Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Het is essentieel dat op dit proces vooral de slachtoffers de komende weken en maanden krijgen wat ze verdienen”

Goeiemorgen,

Vroeger was het leven simpel, zegt men. Men zegt veel. Als kind leerde ik van Jommeke dat ‘wie zoekt, die vindt’ en op de toenmalige BRT zag ik wekelijks dat ‘wie weet, wint’. Ik weet intussen beter. Voor een kind is het leven altijd simpel, tenzij je op de verkeerde plaats geboren wordt. En later is het leven zelden simpel, laat staan dat je altijd wint als je het weet. Soms krijg je de miserie waar je om vraagt, soms word je behoed voor het nakende onheil dat om de hoek op jou wacht. De ene loopt met open ogen in zijn ongeluk, de andere ontsnapt met de ogen toe. Vaak is dat een keuze, dan weer het gevolg daarvan. Ons leven is een complexe wandeling. We zien de weg en lopen verloren. We lopen verloren en vinden opnieuw de weg. Worden we allemaal milder met de jaren? Misschien kijken we in onze zoektocht naar oplossingen steeds vaker achterom en liggen de antwoorden voor ons. We zijn alvast altijd onderweg, tot het stopt.

Ik ben blij dat ik (nog) leef.

Morgen start in Brussel het langverwachte monsterproces naar aanleiding van de aanslagen in Zaventem en Maalbeek.

22-03-2016. De dag die vele levens verwoestte en ik mocht blijven leven. Zomaar, het was niet eens mijn verdienste. Meer dan zes jaar later zie ik het moment nog levendig voor mij. Het is 7.33 uur en ik sta aan de geldautomaat in de vertrekhal van de luchthaven. Het is niet echt druk, de valiezen zijn ingecheckt en om 8.50 uur brengt het vliegtuig ons voor enkele dagen naar het prachtige Valencia. Ik lach naar mijn echtgenote. Ze wil buiten graag nog één sigaret roken en vraagt mij of ik intussen een koffie drink in het aanpalende Starbucks. Ik huiver bij de gedachte aan het enige logische antwoord van dat moment. Zij rookt, ik drink graag koffie. Wat was er van ons geworden bij die ja? Ik zeg nee. We stappen richting douane en kruisen nogal wat mensen onderweg naar een balie. Als we 25 minuten later bij de gate arriveren, ontploft voor die Starbucks de eerste bom.

Ik ben blij dat ik (nog) leef.

Wellicht heb ik die ochtend mensen gekruist die geen geluk hadden. In Zaventem vielen 16 doden, maar er zijn zoveel meer slachtoffers. Veel mensen overleefden de aanslagen en moeten verder met fysieke en/of mentale pijn. Ze verloren een deel van zichzelf, een geliefde, een broer, een zus, een vader, een moeder, een vriend… Wat kan ik voor hen voelen? Wat kunnen wij voor hen doen? Op het einde van dit proces krijgen de daders ongetwijfeld de straf die ze verdienen. Veel belangrijker is dat vooral de slachtoffers krijgen wat ze verdienen. Erkenning. Loutering. Empathie. Sereniteit. Het echte verhaal. Bijstand. Tijd en ruimte voor hun verhaal, hun pijn, hun verdriet. Zij verdienen het allemaal op elk moment, elke dag, elke week en elke maand die dit proces nodig heeft. Misschien is het alleen daarom goed dat de Rode Duivels zijn uitgeschakeld op het WK voetbal in Qatar. Ons land moet tijdens dit proces niet stilvallen of collectief huilen, maar voor overdreven aandacht of grote voetbalfeesten lijkt het mij geen geschikt moment.

Marokko voetbalt morgen tegen Spanje. Wil iemand die boodschap ook duidelijk maken aan die nieuwe generatie “kutmarokkaantjes” aub?!

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be