“Eenzaamheid zou niet mogen bestaan”, onze man ging de temperatuur opmeten tijdens De Warmste Week

Zelfs wind en regen konden ook gisteren niet beletten dat er tegenwoordig geen warmere plek in ons land te vinden is dan ’t Zand in Brugge, waar De Warmste Week naar zijn climax toegroeit. Vanavond brengen onder meer Brihang, Bart Peeters en Amber Broos het plein tot ontploffen. Elke dag vallen er tijdens de live radio-uitzendingen aan de lopende band mooie en aangrijpende verhalen te rapen. En dat was gisteren ook zo, toen wij de sfeer gingen opsnuiven.

Aan aangrijpende verhalen geen gebrek op ‘t Zand. Ze bieden zichzelf aan. Zoals dat van Pieter Moens, een Gentenaar die speciaal uit Frankrijk gekomen is om zes dagen lang 5.000 zelfgemaakte kaartjes uit te delen waarmee hij zijn app InclusiMate bekend wil maken. “Die reikt mensen met autisme met een reeks QR-codes allerlei tools aan die hen door het leven kunnen gidsen”, zegt hij. Pieter lijdt zelf aan het syndroom van Asperger en woonde eerder ook al in Manchester en Den Haag. “Ik heb voortdurend behoefte aan nieuwe omgevingen, nieuwe prikkels.” Terwijl er best veel prikkels zijn die hij schuwt. “Dat lawaai hier, die flikkerende lichten op het podium, ik word er onwel van, het is alsof er voortdurend een slijpschijf aanstaat. Ik heb de hele tijd een koptelefoon op. Soms sta ik te huilen in een hoekje. Autisme vereenzaamt. Ik moet vechten om het hier uit te houden. Maar ik doe het voor mijn lotgenoten. Om ze te helpen en ook om aan andere mensen te zeggen dat we geen rare snuiters zijn.”

Jeugddroom

Thibault Christiaensen van Equal Idiots is ook geen rare snuiter. Hij was er gisteren al heel vroeg bij om tijdens de radio-uitzending van zijn maatje Fien Germijns live zijn Strawberry op een akoestische gitaar te brengen. Achteraf stond hij met zijn ouders nog wat na te praten op het plein voor het podium. “Ik moest gisterenavond nog tot laat plaatjes gaan draaien en mijn ouders hebben dan maar voorgesteld om mij naar Brugge te brengen. Ik ben blij dat ik er hier even bij kan zijn. Dat is bij mij iets dat al teruggaat naar het Glazen Huis en Music for Life. Ik herinner me nog goed hoe ik toen ik nog een leerling aan de middelbare school was met de bus vanuit de Kempen naar Antwerpen reed, omdat daar toen het Glazen Huis stond. Dat was toen al een hele gebeurtenis. Dat ik hier nu even mijn muziek mag laten horen, is iets waar ik als kind van gedroomd heb. Akoestisch ja. Dat doe ik niet vaak. Het is een beetje zoals ik in mijn living gitaar speel. Ondertussen geniet ik het privilege om ook voor Studio Brussel te mogen werken en dus is dit ook even een moment om deel uit te maken van het warme feest dat hier plaatsvindt.” Of ze hem ooit mogen vragen als presentator van De Warmste Week, willen we nog weten voor hij gaat. “Ik kan me niet inbeelden dat iemand die iets met radio doet, iets anders dan ja zou zeggen op zo’n vraag. Maar laat het duidelijk zijn, ik ben heel trots op de collega’s die het nu aan het doen zijn, want die doen dat supergoed.”

Nood aan verbondenheid

Ninke Belmans uit Westerlo is ook met de familie gekomen. Een gewoonte die al meegaat van de eerste edities in De Schorre in Boom. Zij maakt ook muziek. “Ik studeer musical in Turnhout”, zegt ze. Al drie jaar organiseert ze een concert waarbij ze allerlei nummertjes zingt en waarvan de opbrengst naar De Warmste Week gaat. Vorig jaar bracht haar concert 1.700 euro op, dit jaar bijna het dubbele. “Ze is spontaan beginnen wenen toen ze het bedrag zag”, zegt haar moeder Vicky. “Je hoopt op 2.000 euro en als het dan zoveel meer is, dan doet dat wel iets met je.” Haar cheque van 3.195,64 euro mocht ze niet in de live-uitzending tonen, maar er werd wel een filmpje gemaakt voor de website in het Warmste Dorp. “Dat is ook goed”, lacht ze. “Het blijft een super evenement”, zegt Vicky nog. “Er is nood aan verbondenheid in deze tijd van verzuring. We willen mensen laten merken dat je je niet moet opsluiten als je eenzaam bent. Je mag daarover praten. Eenzaamheid zou niet mogen bestaan.”

Wafeltjes voor Geert

Verlies maakt ook eenzaam. Gisteren waren er verschillende mensen die kwamen vertellen over iemand die hen ontvallen was. Een van de aangrijpendste momenten was toen Kelly Toelants, die ook een cheque van 4.400 euro meebracht, met haar twee peutertjes haar verhaal kwam vertellen. Haar man overleed anderhalf jaar geleden. “Hij was niet ziek”, zegt ze. “We waren met een groep vrienden op skivakantie in Italië. Onze kindjes Tuur en Camille, toen vier en twee, waren mee, en zijn drie jongens uit een vorig huwelijk. De tweede dag zeiden die: Ga maar eens alleen skiën, we passen wel op de kleintjes. Ik weet nog dat we bovenop een berg stonden en tegen elkaar zeiden: Wij zijn ongelooflijke gelukzakken. Alles werkt, we hebben zalige vrienden en de kinderen hebben het zo goed, dat kan toch niet blijven duren. Echt, zo hebben we het gezegd. En de volgende morgen om zes uur overleed hij aan hartfalen. Het was alsof de wereld op ons hoofd viel. Het leven zoals we kenden was afgelopen.”

“Geert was notaris. Dan zou je misschien denken dat alles netjes geregeld was of uitgestippeld, maar hij was 49. Op die leeftijd ben je nog niet bezig met het einde. Hoe zeg je aan kinderen van twee en vier dat ze geen papa meer hebben? Dat was een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan. Er moest zoveel geregeld worden. Rekeningen werden afgesloten en documenten moesten getekend worden door meneer De Roeck, terwijl die gestorven was. De meest absurde zaken maak je mee. Je wordt een beetje geleefd. Maar wij hadden het geluk dat we een groot netwerk hadden, veel vrienden.”

“We hadden altijd al een zwak voor samenhorigheid. Toen Geert nog leefde, organiseerden we al acties voor De Warmste Week. En toen ik het thema hoorde, eenzaamheid, wist ik dat ik iets moest doen. Wat wij hebben meegemaakt is echt gruwelijk. Maar wat als je hetzelfde meemaakt en niet de vrienden en de familie hebt die wij hebben? We doen het ook om over Geert te kunnen blijven praten. Het is zijn actie. Ze zeggen dat je twee keer sterft. De eerste keer als je doodgaat, de twee keer als niemand nog over je praat. Wafeltjes bakken was het idee. Ik hoopte op 200 euro opbrengst, het werd 2.200 euro. En toen besliste het bedrijf waar ik sinds oktober werk dat bedrag te verdubbelen. Zalig.”