas tien minuutjes daarvoor thuis, na een behoorlijk uitgelopen wandeling van bijna een halve marathon. Meer dan drie uur liep ik op denkbeeldige wolkjes, terwijl de hemel lenteblauw kleurde en de natuur mij langs alle kanten signalen gaf dat het ergste van de winter nu wel achter de rug was. Ik had tegen mijn lief gezegd: ach, ik ben maar anderhalf uurtje weg, en ik loop wel langs de bakker, maar dat werd dus ruim drie uur, en ik kwam thuis zonder croissants en met een beetje haast. Maar wel met een glimlach waar ik dagenlang niet van af ben geraakt. Gek, zei mijn lief, en terecht. Want het was een zot schone wandeling. Ik zeg het u: een heel klein beetje overdrijven is volgens mij ontzettend gezond. Zeker in de lente!