“M’n zonen noemden me bosnimf, maar nu ben ik tenminste gelukkig”

Vandaag start de Week van het Bos. Dit jaar wordt de kaart van de biodiversiteit getrokken. Het bos is een bron van leven en heeft veel te bieden, ook op het gebied van fysiek en mentaal welzijn. Dat weet bosbadgids Sigrid Sypré (47) uit Lubbeek als geen ander.

Wanneer we haar bij het Chartreuzenbos in Linden ontmoeten, vertelt Sigrid over het gebruik dat in Japan bekend staat als Shinrin-yoku. “Daar kan je je tijdens de middagpauze samen met een bosbadgids gaan ontspannen. Dat kan in een park, maar ook in een nabijgelegen groene oase,” zeg Sigrid.

Shinrin-yoku werd er ontwikkeld als een reactie op de toenemende verstedelijking en groeiende stress van het moderne stadsleven. Iets wat Sigrid zelf ook aan den lijve meemaakte. Ze bekleedde allerlei zakelijke functies tot ze de ziekte van Lyme opliep en vervolgens in een zware burn-out belandde. Het herstel ging moeizaam. Toen een dokter bij de mutualiteit veel te snel besliste dat ze terug aan het werk moest, belandde ze op de werkloosheid: “Op dat moment heb ik mezelf toegestaan om even niet mee te draaien in de hele ratrace. Ik was toen een jaar thuis zonder verbetering. Alleen maar pijn en vermoeidheid. Ik kwam niet vooruit, terwijl ik best wel wilde. Maar toen ik op initiatief van mijn burn-outcoach voor het eerst zelf een bosbad deed, werd ik overmand door emoties. Eindelijk kon ik eens alles stond ik mezelf toe om los te laten en kwam ik tot het besef dat ik, net door zo hard mijn best te doen, ik mezelf nog verder in de problemen aan het werken was. Ik moest eerst tot rust komen.”

Wanneer we het bos instappen, zegt ze: “Ik probeer de mensen hier in een wat sacrale sfeer te brengen, een beetje zoals wanneer je een kerk binnengaat. Dan word je vanzelf stil. Dat zeg ik dan ook: ‘dat is de drempel die we hier overgaan’. Ik wil dat men daar eventjes dat moment vastpakt en beseft: alle zorgen van de dag laten we daar en we komen bij onszelf. We houden ons ook niet bezig met degene naast ons.”

Een bosbad duurt ongeveer drie uur en gebeurt in groepjes van 7 of 8 mensen. Op voorhand krijgen de deelnemers aan een bosbad de boodschap dat ze horloges en gsm’s thuis of in de auto moeten achterlaten. Tijd bestaat niet en traagheid is de boodschap. Er worden geen stappen geteld. Er volgen enkele meditatieve oefeningen, maar evenzeer is zo’n bosbad een fysieke gewaarwording, maakt Sigrid duidelijk. “Eigenlijk gaat het over de beleving van de natuur aan de hand van je zintuigen. Ik laat mensen kijken, luisteren, voelen, ruiken en proeven. Zelf vind ik het heerlijk om mijn schoenen uit te doen, omdat me dat zoveel energie geeft. Er zitten altijd durvers bij de deelnemers die me daarin volgen, maar niemand is verplicht om te doen wat hij of zij niet wil. Ik heb altijd handdoekjes bij, maar ik laat mensen de keuze. Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat iedereen zich op zijn gemak voelt.”

Contact met de aarde

“Ik heb ook blinddoekjes bij en laat mensen voelen aan de schors”, zegt ze terwijl ze over de stam van een grote eik wrijft. “Ze voelen dat ruwe, dat harde, maar ook het zachte van het mos. Soms laat ik hen ook een hoopje aarde vastnemen en eraan ruiken, om de bosgeur op te snuiven. We hebben veel te weinig contact met de aarde. De bacteriën die daar in zitten, komen binnen via de huid, de handen en de mond en zijn goed voor de darmen. We leren onze kinderen dat ze zich niet vuil mogen maken. We pakken ze goed in als ze buitenkomen. Terwijl ze zich moeten openstellen. We hebben allemaal behoefte aan buitenlucht.”

Na een tijdje komen we bij een houten plateau in het bos, waarop je kan gaan liggen. “Daar doe ik ook wel eens een oefening op. Dan laat ik mensen naar boven kijken, naar de kruinen van de bomen. Soms kom ik hier in mijn eentje en lig ik op dat plateau te rollen. Mijn kinderen hadden aanvankelijk iets van…” Ze rolt met de ogen om haar drie jongens na te bootsen. “Aanvankelijk noemden ze me de bosnimf. Nu niet meer, intussen merkten ze op dat ik altijd goed gezind terug kom van het bos!” lacht ze.

Intussen weten ze waarmee ze bezig is en merkten ze het positieve effect van het bos op hun moeder: “Ik herinner het me heel goed, het was in februari ’21. Ik was ’s ochtends vertrokken met mijn brooddoos, ik was er echt op voorzien om een hele dag buiten te zijn en ik liep hier te huppelen als een klein kind. Maar op een bepaald moment overviel me een ongelooflijk gevoel van schaamte: ‘zie me hier doen, op een dinsdagnamiddag, terwijl iedereen aan het werken is en ik in ziekteverlof ben… Mag dat wel?’ Maar toen ik even later bij mijn burn-outcoach kwam met een smile tot achter mijn oren, vroeg ze: ‘Ola, wat heb je gedaan?’ En dat is eigenlijk het moment dat ik heb beslist: ik wil hier mee verder. Want hier word ik gelukkig van.”

Sigrid volgde een opleiding bosbadgids en startte via het Starterslabo haar bedrijfje Sypressi op. “Zo vond ik mijn veerkracht terug,” zegt ze. Bosbadgidsen doet ze tegenwoordig in bijberoep. Zowel volwassenen als kinderen, maar ook bedrijven kunnen bij haar terecht. Toen het Agentschap Natuur & Bos op zoek was naar een relatiebeheerder solliciteerde ze met succes. “Ik adviseer gemeenten en steden bij het aanplanten van bossen. Toen ik destijds in het bos nieuwe energie kwam zoeken, was er geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht dat ik in mijn toekomstig kantoor aan het wandelen was,” lacht ze.