Laurence verloor dochtertje Luna in 2006 als slachtoffer van Hans Van Themsche: “Ik heb rust gevonden in het verleden”

2 jaar en 3 maanden was Luna toen ze op 11 mei 2006 plotsklaps van haar ouders weggerukt werd. Ze werd, samen met haar oppas Oulematou Niangadou, het slachtoffer van Hans van Themsches moordende raid. Op een zonnige lentedag neem ik plaats in het tuintje van mama Laurence Van Brée. De goedlachse vrouw blikt open terug op de afgelopen vijftien jaar. “Met vallen en opstaan ben ik er weer bovenop geraakt”, vertelt ze.

De ouders van Luna Drowart baatten in 2006 een restaurant uit vlakbij de Antwerpse Grote Markt. Door hun drukke professionele leven, beslisten ze de Malinese Oulematou N’Doei Niangadou als oppas voor Luna in huis te nemen. “Luna en N’Doei hadden een zalige relatie”, herinnert Laurence zich. “Die bewuste 11 mei was ik de zaal van het restaurant in orde aan het zetten, toen ik N’Doei vroeg om even met Luna naar buiten te gaan omdat het mooi weer was. Dus vertrok ze, met Luna op de driewieler…”, vertelt Laurence.

Een leverancier die even later langs kwam, raadde Laurence aan de poort van het restaurant nog even dicht te houden. “Hij had een man met een lange zwarte jas en mogelijks een wapen gezien en had er een vreemd gevoel bij. Ik belde N’Doei, maar kon haar niet bereiken. Even later is mijn man hen gaan zoeken. Toen onze afwasser toekwam, vertelde hij dat er iets met Luna was. Op het moment dat ik de poort opendeed, stonden er al twee politiemotards. Ik heb hen weggeduwd en ben beginnen lopen, vier straten ver. Toen ik toekwam op de plaats van de misdaad zag ik een wit laken, een ziekenwagen en mijn man, die me enkel zei: ‘Ik ben geen papa meer’.”

Met vallen en opstaan

Luna en N’Doei waren het slachtoffer van de 18-jarige Hans Van Themsche. Hij had iets eerder op de ochtend een jachtgeweer gekocht en wilde er zoveel mogelijk allochtone slachtoffers mee maken vooraleer hij dan ‘als een held’ doorzeefd zou worden door politiekogels. De eerste kogel van Van Themsche was voor de gesluierde Songül Koç, die de aanval overleefde. De volgende voor N’Doei en de laatste voor Luna. “Hij verklaarde later dat hij Luna doodgeschoten had omdat hij een documentaire had gezien over olifanten waaruit bleek dat je de babyolifant best ook doodschiet als die de dood van de moeder zag…”, zegt Laurence stil.

Na het drama werden Luna’s ouders zeer goed opgevangen door familie en vrienden. “Hadden we ons sociaal vangnet niet gehad, dan weet ik niet of we er zo goed zouden uitgekomen zijn.” De jaren die volgden, waren enorm zwaar. “Mijn man en ik gingen uit elkaar, het restaurant werd stopgezet en bijna was ik ook mijn huis kwijt. Dat alles bij elkaar heeft ertoe geleid dat ik in de psychiatrie terechtgekomen ben”, vertelt ze open. “Met vallen en opstaan en met boeddhistische meditatie ben ik er weer bovenop geraakt. Ik besefte dat ik mijn hart al die jaren in beton had gegoten.”

Een tweede kans

Hans Van Themsche komt volgend jaar vermoedelijk vervroegd vrij. Laurence gaf hiervoor positief advies. “Hij zit nu al vijftien jaar in de gevangenis waar hij gewoon op zijn lui gat kan zitten, terwijl wij ons dag na dag moesten motiveren om uit bed te komen, te werken, te zorgen voor de kinderen. Wel, dat hij nu maar eens zijn verantwoordelijkheid neemt. Toen ik deze beslissing uitsprak, heb ik Hans in de ogen gekeken. Dat was ergens wel een mooi moment. Ik hoop dat hij begrijpt wat voor een sterke boodschap wij hem meegeven, en vooral dat hij er ook iets mee gaat doen”, zo licht ze haar beslissing toe.

Het was niet de eerste keer dat Laurence Hans van Themsche in de ogen keek. “Ik had hem al eens ontmoet omdat ik met eigen ogen wilde zien wie hij is en geen mening wilde vormen door wat anderen zeggen. Het was een gesprek waarin hij het vooral over zichzelf had. Dat maakte me echt kwaad. Dan had ik iets van ‘doe verdorie zelf eens iets’. En ja, hij mag een tweede kans krijgen. Niet omdat ik vind dat het niet erg is wat hij gedaan heeft, wel omdat hij zelf ook eens verantwoordelijkheid mag nemen. Bovendien kan ik sommige zaken relativeren. Van Themsche heeft gemoord in een vlaag van waanzin, niet bewust om mij als persoon te raken.”

Laurence kijkt met opgeheven hoofd de toekomst tegemoet. “Ik ben fier op waar ik sta en wil aan alle mensen die het slachtoffer zijn van een tragische gebeurtenis tonen dat het lukt om eruit te geraken. Op je vraag waar ik mezelf zie staan binnen 20 jaar, kan ik moeilijk antwoorden. Ik blik niet ver vooruit. Tegen dan ben ik een zeventiger en hoop ik nog veel leuke dingen te kunnen doen”, besluit ze.