Frank Vander linden: “Mensen samen laten feesten, dat is het mooiste wat er is”

Frank Vander linden doet graag wat hij doet en hij doet dat goed. Al meer dan dertig jaar serveert hij ons Nederlandstalige liedjes die rocken, swingen en laten meezingen. De lijm waarmee hij zijn nummers en vertelsels aaneenhangt, plakt doordat ze alle facetten van de menselijkheid bevat, zoals bewondering, ontroering en humor. Er is geen podium in Vlaanderen waar hij nog niet het beste van zichzelf heeft gegeven, solo, maar vooral als brein en frontman van De Mens. Ook deze zomer laat de zanger je in alle Vlaamse contreien uit de bol gaan met songs waarvan intussen vele tot het cultureel erfgoed behoren. In zijn gloednieuwe Aalsterse appartement aan de rand van het centrum verklapt hij ons waarom de zomer hem gelukkig maakt.

“Vijf jaar geleden zou ik gezegd hebben: nee, het weer of het licht heeft geen enkele invloed op hoe ik me voel. Maar met ouder worden, is slecht weer één van die dingen die me chagrijnig kan maken. Wat me dan stilaan doet besluiten dat ik misschien toch mijn heel oude dag in Andalusië of zelfs Benidorm ga doorbrengen, maar voorlopig nog niet. Je zou kunnen denken dat het met het licht te maken heeft, maar ik ben een notoir kelderbewoner. Mijn ex-vrouw noemde me dikwijls ‘de pissebed’. Je kent die wel, van die grijze kruipdiertjes die in kelders leven. Misschien ben ik van een pissebed wel aan het vervellen in een oude hagedis, die toch al eens graag in de zon zit.” (gniffelt)

Wat betekent de zomer voor u?

“De zomer is het festivalseizoen. Daar verdien ik intussen ruim dertig jaar mijn brood mee. Ik ben enorm dankbaar en trots dat we blijven meedraaien. Het is ook altijd een kenmerk van De Mens geweest, dat wij heel breed inzetbaar zijn. We speelden onlangs op het 11 julifeest in De Panne, een heel volkse bedoening op de markt, met als voorprogramma dj Markske van de Kampioenen, die dat trouwens geweldig goed deed. We stonden er voor een enthousiast publiek dat onze muziek nauwelijks kende. De dag erna speelden we in Erps-Kwerps op een heel cool rockfestival na Maria Iskariot, de nieuwe Rock Rally-winnaars, heel toffe, jonge punk in het Nederlands. Al die mensen samen laten feesten, dat is voor mij het mooiste wat er is.”

Komt u tijdens de vakantie aan reizen toe met al die festivals?

“Nauwelijks. Is het daarom dat lange reizen me ook niet zo interesseren? Ik weet het niet. De zomer is voor mij ook de tijd om na te denken over wat ik met mijn kinderen ga doen. Mijn zoon is dertien en mijn dochter tien en om de week zijn ze bij mij. Ik dacht aan het begin van de vakantie om iets samen te doen in de week dat ze bij mij zijn, maar hun interesses lopen niet altijd gelijk. Dus dat is een beetje een bron van stress. Ik wou dat ik daar wat lichter over kon denken, maar licht denken is wel deel van mijn streven, maar geen deel van mijn natuur.”

“Ik ben enorm dankbaar en trots dat we blijven meedraaien”

Een mens kan niet genoeg doen voor zijn kinderen. Want voor je het beseft, zijn ze de deur uit en blijf je achter met het gevoel dat je niet genoeg hebt gedaan.

“Dat zal je sowieso altijd hebben, denk ik. Ik kan niet zeggen dat ik een afwezige vader ben. Mijn oudste is zelfs nooit naar de crèche geweest. Ik was toen echt fulltime met hem bezig. Toen hij na mijn scheiding nog slechts om de week bij mij verbleef, was hij 3,5 jaar en maakte ik me de bedenking dat het de eerste keer was dat ik niet in hetzelfde huis ging slapen als mijn zoon. Dus ik durfde te denken dat ik wel een unieke band zou hebben met die jongen. Maar die band is zoals met iedereen. Er is altijd een soort kloof tussen je verwachtingen, je hoop en de verplichtingen die je denkt te hebben, omdat we het beter willen doen dan onze vaders die veel minder aanwezig waren. Maar of dat dan beter is, dat is nog de vraag.”

Hoe waren jouw zomers als kind?

“Zeer geslaagd … Ik woonde in een kleine villawijk waar we, zoals dat was in de jaren zestig en begin de jaren zeventig, gewoon de hele dag op straat en in de velden speelden. Onze ouders wisten niet eens waar we waren, als we maar op tijd terug waren voor het eten. Mijn beste maat was Stefan Van Loock, nu woordvoerder van de Rode Duivels. We organiseerden tijdens die zomers een soort Olympische Spelen in de wijk. Dat zijn mijn herinneringen: veel buiten, maar tegelijkertijd veel binnen, want ik las ook heel veel. Als ik terugdenk aan de zomers van vroeger zie ik beelden die uit idyllische Franse films van de jaren zeventig zouden kunnen komen. Alles leek leuk. Alles was ook leuk.”

Dat was wat u geloofde.

“Inderdaad, alles was leuk voor zover we wisten. Dat gevoel zit ook in That Summer Feeling van Jonathan Richman. (Zingt) “It’s gonna haunt you, it’s gonna taunt you the rest of your life …” (Het zal je bespoken, bespotten voor de rest van je dagen, red.) En zo is het. Het is mooi omdat het melancholisch is en omdat het er niet meer is natuurlijk. Dat had iets onschuldigs. Precies omdat we veel niet wisten. Dat is het probleem van tegenwoordig. Er is veel te veel geweten. Dus is het veel moeilijker om onschuldig in de wereld te staan.”

De zomer is voor veel mensen het seizoen dat alles moet waar ze in het jaar niet aan toegekomen zijn.

“Daar heb ik geen last van. Ik heb een goed leven. In de zomer moet er echt niets voor mij. Ik moet me niet zo nodig ontspannen om de winter door te geraken. Als er iets is waar ik wel blij en trots mee kan zijn, dan is het dat mijn leven toch wel vakantieachtig kan zijn.”

Komt de inspiratie voor nieuwe nummers makkelijker op zwoele zomeravonden?

“Nee, dat loopt de hele tijd door, of nooit genoeg door. Ik heb nu een atelier op wandelafstand van mijn appartement, waardoor ik gedwongen ben om er elke dag minstens een uur naartoe te gaan en te schrijven. Ik schrijf tamelijk snel, dat is iets wat ik gewoon kan. Maar dat hangt niet aan de seizoenen vast.”

Wil dat zeggen dat we u niet gaan aantreffen met een gitaar op uw terras?

“Jawel, ik speel constant gitaar. Ik heb het een tijdje minder gedaan in aanwezigheid van mijn kinderen, maar de laatste jaren zit ik weer overal te tokkelen, omdat ik op een gegeven moment begon te denken: wat moeten die gasten nu denken over het beroep van hun vader? In juli zijn ze voor het eerst meegegaan naar een festivaloptreden van mij. Laten we zeggen dat het misschien ook weer een educatief moment was. Ik wil dat ze inzien dat leuke dingen voor de kost doen niet zomaar vanzelf komt, dat je bepaalde handelingen moet stellen. En dat begint nu zowat bij hen door te dringen.”

Ze stonden ongetwijfeld te blinken van trots.

(Schommelt zijn hoofd) “Nuance. Mijn zoon onverwacht wel, maar mijn dochter die zelf heel muzikaal is en de hele tijd loopt te zingen, heeft de meeste tijd met de iPad in de backstage gezeten en is slechts af en toe eens komen kijken. Dat is ook normaal … Als kind voel je wellicht een mengeling van trots en schaamte. Wat staat je oude pa zich daar op dat podium aan te stellen? Ze zien dan wel dat het publiek daar helemaal in meegaat, dus ik moet daar wel ergens iets goed aan het doen zijn, maar ik denk dat het beeld bij hen heel dubbele gevoelens oproept. Maar goed, ik laat ze vrij. Ik heb mijn kinderen ook nooit willen pushen om muziek te spelen. Al ben ik wel blij dat mijn zoon sinds kort naar de basgitaar grijpt.”

“Vroeger was alles leuk, omdat we veel niet wisten”

Een woonkamer vol gitaren en boeken moet zijn effect hebben.

“En dan staat mijn hele dvd-collectie hier niet meer. Die ligt nu in mijn atelier. Met het geld dat ik daaraan gespendeerd heb, had ik een appartement kunnen kopen. Mijn kinderen mogen eigenlijk kwaad zijn op mij. Anderzijds hebben mijn boeken, cd’s en dvd’s mijn leven gemaakt tot wat het is. We hebben toch ook onze rechten, nietwaar?” (lacht)

Is de zomer het seizoen om uw leesachterstand in te halen?

“Ik heb als kind en tot mijn vijfenveertigste massaal veel gelezen. Tot die gewoonte het heeft moeten afleggen tegen de kinderen en tegen allerlei digitale apparatuur. Ik heb officieel een Wordfeud–verslaving, dat is Scrabble op het internet. Maar ik heb nu net het plezier van het lezen herontdekt. Dat heb ik te danken aan de bijna 1.000 pagina’s lange Hugo Claus- biografie van Mark Schaevers. Het was voor mij de test: kan ik het nog? En ik blijk het nog te kunnen. Hoera. Ik ben weer een lezer.”

Dankzij Mark Schaevers.

“Ja, het is echt machtig gedaan hoor. Het is niet alleen het verhaal van Claus en de ingetogen toon waarop hij het vertelt, het is tegelijkertijd een waanzinnige cultuurgeschiedenis van de laatste zestig jaar. En nu ben ik weer vertrokken. Het was hoog tijd, want ik heb een huis vol ongelezen boeken en ik blijf er maar kopen. Ik troost me met de gedachte dat de Japanners daar een woord voor hebben:tsundoku. Dat wil ook zeggen dat het oké is om ongelezen boeken te hebben. Dat is ook wie je bent, de potentiële lezer van die boeken.”

Welke titels wachten momenteel op u?

“Och, immens veel. Ik koop ook heel veel non-fictie, heel veel psychologie. Ik beluister vaak Amerikaanse podcasts die gaan over hoe je in het leven kan staan, over mentale gezondheid en zo. En dan koop ik de boeken die bij die podcasts horen. Ik heb meer boeken te lezen over hoe ik moet leren leven dan dat ik nog jaren te leven heb. (lacht) Dus, wat haalt het uit? Nu ja, goed, de gedachte dat die er zijn, vind ik wel oké. Zoals deze: Lessons for Living van Phil Stutz. Dat is de psychiater in Hollywood waar alle sterren naartoe gaan. Een gezonde filosofie over het aanvaarden van pijn in je leven, omdat het een illusie is om zonder pijn te leven. (leest de achterflap): ‘De Hollywood-therapeut die iedereen geholpen heeft van Gwyneth Paltrow – zo goed heeft het haar niet geholpen, denk ik – tot Adam McKay, de regisseur van onder meer Don’t Look Up.’ In zulke boeken staan eigenlijk veel levenslessen die ik op mijn leeftijd intussen onder de knie zou moeten hebben, maar door ze nog eens te lezen, ga ik er misschien toch eens een tiende van toepassen. Blijven hopen.”

Wordt u gelukkig van de speciale sportzomer die we momenteel mogen meemaken?

“Ik ben een groot voetbalfanaat. Ik ben nog wat ontwenningsverschijnselen aan het vertonen van het EK. De Tour heb ik grotendeels aan mij laten voorbijgaan. Een van de leuke dingen aan sport volgen, is dat het kijkgenot toeneemt naarmate je investeert in de kennis over de sport in kwestie. Toen ik destijds het wielrennen nog volgde, kon ik een renner in het peloton herkennen aan de kromming van zijn rug. Helaas verleden tijd en bijgevolg kan ik er minder van genieten. Met voetbal heb ik dat wel. Ik volg fanatiek het Engels voetbal en dan is het gewoon een soort intellectuele bevrediging als je Engeland tegen Spanje ziet spelen en weet tot wat welke spelers in staat zijn. En ja, ik ben nog altijd supporter van Anderlecht. De laatste jaren was dat niet zo’n geweldige beleving, maar mijn peter was er destijds kaartjesknipper en dan kan je niet anders dan Anderlechtsupporter blijven. De Olympische Spelen laat ik op me afkomen. Ik zie graag atletieknummers, maar ik beleef het allemaal niet zo fanatiek als het voetbal …”

Alle optredens van deze zomer vind je terug op www.demens.be