Emotionele oproep van sterrenmama Priscilla: “Ik wil Eleonoor geen tweede keer verliezen”

NAZARETH-EKE – 60.000 euro. Zo veel heeft Priscilla (39) tegen eind dit jaar nodig om haar kind geen tweede keer te verliezen. In juni 2018 werd haar dochtertje Eleonoor stil geboren. Het verdriet van Priscilla en haar man Frederik was ondraaglijk groot, maar de steun die ze toen kregen inspireerde haar. Priscilla richtte Eleonoor op, een vzw die lotgenoten helpt maar die ondertussen wel boven haar hoofd gegroeid is. Daarom doet Priscilla nu een emotionele oproep om dit warme project te steunen.

Het is Wereldlichtjesdag vandaag, de dag waarop overal lichtjes worden aangestoken om overleden kinderen te herdenken. Ook bij Priscilla Van Quaille en Frederik Ghijs brandt er een kaarsje. “Op 8 juni 2018 werd onze Eleonoor stil geboren”, vertelt Priscilla zachtjes. “Geen beweging meer in de buik toen ik 32 weken zwanger was. Die zwangerschap was nochtans goed verlopen, maar er was geen hartslag meer. Een donderslag bij heldere hemel, onze wereld stond stil.”

Ze laat een kleine pauze en gaat dan weer verder. “Het geloof in alles wat tot die tijd de waarheid is geweest, valt ineens weg. Als je je kind bent kwijtgeraakt, wat is de rest dan nog waard? Wat is het geloof in jezelf nog waard? Eigenlijk wil je dan gewoon het liefst in je bed kruipen met de gordijnen dicht, weg van de wereld. Zelfs voor ons zoontje dat toen vierenhalf was, kon ik er niet zijn. Rouwen kost enorm veel energie. Gelukkig heeft mijn man Frederik de eerste weken heel veel van de zorg van me overgenomen. We hebben samen de pijn gedragen. Op momenten dat het beter ging met mij was het verdriet bij Frederik soms veel groter. Dat komt in golven. In het begin zijn dat heel intense grote golven die elkaar opvolgen. En naarmate de tijd verstrijkt, komen de golven trager. Maar ze kunnen er evengoed nog hard in rammen. Je leert er wel steeds beter mee omgaan.”

Goed omringd

“Ik wou dat rauwe verdriet trouwens ook voelen, want dat was het enige bewijs dat Eleonoor er was geweest”, gaat Priscilla verder. “Ik heb me niet laten helpen door een psycholoog, en heb evenmin medicatie genomen. Maar ik werd wel goed omringd en ondersteund door familie en vrienden. Ik kan niet onder woorden brengen hoe schoon mensen kunnen zijn op zulke momenten. Ook mensen van wie je dat helemaal niet verwacht, staan plots aan je deur en zeggen: ‘Jij moet even helemaal niets, ik ga voor je zorgen’. Sommigen stonden met een warme schotel aan de deur: ‘Zodat je niet moet koken’. Of ze kwamen gewoon eens kijken om te zien hoe de dag voor ons verliep. Mijn vriendin Evi heeft eindeloos veel uren met mij gepraat. Mijn geluk.”

“Met onze vzw bereiden we troostkost voor mensen die hun kindje verloren”

“We vroegen ons in die gesprekken ook af of er een manier was waarop we dit verlies een diepere betekenis zouden kunnen geven. Omdat ik zelf had mogen ondervinden wat een mooi gebaar het was dat mensen spontaan met eten aan de deur stonden, vroeg ik me af of we zouden kunnen koken voor mensen die een kind verliezen. Zo is het zaadje geplant voor wat binnen het jaar een echte vzw was. Genoemd naar Eleonoor, zodat haar naam nog kan uitgesproken worden zonder dat iemand zich ongemakkelijk hoeft te voelen. Evi deed meteen mee, net als mijn zus Melissa, die na het overlijden van Eleonoor mee zorg voor me gedragen heeft, en Sigrid, een collega van mijn man die als één van de eersten aan onze voordeur met een ovenschotel stond. Met onze vzw bereiden we rouwkost, – wij noemen het troostkost -, waarmee we niet alleen de praktische zorgen van wie door verdriet overweldigd wordt even optillen, maar we geven het gezin zo ook tijd en ruimte om afscheid te nemen van hun kind.”

40 nieuwe vrijwilligers

Ze begonnen klein met het verspreiden van flyers in het ziekenhuis waar Priscilla bevallen is. Toen ook andere vzw’s die rond stilgeboorte werkten en in Vlaanderen verspreid zaten onze flyers meenamen, was vzw Eleonoor in geen tijd over heel Vlaanderen actief. “We hebben sinds de oprichting nog nooit een aanvraag moeten afslaan omdat we geen vrijwilligers hadden. Binnen het uur staat er altijd wel iemand klaar.”

Vrijwilligers vinden is dus geen probleem, voldoende financiële middelen hebben daarentegen wel. De vzw zoekt nu dringend bijkomende middelen of de vzw moet ermee ophouden. “We hebben inmiddels meer dan 300 vrijwilligers en we krijgen de administratieve rompslomp niet meer gebolwerkt. Wijzelf hebben er intussen een kindje bij en werken fulltime, net als de rest van de kleine kern waarmee we gestart zijn. We doen dit dus allemaal na onze uren. Daarnaast blijven de kosten oplopen. Want naast de vijf maaltijden die door vrijwilligers bereid en bezorgd worden aan ieder gezin dat een jong kind verliest, sturen we de getroffenen nadien ook een ‘rouwdoos’ op met wat koffie, koekjes, kaarsjes, een bloemetje een zelfgedraaide keramieken schaal waarin we de naam van het sterrenkindje beitelen. Zo heeft het kindje nog af en toe nog een plaats aan tafel en wordt zijn of haar naam nog genoemd.”

“De oplopende kosten van dit alles – elke vrijwilliger wordt vergoed voor het koken en de rit naar de gezinnen – en de administratieve rompslomp van een groeiende vzw, doen ons beseffen dat het anders moet als we willen blijven bestaan. De administratie willen we automatiseren, maar we hebben er de financiële middelen niet voor. Daarom loopt er nu een inzamelingscampagne op onze website waarbij we 60.000 euro willen ophalen. We hebben het geluk dat we onlangs de opbrengst van de scheurkalender van Maarten en Dorothy op Q-Music hebben binnengehaald. Een gigantische springplank op het juiste moment die meteen ook zorgde voor veertig nieuwe vrijwilligers op één dag. Maar als we met de campagne niet de middelen binnenhalen om professioneel te groeien, dan zullen we noodgedwongen de boeken moeten dichtdoen. Al zullen we er alles aan doen om dat te voorkomen. Ik wil Eleonoor niet voor een tweede keer verliezen. Dat zou verschrikkelijk zijn.”