Directeur redactie Pascal Kerkhove neemt afscheid: “Het worden voortaan andere zondagen, zonder deze woorden in de ochtend en zonder de koffie met mijn mama na de middag”

Goeiemorgen,

Dit is de moeilijkste column die ik ooit maakte, het is mijn laatste op deze plek. Ik schrijf die wekelijkse woorden bijna altijd aan mijn keukentafel en kijk uit op een wazige foto met daarop een vrouw aan de rand van het water. Soms denk ik dat ze gelukkig is en ervoor kiest om daar alleen te zijn, op een ander moment lijkt het lot de aansteker van de getoonde melancholie. In die dualiteit schuilt niet alleen de pracht van dat beeld, het is ook de foto van mijn leven. Ik maak keuzes, net als iedereen en volg daarbij mijn eigen moreel kompas. Soms draaien die goed uit, dan weer is de uitkomst anders dan verwacht of gedacht. Dat is eigen aan keuzes. En schoon. Maar wat ben ik blij dat ik ze mag maken, dat ik ze kan maken, dat ik ze moet maken. Mijn beslissing om te stoppen bij De Zondag betekent ook het einde van mijn inbreng in deze rubriek. Meer dan drie jaar heb ik op zondag met plezier, hart en ziel ‘Goeiemorgen’ tegen jullie gezegd. Nooit was ik daarbij op zoek naar het eigen grote gelijk, veeleer gaf ik een verbale aanzet om even stil te staan bij een persoonlijke gedachte. Ik noemde het graag mijn pretentieloze mijmeringen bij het leven.

Soms maakte ik jullie daarbij ook deel van mijn leven, veel vaker nog lieten velen onder jullie mij toe in jullie leven. Daar past slechts één woord bij: merci. Ik werp weer een blik op de foto aan de keukenmuur en weet niet wat ik zie. In mijn hoofd vechten de eerder beschreven emoties om hun plaats, een onvermijdelijke spreidstand bij elk afscheid. Soms kies je zelf, soms onderga je het lot. Op deze plek leerde ik jullie ook mijn mama kennen en de schoonheid van ons wekelijkse koffiemoment op zondag. We bespraken koetjes en kalfjes, het weer, verleden, heden en toekomst, leven en dood. Ze werd mooi 90 en is onlangs in alle rust en sereniteit overleden. Haar zachte dood is de mooiste ode aan het leven en ook bij haar past slechts dat ene woord, merci. Mama’s zijn de maatstaf van het leven en geven altijd meer dan ze krijgen. In mijn woorden klonk dat zo bij haar afscheid:

Zonder jou was ik hier niet.

Dankzij jou kon ik worden wie ik ben.

Je leerde mij wat het is om te leven voor een ander.

Je toonde mij hoe het is om mooi te sterven.

Ik kijk nog eens naar de foto aan mijn muur en twijfel, het is helaas niet iedereen gegund om lang te leven of mooi te sterven. Integendeel. Mijn kleine leven verdwijnt in het niets bij het massale leed na de zware aardbeving in Turkije en Syrië. Meer dan 20.000 doden, bij wie velen het leven nog moest beginnen. En nog zoveel meer gewonden. Als de aarde echt beeft, zijn we vaak even nietig als kansloos. Gelukkig komt in de nasleep van die ramp ook weer het beste in de mens naar boven onder de vorm van massale hulp. Het sterkt mij in de nadrukkelijke overtuiging én het wezenlijke uitgangspunt van deze Goeiemorgen: het kwade is sterk, het goede is met meer.

Intussen wordt het ook volgende week na zaterdag weer zondag met De Zondag. Het worden wel andere zondagen, zonder jullie reacties in de ochtend en zonder de koffie met mijn mama na de middag.

Ik zal jullie missen, ik mis haar.

Maak er nog vele fijne zondagen van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be