Alison Roels maakte van het restaurant van haar overleden man een unieke troostplek: “Rouw is als een splinter die onder je vel zit”

Wanneer het licht stilaan aan het uitdoven is en de bladeren niet meer genoeg leven in zich hebben om zich nog aan de bomen vast te klampen, gedenken we dat we hier niet eeuwig zijn en gaan onze gedachten naar wie ons is voorgegaan. Tijd om te rouwen dus. En waar kan dat beter dan in een troostplek die tegelijk een koffiehuis en een rouwwinkel is? De uitbaatster had er tot eind 2022 nog een restaurant. Maar toen overleed haar man.

“Ik was nog jong toen ik Tom leerde kennen, 22”, vertelt Alison Roels van achter de toog van Troostplek Splinter. “Hij was kok en hoewel ik zelf interieurvormgeving had gestudeerd, wist ik al snel dat ik moeilijk een koppel met hem zou kunnen vormen zonder samen te werken. Dus heb ik gezegd: ik zal je volgen. In de restaurants waar hij als chef werkte, stond ik in de zaal. Tot we op een gegeven moment ons pand gevonden hebben en we zijn beginnen te verbouwen. We hebben onze zaak Cochon de Luxe geopend op zijn verjaardag, 28 februari 2015.”

Het ging het koppel voor de wind, tot ze door corona de deuren gesloten moesten houden. Net toen ze opnieuw mochten heropenen, in juni 2021, werd Tom ziek. Hij werd op 21 juni met heel veel buikpijn opgenomen op de spoedafdeling, waarna het harde verdict volgde. “Darmkanker was de diagnose.”

Er volgden kuren, operaties en verwikkelingen, en op 4 november 2022 is Tom overleden. De website van Cochon de Luxe bestaat nog. Eten is een feest, staat er te lezen. Maar daarboven prijkt de mededeling: met de grootste spijt in mijn hart moet ik mededelen dat ons restaurant permanent gesloten is, dit wegens het overlijden van mijn man Tom. Hij heeft 7 jaar met liefde gekookt voor jullie!

Je bent jezelf kwijt

“Toen we wisten dat hij ging overlijden, hebben we afgesproken dat ik van het restaurant een winkel zou maken”, aldus Alison. “Hij had gezegd: maak er een boetiek van, dan kan je shoppen in je eigen winkel. Maar toen hij overleed, vond ik dat eigenlijk wat te banaal en ging ik op zoek naar hoe ik de ruimte een invulling kon geven die wat meer betekenis zou hebben.”

“Ik ken Gent als mijn broekzak. Ik had een grote urne gekocht bij de begrafenisondernemer, maar toen ik een klein potje zocht waar ik een beetje as in kon bewaren om in de woonkamer te zetten, vond ik niets. Niet alleen vond ik niet wat ik zocht, ik vond ook niet de plek die ik zelf nodig had. Zo heeft dat idee van die troostplek heel snel vorm gekregen”, vertelt Alison.

“Het helpt me te weten en te voelen dat mensen hier geholpen worden. Ik ben hier heel graag”

Alison Roels

“Het is begonnen met die kleine urnen en dan zijn er kaartjes, boeken, juwelen en kledij bijgekomen. Eigenlijk alles wat een beetje troost kan bieden. Je vindt hier die dingen waarmee je een ander troost, maar ook wat je zelf nodig hebt als je wat troost kan gebruiken of gewoon even weer tot jezelf wil komen. Want als iemand overlijdt die dicht bij je staat, ben je jezelf ook kwijt. Je bent alles kwijt. En deze plek kan helpen om jezelf terug te vinden. Je vindt hier rust, gehoor, herkenning en allerlei andere zaken waar je zelfliefde, zelfzorg en zelfhulp uit kan putten. Het is geen triestige plek, maar een plek van hoop.” Vrienden waren eerst wat bezorgd dat Alison in haar eigen verdriet zou blijven hangen door voortdurend met dat rouwen bezig te zijn. “Maar ik haal hier juist heel veel energie uit”, zegt ze. “Ik heb intussen heel hard aan mezelf gewerkt. Ik ben niet meer dezelfde persoon als twee jaar geleden. Het helpt me te weten en te voelen dat mensen hier geholpen worden. Ik ben hier heel graag. Ik tracht de drempel heel laag te houden. Alles is hier bewust heel licht van kleur. Ik wil mensen vooral geen zwaar gevoel geven als ze hier binnenkomen.”

De vaderfiguur van de winkel

“Ik geloof heel hard dat Tom nog bij mij is. Dat hij mij heel hard helpt, ook met Splinter. Hij heeft de naam Splinter trouwens zelf gekozen. Toen we kinderen kregen, spraken we af dat hij de jongensnamen mocht kiezen en ik de meisjesnamen. Maar we kregen twee jongens en hij noemde ze naar twee Ninja Turtles. Daniel naar Donatello en Leo naar Leonardo. Splinter is dan weer zowat de vaderfiguur van de Ninja Turtles. “Zo word ik een beetje de vaderfiguur van de winkel”, zei hij. Achteraf bekeken heeft die naam precies de connotatie die de winkel nodig had. Want rouw is als een splinter die onder je vel zit. Het is iets wat je constant voelt, zonder dat iemand het ziet.”

Alison heeft intussen een zesde zintuig waarmee ze andermans rouw herkent. “Soms komen mensen hier rust of ademruimte zoeken. Sommigen lopen hier een uur rond met een koffie in de hand of ze zitten een boek te lezen of te werken. Anderen komen hun verhaal aan de bar vertellen. Ik vind het leuk dat ze om verschillende redenen hun weg hiernaartoe vinden. Op 4 november is Tom twee jaar geleden gestorven. Vorig jaar kon ik het nog niet aan om in deze periode onder de mensen te komen. Maar doordat het een rouwperiode is, voel je dat iedereen wat ingetogener is. Vandaar dat ik nu eens ga proberen om op 1, 2 en 3 november open te zijn. Er zullen wel meer mensen zijn die er nood aan zullen hebben om hiernaartoe te komen.”

Meer info: Instagram @splinter.gent