De kleurrijke advocate Davina Simons over haar zomerse geluksgevoel: “Soms moet je eens zot doen in het leven”

Davina Simons groeide op in een gezin waar studies geen evidentie waren. Ze koos voor rechten omdat ze toen al te veel onrecht had gezien. Toen ze net zoals haar mama drager bleek te zijn van het BRCA1-gen, kon zelfs een dubbele mastectomie Davina niet stoppen. Ze was nog aan het bekomen van zes opeenvolgende operaties toen ze zich bij Walter Damen ging aanmelden voor een vrijwillige stage. Hij liet haar niet meer gaan. En in geen tijd maakte de jonge strafrechtadvocate naam voor zichzelf. Benieuwd of de zomer ook voor haar de deur naar het geluk openzet.

“Het is niet omdat de gerechtelijke vakantie loopt, dat advocaten niets te doen hebben”, zegt ze. “Dringende dossiers lopen gewoon door en het is ook het ideale tijdstip om bepaalde dossiers eens grondig door te nemen en tijd te maken voor het studiewerk en de research waar je anders niet toe komt.”

Moet u na een lang en druk werkjaar ook niet eens de koffers pakken om te ontladen?

“Wanneer ik op reis ga, is alles ook vaak helemaal volgepland. In oktober was ik met mijn zus in New York en daar zijn we echt van ‘s morgens tot ‘s avonds op stap geweest. En enkele weken terug was ik in Londen op citytrip en ben ik oververmoeid thuisgekomen. (lacht) Actief zijn en van alles doen, dat is voor mij ook een manier om mijn hoofd leeg te maken. Zo heb ik het graag. Als advocate heb je geen nine-to-five job, dat weet je. Ik moet altijd ‘aan’ staan, 24 op 24. Mensen hebben het altijd over de work-lifebalance, precies alsof leven en werk echt van elkaar gescheiden moeten zijn. Ik vind dat niet. Ik doe mijn job graag. Toen ik in Londen was, zat mijn mailbox plots propvol en moest ik tal van dringende telefoontjes doen voor een nieuw dossier. Dat hoort erbij.”

Verdwijnt het werk dan nooit een moment naar het achterplan?

“Ik zeg het: werk en vrije tijd kunnen hand in hand gaan. Natuurlijk vind ik het ook wel leuk om af en toe eens te kunnen genieten van een momentje stilte. Soms ga ik een terrasje doen of loop ik een museum binnen. Onlangs heb ik ‘s voormiddags de 20 km van Brussel gelopen en na de middag ben ik in Antwerpen naar de gevangenis gegaan. Op een zondag is daar minder volk en heb ik zelf wat meer tijd om rustig met cliënten te praten. Terwijl een ander dan zou denken: genoeg inspanning voor vandaag. Maar ik voel me dan weer opgeladen om er tegenaan te gaan.”

U ziet er altijd uit alsof u uit een doosje komt. Is dat ook zo als u met vakantie bent?

“Ja, werk of vakantie, dat maakt me niet uit. Ik draag gewoon op elk moment wat ik mooi vind, los van wat er me te doen staat. Ik kom ook nooit buiten zonder make-up, omdat ik dat leuk vind en omdat ik mezelf niet mooi vind zonder. Maar toen ik aan Special Forces deelnam, was er geen andere keuze. Het feit dat ik me daar niet kon schminken en er ook mijn haar niet kon doen, was een mentale barrière waar ik me overheen heb moeten zetten. Achteraf bleek dat juist bevrijdend te werken. Zo gebeurt het nu dat ik in het weekend al eens zonder make-up buiten kom. Of als ik met mijn zus of met vrienden ga lunchen, trek ik al eens een jogging aan, al zal je me niet snel in een grijs exemplaar zien. Ik hou enorm van kleuren. Ook in de winter loop ik er kleurrijk bij. Blijkbaar springt dat bij de mensen in het oog, maar ik ben meer dan mijn outfit alleen.”

Is er een seizoen dat u beter ligt dan andere?

“Alles heeft zijn charmes, maar eigenlijk vind ik de lente heel leuk. De eerste dagen dat het mooi weer wordt en de zon schijnt, de eerste keren ook dat je zonder jas of met blote benen buiten kunt. Iedereen is opgewekt omdat we verlost lijken van de duisternis… En in tegenstelling tot in de zomer draait de rechtbank op volle toeren en is er altijd veel volk.” (lacht)

Eerder dit jaar kon tv-kijkend Vlaanderen in ‘Special Forces’ zien dat u niet bang bent voor actie. Hebt u beweging nodig om het zomers geluk te beleven?

“Ja, ik ga in oktober de marathon van Antwerpen lopen. Ik ben volop aan het trainen. In de zomer heb ik daar wat meer tijd voor. Dan is het meestal beter weer en is er langer licht. Als je ‘s avonds gaat lopen, is het nog licht wanneer je vertrekt… dat is aangenamer dan wanneer het donker is.”

En doet u het op kortere dagen op de loopband?

“Nee, buiten. Met een podcast in de oren.”

Een misdaadpodcast, wellicht.

“Ja, soms ga ik om elf uur ‘s avonds nog naar buiten met een moordpodcast als luistervoer.” (lacht)

Nooit bang?

“Goh… Nee. Hoewel ik veel zie in mijn job, probeer ik daar niet te veel bij na te denken. Hoewel, deze week was ik op een avond naar mijn auto aan het stappen toen ik plots merkte dat er iemand met mij meestapte. Hij gedroeg zich heel ongepast. Op een gegeven moment trok hij zijn T-shirt uit en toen dacht ik: nu moet je er wel mee stoppen. Dat was niet aangenaam. Ik loop ook wel waar er verlichting en beweging is. Ik woon in Borgerhout, dus dicht bij de stad.”

U houdt blijkbaar wel van de stad. U vermeldde al dat u recent in New York en Londen was. Zijn steden uw voorkeursbestemmingen?

“Nee, dat kan een stad zijn, maar ook de natuur. Mijn droombestemming was jarenlang Jordanië, maar dat heb ik twee jaar geleden gedaan. En nu is het volgende dat op één staat Namibië. Totaal anders weeral. Ik wil ook nog naar Mexico, Cuba of eens naar Azië.”

Hoe komt u bij Jordanië en Namibië?

“Ik lees heel graag De Kiekeboes-strips. (lacht) Al van kinds af aan. En nummer 102, dat is De potloodmummie. Dat speelt zich af in Jordanië. Dat was keimooi getekend. Het roze en oranje van die stenen in Petra was zo mooi weergegeven in het stripverhaal dat ik als kind er al van droomde om daar naartoe te gaan. En twee jaar geleden heb ik dat eindelijk gedaan. Ik dacht: ik heb dat zo hard geromantiseerd in mijn hoofd, dat zal keihard tegenvallen. Maar het was nog beter in het echt.”

En Namibië, welke strip was dat dan?

“Nummer 104, De Himbagodin. Echt.”

“Ik voel me het best in de lente. Dan is er de eerste zon en draait de rechtbank op volle toeren”

Bent u naar New York geweest gewoon omdat het New York is?

“Ik ga meestal samen met mijn zus op vakantie. Zij is echt mijn beste vriendin. We zien of horen elkaar elke dag, maar meestal zijn dat vrij vluchtige contacten. Maar als we samen op reis zijn, dan hebben we echt wel tijd voor elkaar. Na Jordanië was het haar beurt om de bestemming te kiezen en zij wou graag naar New York. Ze studeert toerisme en heeft de hele trip gepland. Dat was echt top. We zijn naar de musical van Michael Jackson gaan kijken en die van The Lion King. Zalig. Echt een aanrader.”

Door die hele pedofiliezaak mogen we toch niet meer naar Michael Jackson luisteren?

“Iedereen is onschuldig tot het tegendeel bewezen is. Dat geldt ook voor dode mensen die zich niet meer kunnen verdedigen.”

Gelukkig zijn er nog veel levende muzikanten die we tijdens de zomer kunnen bewonderen.

“Ik ga het hele jaar door naar concerten. Maar in de zomer is dat nog leuker. De openlucht geeft een concertervaring nog een extra dimensie. Rock Werchter kwam dit jaar niet zo goed uit, maar ik heb Pink onlangs meegepikt in het Koning Boudewijnstadion. En Natalia is op zomertoer. Ik ben echt opgegroeid met haar concerten en ook nu trekt ze door heel Vlaanderen met een fantastische show. En ik ga zeker nog wat kleinere festivals meepikken deze zomer. Het kan best zijn dat ik nog eens een paar uren naar zee rij om een aflevering van Tien Om Te Zien mee te pikken. Dat heb ik vorig jaar ook gedaan.”

Excuseer? ‘Tien Om Te Zien’?

“Ja, toen ik een kind was, gingen we wel vaker naar Wenduine en toen ging ik heel graag naar Tien Om Te Zien kijken. Da’s vakantie en een brok nostalgie. Maar niet alleen dat, ik zeg het, ik hou van muziek. En ik dans graag.”

Wel ongewoon voor een advocate, die voorliefde voor het lichtere genre.

“Is dat het lichtere genre? Ik vind dat top. Ik heb trouwens een heel brede muzieksmaak, van 80’s tot rock. Ik ben echt een muziekliefhebber. Ik heb als kind altijd gedanst. Ik heb ook dansles gegeven. Had ik kunnen zingen, was ik misschien zangeres geworden. Maar helaas.” (lacht)

En danst u nog?

“Nee, geen tijd meer. Maar ik doe het nog graag. Als er een feestje of festival is, sta ik altijd als eerste te dansen. Onlangs was er nog Pulptuur in Kapellen. Mijn schoonbroer moest er draaien. Dat was keitof. Ik heb daar keihard staan dansen met mensen die ik niet kende.”

“Jordanië was altijd mijn droombestemming. Door het album van De Kiekeboes”

U laat lichtheid in uw leven toe.

“Het leven is al zo serieus. Als jong meisje wou ik supergraag rechten studeren, maar ik voelde wel dat ik niet echt paste in die wereld. Door mijn interesses en mijn achtergrond. Ik was zo wel een beetje de vreemde eend in de bijt. Toen ik aan de balie ging, had ik weer datzelfde gevoel. Ik kreeg er te maken met een hele stijve, conservatieve wereld, een echte mannenwereld ook. Maar ik vind het belangrijk om altijd dicht bij jezelf te blijven en je eigen ding te doen. Ik ben geen minder goeie advocate omdat ik graag felgekleurde dingen of felle lippenstift draag of een roze handtas mee heb. Dat doet niets af aan mijn kwaliteiten als advocaat. Ik vind dat dat samen kan gaan.”

U hebt nu ook een tatoeage op uw pols.

“Die is heel nieuw. Ik was op een evenementje en er was een tattoo-stand en ik vroeg: Zetten jullie hier tattoos? De man knikte van ja. Ik zei: Oké, ik wil er één. Geef mij twee minuten, ik ga eens denken wat het moet worden. Het was echt heel impulsief.” (lacht)

Maar u wou dat altijd al?

“Ik dacht al lang dat ik er misschien één wou, maar ik was een beetje bang voor die naalden. En ik vind ook dat er een betekenis achter moet zitten als je er een zet. Dus ik wist het niet zo goed. Maar soms moet je eens zot doen in het leven. Dus ja, ik koos een diamant, die is niet kapot te krijgen. Onbreekbaar. Dat staat zo symbool voor het doorzettingsvermogen. Daarnaast hou ik ook van alles wat blinkt en glittert, dus dat paste ook wel. Er zit dus een dubbele betekenis achter en ik ben er blij mee. Het deed trouwens helemaal geen pijn.”

Laten we afronden met een speciale vakantieherinnering.

“Wel, laten we dan gaan voor iets wat wel pijn deed, veel pijn. Het was de eerste keer dat ik met vrienden op vakantie ging. Ik was zeventien en alle anderen waren ouder. Iemand van hen moest toen voogd over me zijn. Het was in Spanje. Op een gegeven moment ben ik daar met een plooifietsje over de kop gegaan en schuurde ik een heel eind over het asfalt. Mijn hele lijf lag open. De ambulance bracht me naar het ziekenhuis en ik werd daar helemaal ingepakt. Ik was precies een mummie. Dat was mijn eerste vakantie-ervaring met vrienden. Ondanks de pijn, is het echt wel een heel warme vakantieherinnering waar we achteraf nog vaak om gelachen hebben.”