Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Als de verleiding wenkt, is er gelukkig die onoverwinnelijke gedachte: wat wacht bij het ontwaken, is mooier dan bij het weer inslapen”

Goeiemorgen,

Ik verkies de dag boven de nacht. Dat was ooit anders, maar al langer dan vandaag biedt het licht mij meer kansen en keuzes dan het donker. In mijn leven loopt de dag dan ook voor op de nacht. Het is altijd eerst dag, dan nacht. Nooit andersom. In het verlengde van die gedachte verkies ik lente en zomer boven herfst en winter, de seizoenen waarin de dag tijd terugneemt van de nacht of gewoonweg langer duurt. Ik vind het best fijn om ’s avonds in te slapen, maar geniet nog meer van het ontwaken. Ik koester dat moment, hoe brutaal ook mijn wekker de schijnbare nachtrust soms verstoort. Steeds vaker probeert de nacht mij langer vast te houden. Ogen vallen weer toe, armen verzetten zich tegen de koelte van de ochtend, oudere knoken kraken, spieren bieden weerstand tegen elke eerste beweging. Als de verleiding echt wenkt, is er gelukkig die ene en onoverwinnelijke gedachte: wat wacht bij het ontwaken, is mooier dan bij het weer inslapen.

Woensdag werd ik wakker met een oorlog in Europa.

Ik zie de beelden uit Kiev en denk aan de verhalen van mijn mama en hoe zij meer dan zeventig jaar geleden als kind met haar ouders op de vlucht sloeg na een inval van de Duitsers. Sindsdien passeerde nooit één dag zonder oorlog ergens ter wereld, maar niet hier. Wij waren veilig, het veilige westen, toch minstens als we een oorlog herleiden tot de aanval van het ene land op het andere. En even plots als voorspelbaar, is het verre Oekraïne in één klap heel dichtbij. En even plots als voorspelbaar blijkt Vladimir Poetin een nog gevaarlijkere leider dan zijn Kremlin-voorgangers uit de Koude Oorlog. Sommigen noemen hem gek, anderen geniaal. Wat doet het ertoe? Poetin is het soort man dat geen enkel weldenkend mens graag aan de macht ziet, maar dat helaas steeds vaker en overal ter wereld die macht belichaamt.

Ik ben vroeger nog gaan betogen tegen het plaatsen van raketten in ons land om de Russen af te schrikken. Ik zou dat niet meer doen.

Ik reisde nog naar Kiev om te schrijven over een voetbalwedstrijd van Anderlecht. Ik kan en wil dat niet meer doen.

Het is anders ontwaken sinds woensdag.

We geloven wel eens wat we graag willen geloven en/of niet willen zien. In dit trieste conflict hoeven we niet eens te kijken om te zien, we hoeven niet te luisteren om te horen, we hoeven niet te denken om te weten: de illusie van de open en veilige westerse wereld is brutaal doorprikt. Poetin viel aan in het holst van de nacht, de zoektocht naar het juiste antwoord op die Russische agressie heeft nood aan de grootst mogelijke ratio van de dag. Iedereen wil Oekraïne helpen, niemand wil nog meer oorlog. Een onmogelijke en pijnlijke spreidstand.

Intussen sterven alweer te veel jonge mensen om de vrijheid te behouden die eerder was afgedwongen.

Zullen wij alvast nooit meer vergeten dat ook voor onze vrijheid te veel mensen zijn gestorven?

Vrijheid is geen natuurlijke evidentie, het is ons absolute voorrecht.

Zou iemand ook vandaag in Brussel nog scanderen dat wij in een dictatuur leven en onze vrijheid op het spel staat?

Op deze dag gun ik mezelf het eenvoudige geluk om naar de koers te kijken.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be