Pascal Kerkhove, directeur redactie: “Ik gun de echtgenote van Bart De Pauw het gevoel vaneen fietstocht op de autostrade”

Goeiemorgen,

Ik reed met mijn fiets op de autostrade en het was zalig. Vooraleer u mij een vroege aanval van zinsverbijstering toedicht, mij beschuldigt van roekeloos gedrag en het in gevaar brengen van anderen, een brief schrijft naar mijn baas om uw ongenoegen kenbaar te maken, mij aangeeft bij de politie en uw onbegrip uitspreekt, mij via sociale media met pek en veren overlaadt en meteen een harde campagne lanceert om zo’n onverantwoord persoon van deze mooie en waardevolle plek in De Zondag weg te halen, vervolledig ik graag mijn openingszin: Ik reed met mijn fiets op de autostrade en het was zalig om tijdens die autoloze zondag van 18 november 1973 als kind te genieten van de bijbehorende rust en het lawaai van onze stemmen. Meer dan 200 meter hoefden we niet te fietsen om eerst de berm af te schuren, over de vangrails te kruipen en de toenmalige E3 was van ons. Wisten wij veel waarom die dag de auto van onze ouders in de garage moest blijven. Iets met te weinig olie, hoorden we, en foute Arabieren. Wat kon het ons schelen, we waren de koningen van de autostrade. We fietsten van brug naar brug en braken de stilte met luide kreten uit het diepste van onze longen. Lastige leerkrachten of boze vaders passeerden de revue, net als straffe voetballers. De dagelijkse nood aan een snel oordeel over olie of Arabieren kenden we niet.

Ik reed met mijn auto tot bij de vrouw in een oranje jas en witte band om de arm. Naast haar stond een man in dezelfde jas en achter hen maakte een bord duidelijk dat ik op deze autoloze zondag met mijn wagen in deze straat niet welkom was. Het was amper 200 meter tot aan mijn woning en voor de deur bleek ruimte zat om te parkeren. Ik haalde mijn beste glimlach en een kaart boven die duidelijk maakte dat ik daar woonde. Daar, ze hoefde zich slechts halvelings om te draaien om het te zien. Ze keek alleen naar mij en dat had niets met mijn blauwe ogen te maken. Of ik het niet wist misschien, van die autoloze zondag. Ik dacht aan iets met gas en foute Russen, maar kreeg geen tijd om die gedachten in woorden te ordenen. En of het nog niet duidelijk was dat we iets moesten doen aan het klimaat! Haar strenge blik viel op een kinderpuzzel op de achterbank. Ik wilde haar graag nog zeggen alle begrip te hebben voor haar beslissing, alle steun te bieden aan het initiatief van deze autoloze zondag, alle besef te hebben van de nood aan een individuele en collectieve gedragswijziging en dat ik duurzaamheid écht hoog inschat, maar haar woorden waren mij voor. ‘Wat zeg je later tegen je kleinkind als zij vraagt wat jij hebt gedaan om onze aarde te redden, meneer?’ Die had ik niet zien aankomen. Ik wenste haar nog een fijne zondag en trok op zoek naar een parkeerplaats buiten het stadscentrum. De stilte in mijn wagen vulde de opwellende leegte. Waarom had ik mij niet verdedigd?

De stilte was sterker dan het onbehagen, een parkeerplaats nabij. Waarom moest ik mij verdedigen? Waarom moeten we ons zo vaak verdedigen? Het klimaat. De Rode Duivels. Alexander De Croo en zijn federale regering. Jan Jambon en zijn Vlaamse regering. De vaccinatie-achterstand of mondmaskerplicht in Brussel. Wout van Aert en Remco Evenepoel. De hypo van Patrick Lefevere. De energiefactuur. Bart De Pauw. Iets met olie of foute Arabieren…

Waarom komt het oordeel steeds vaker voor de feiten?

Was het ook vandaag maar autoloze zondag.

Ik gun de echtgenote van Bart De Pauw het gevoel van een fietstocht op de autostrade.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? pascal.kerkhove@roularta.be