Jacky Lafon vertelt openhartig over haar bewogen carrière en leven: “Ik wil graag gezien worden”

Vrijdagnamiddag was er de eerste van achtentwintig (!) jubileumshows die allemaal plaatsvinden in ’t Colisée in Blankenberge. Vandaar dat Jacky Lafon deze zomer Deurne inruilt voor een appartement aan zee. Het is daar dat we afspraak hebben, enkele dagen vóór de première. Ze is zenuwachtig, zegt ze. Hectische tijden. Naast de show heeft ze een boek klaar over haar carrière, een nieuwe cd vol moppen en enkele nieuwe liedjes. “Gelukkig verdwijnt de stress eenmaal ik op het podium sta. Geef mij een micro en publiek, en ik ben de gelukkigste mens ter wereld.”

Haar vakantie volgt pas in september, als de shows voorbij zijn. Dan trekt ze met een trouwe schare fans/vrienden naar het Griekse eiland Rhodos. “Dat wordt al mijn vijftigste groepsreis. Niet te geloven, hè. Van wat ik dan geniet? Van lekker uitslapen, uitgebreid ontbijten en een gezellige wellness. Ik heb weinig nodig om gelukkig te zijn. En de zee. Ik ben geboren in Dendermonde, maar opgegroeid in Oostende. De zee fascineert mij. Ik geniet ervan met mijn hondje langs het water te wandelen. Dan glijden alle problemen van mij af. Alsof de golven die meenemen.”

Je doet je jubileumshow niet toevallig in Blankenberge?

Neen, hier is alles begonnen voor mij. In het vroegere cabaret Eden, naast het Casino. Ik heb er Gaston & Leo leren kennen, en Yvonneke Verbeeck, allemaal iconen van de variété. Van die soort maken ze er geen meer. Zij hebben mij meegenomen naar de Ancienne Belgique in Antwerpen. Yvonneke is mijn theatermama. Zij was een uniek persoon. Zij kon alles. Ik heb ook tien jaar in Bobbejaanland gewerkt. En in de Trocadero in Luik. Noem maar op. Ik heb een prachtige carrière achter de rug. Ik heb zoveel kansen gekregen. In de nieuwe show spelen Vanessa Chinitor, David Vandyck en De Popkoning mee. We brengen echte variété. We zingen, dansen en lachen.

Jacky Lafon, de vrouw die haar volk doet lachen.

Absoluut, zo zou ik graag herinnerd worden. Mensen gelukkig maken, dat is het mooiste wat er is. Mijn streven was nooit actrice worden. Ik moet me kunnen uitleven op een podium met veel publiek.

Mocht je vader nog leven, zou hij vandaag wél fier zijn op jou?

Als ik ga wandelen langs de zee, vraag ik dat ook luidop. (zwijgt even) Ik denk het niet. Hij was keihard voor zijn drie dochters. Wij waren bang van hem. Hij kon ons zo vernederen. Hij heeft eens mijn hondje verdronken omdat het te luid blafte. (met krop in de keel) Ik heb nooit één compliment gekregen. Ik vraag me dat vaak af: waarom, papa, was jij zo streng voor ons? Hij dronk ook en was dan agressief. Hij kon niet verwerken dat zijn enige zoon zwaar motorisch gehandicapt was. Mijn mama was een heilige, echt waar. Wat zij van hem heeft moeten verdragen. (huilt even) Sorry, maar al die huldigingen nu doen ook daarom zoveel deugd. Ik mis mijn mama wel op momenten als deze. Mijn vader is gestorven toen hij 63 was. Dat voelde als een verlossing voor ons. Mijn moeder, die er gelukkig 88 is mogen worden, is daarna helemaal open gebloeid. Wat een prachtige moeder was dat.

Ik heb mijn wilsbeschikking klaar. Als ik terminale kanker krijg, of dement word, dan moet het licht uit.

Was het theater voor jou een vlucht naar een andere wereld?

Misschien. Wij hebben thuis nooit veel geluk gekend. Ik heb mijn mama en papa nooit zien knuffelen of kussen. Elkaar graag zien is nochtans zo mooi. Ik zie veel mensen graag. Dat is misschien wel mijn grootste fout. Ik wil ook dat ze mij graag zien. Ik heb daar nood aan. (zwijgt even) Onlangs probeerde het blad TV Familie mij opnieuw belachelijk te maken. Dat doet mij zoveel pijn. Botox verlamt haar hersenen, schreven ze. Ik gebruik niet eens botox. (zucht) Waarom toch?

Je bent ook misbruikt door je oom.

Ik was elf toen. Dat was vreselijk. Ik was vaak bij die oom en tante tijdens de vakanties. Hij kwam me ’s nachts betasten. Ik vroeg hem waarom. Hij zei me dat ik later blij zou zijn. Ik haatte die man. Mijn tante, een brave vrouw, heeft dat nooit geweten. Ik durfde dat aan niemand zeggen. Alleen aan mijn mama. Ik kon niet anders, want ik wou de volgende vakantie niet opnieuw naar die smeerlap. Ook zij durfde dat niet verder vertellen. (gelaten) Dat was zo in die tijd.

Heb je hem daar later mee geconfronteerd?

Neen, ik wou hem nooit meer zien. Gelukkig is hij vroeg gestorven.

Je praat hier vrijuit over. Waarom doe je dat?

Ik heb dat kunnen plaatsen. Die man heeft mij niet kapot gekregen. Alleen met seks heb ik het altijd moeilijk gehad. Ik heb het later ook aan mijn toenmalige man toevertrouwd (Nest Adriaensen, red). Hij was zo de tweede die het wist. Ik kon niet anders. Gelukkig begreep hij mij. Maar ik wil vandaag vooral andere meisjes waarschuwen niet dezelfde fout te maken. (feller) Als je zoiets meemaakt, zwijg niet, maar schreeuw het uit. Die smeerlappen moeten zwaar gestraft worden.

Iets anders. Je zal voor eeuwig vereenzelvigd worden met zatte Rita uit Familie. Waarom is dat zo’n cultfiguur geworden?

Weet jij het? Ik niet. (lacht) Iemand zei me eens: Jacky, dat is omdat jij die rol zo goed speelt. Dat vond ik een mooi compliment. Ik stond dicht bij de kijkers. Misschien daarom? Ik krijg nog steeds de vraag: wanneer kom je terug?

Mis je het?

Soms. Minder dan in het begin. Maar als je voelt dat je rol niet meer van tel is, dan hou je de eer beter aan jezelf. Dat heb ik gedaan. Ik ben trouwens met een nieuwe serie bezig, een rol die niets te maken heeft met zatte Rita. Maar ik mag er verder niets over zeggen, sorry.

Als ik twee wijntjes op heb, word ik weemoedig, en denk ik aan vroeger. Ik wil dat niet.

Jij hebt voor zatte Rita research gedaan in Antwerpse cafés, verneem ik.

(knikt) In een zattemanscafé. Ik zat er goed vermomd in een hoekske te kijken. Je ziet die gasten nuchter binnenkomen, en evolueren van licht zat tot stomdronken. Op het einde kwam er geen zinnig woord meer uit. Dat heb ik meegenomen naar de opnames. Als je te zat bent, moet je alleen actie en reactie spelen, zei ik de regisseur. En af en toe wat brabbelen.

Had je geen alcohol nodig om die rol te spelen?

O neen, nooit. Ik wou opperste concentratie op de set. Ik vroeg zelfs iedereen om niet te lachen op die momenten. Een zatte vrouw spelen voor de camera’s is ongelooflijk moeilijk. Maar ik ben sowieso geen grote drinker. Ik kan eigenlijk niet drinken, ik ben direct zat. (lacht) Als ik twee, drie wijntjes op heb, word ik heel weemoedig, en denk ik aan vroeger, aan mijn vader. Ik wil dat niet.

Je hebt al veel tegenslag meegemaakt. Je overwon ook twee keer kanker. Hoe blijf je zo optimistisch?

Ik vind veel kracht in het geloof, in de Heilige Rita, de patroonheilige van de onmogelijke en hopeloze gevallen. Tegenslagen horen bij het leven. Wie niets meemaakt, kan niet relativeren. Dat sterke karakter heb ik van mijn moeder. Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd, zeg ik altijd.

Je bent er vorig najaar 70 geworden. Doet je dat wat?

Ho stop, je mag daar niet over beginnen. (lacht luid) Eerlijk: ik vind er niets plezant aan om ouder te worden. Ik heb vaak heimwee naar vroeger. Ik hoop vooral nooit mijn zelfstandigheid te verliezen. Ik heb mijn wilsbeschikking al klaar. Als ik terminale kanker krijg, of dement word, dan moet het licht uit. Weet je, dat is zo gruwelijk aan het leven: dat we moeten sterven. Ik ben een gelukkige vrouw vandaag, ondanks al die tegenslagen. Ergens hebben die mij zelfs sterker gemaakt, hoe raar dat ook mag klinken. Dat ik geen oma zal worden, vind ik jammer. Maar dat is een bewuste keuze van mijn dochter en haar man. Ik wou zelf graag een groot gezin. Dat bleek onmogelijk na die baarmoederhalskanker. Maar mijn vele vrienden maken alles goed. Ik kan niet zonder vriendschap en liefde.

Meer weten over de jubileumtoer? Surf naar www.jackylafon.be (show) of bel naar 03 210 86 00 (reis).