Voorzitter Naomi Izabela neemt afscheid van de Antwerpse jeugdraad: “Wetstraat, here I come!”

“Mijn grote droom? Dat is de Oprah Winfrey van Vlaanderen worden.” Naomi Izabela is een vurige jongedame van amper 19 jaar met een palmares om u tegen te zeggen. Deze week nam ze afscheid van de Antwerpse jeugdraad om voluit te gaan voor een leven op het kruispunt van media en politiek.

Haar palmares is indrukwekkend: voorzitter van de Antwerpse jeugdraad, ambassadrice van Plan International, gezicht van de internationale campagne #sheleadshere, bestuurslid van StampMedia en wellicht ben ik nog een en ander vergeten. Naomi Izabela is – zacht uitgedrukt – een bezige bij. Maar ook: een mondige bij. Ze is een gesmaakte gast in praatprogramma’s zoals De Zevende Dag en De Afspraak. Deze optredens hebben haar doen nadenken over haar toekomst, vertelt ze, terwijl we een koffie drinken in een Antwerpse bar.

“Ik heb deze week afscheid genomen van de jeugdraad. Ik ben drie jaar bestuurslid geweest, waarvan één jaar voorzitter. Ik heb dat heel graag gedaan. De jeugdraad heeft mij mee gevormd tot wie ik ben. Het is ook dankzij de jeugdraad dat ik de media en de politiek heb leren kennen. Dat zijn werelden die mij liggen, die mij fascineren. Ik wil daar verder in gaan en daarom is het tijd om los te breken. Ik zou ook graag hogere studies aanvatten – ik denk nog na over de richting.”

Ik hoor fluisteren dat u volgend jaar deelneemt aan de verkiezingen?

“(lacht) Ik ga niet liegen: er wordt aan mijn mouw getrokken. Dat flatteert mij. Al hoop ik dat ze mij niet alleen willen voor mijn profiel – een jonge vrouw met een diverse achtergrond. Ooit ga ik de politiek in, sowieso, maar volgend jaar komt te vroeg.”

“We hebben geen vertrouwen meer in onze politici”, schreef u eind december in een open brief. Wat ligt aan de basis daarvan?

“De partijpolitieke spelletjes. (op dreef) Waar zijn de visionaire politici naartoe? Waar zijn de politici die nadenken op lange termijn? Wij hebben die brief geschreven na de chaos over de begroting. Ik was écht teleurgesteld. De begroting staat diep in het rood en wat doen politici? Spelletjes spelen. (feller) Maar wie zal de rekening betalen? Mijn generatie, hé! Wie ligt daarvan wakker?”

Hebt u nog vertrouwen in onze democratie? Eén Belg op drie wil een autoritaire leider, zo blijkt uit onderzoek.

“Jawel, maar dat is het gevolg van die spelletjes. Vandaar mijn oproep aan de politiek: durf het partijbelang eens los te laten, denk eens verder dan de stemmen en de likes. Anders dreig je de mensen te verliezen – ook de jongeren.”

Dat de politiek u boeit, maakt dat van u een uitzondering onder de jongeren?

“Maar neen, helemaal niet. Veel jongeren zijn bezig met thema’s zoals klimaat, migratie en begroting. Alleen: ze durven zich niet altijd uit te spreken, omdat ze niet in een politieke hoek geduwd willen worden. Ik begrijp dat, ik wil ook nog even wegblijven van de partijpolitiek en op een ongebonden manier kunnen praten.”

Wie zijn de populairste politici onder jongeren?

“Dat zijn de politici die vlot en duidelijk communiceren. Dat kan op sociale media zijn – zoals Conner Rousseau (Vooruit) en Jos D’Haese (PVDA). Maar dat kan ook op de traditionele manier – zoals Bart De Wever (N-VA). Wat hij zegt, klinkt soms hard, maar het is duidelijk en dikwijls ook de realiteit.”

En Vlaams Belang?

“Dat kan ik moeilijk inschatten. Wellicht zijn er veel jongeren die Vlaams Belang stemmen, maar het niet durven zeggen.”

Bent u bang voor die partij? Was Vlaams Belang vijftien jaar geleden aan de macht, dan zat u hier wellicht niet.

“(denkt na) Ik heb het nog nooit op die manier bekeken. Denkt u dat?”

Vlaams Belang wil een migratiestop.

“(feller) Maar dan schendt ze de mensenrechten. Als je dat doet, kan je dan zeggen dat je een democratische partij bent? Mijn moeder is van Congo naar België gevlucht omdat ze bang was voor de oorlog. Ze wou een betere toekomst voor haar kinderen. Zij heeft België om hulp gevraagd omdat ze hulp nodig had. Zou Vlaams Belang dat weigeren? Wat had mijn moeder dan moeten doen? Ik zou dat graag eens vragen aan hen.”

U moet eens in debat gaan met Tom Van Grieken.

“Zeker, laat maar komen. Ik ben niet bang. (lacht) Ik ben een Belgische burger zoals alle anderen. Ik heb rechten en plichten. Dat geldt ook voor mijn moeder. Zij betaalt belastingen zoals iedereen en ze bouwt dus mee aan onze welvaart. Wat kan Vlaams Belang daar tegen hebben? En ja, natuurlijk zijn er profiteurs. Maar het is fout om iedereen weg te zetten als profiteur. Dat pik ik niet. Mijn moeder heeft een ongelooflijk moedige keuze gemaakt. Denk je dat iemand graag zijn thuis verlaat? Dat doe je alleen als je niet anders kan. Ik ben haar nog elke dag dankbaar.”

En uw vader?

“Hij is pas later naar hier gekomen. Ik heb een minder sterke band met hem. Mijn ouders zijn intussen ook gescheiden en hij woont in Frankrijk.”

Is uw moeder fier op u?

“Ja, maar ook bezorgd. ‘Je moet soms een beetje temperen’, zegt ze dan, als ik weer eens mijn Afrikaanse furie bovenhaal in debatten. (lacht)”

Zou uw engagement wortels vinden in haar vlucht?

“Goede vraag. (even stil) Dat denk ik wel. Ik was amper drie jaar, dus ik weet daar nog weinig van. Ik herinner me wel enkele flarden van het asielcentrum, waar wij lang moesten wachten op onze papieren. Ik ben Vlaanderen dankbaar voor de kans die wij hier krijgen. Ik wil daarom iets teruggeven, tonen dat wij een meerwaarde zijn voor de samenleving.”

Waar zou u binnen vijf jaar willen staan?

“(enthousiast) De Oprah Winfrey van Vlaanderen worden, dat is mijn grote droom. Stel u voor: een eigen talkshow op televisie over maatschappelijke thema’s. Oprah was altijd al een rolmodel voor mij. Ik hoop dat ik ooit – net zoals zij – een rolmodel kan zijn voor anderen. Eén ding staat vast: Wetstraat, watch out, here I come!”