Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Ik wil niet leven in het prachtige Puglia, maar hoe hou ik een stukje van dat vakantiegevoel vast in ons heftige normaal?”

Goeiemorgen,

Tot wat een zware nederlaag van onze Rode Duivels tegen Nederland op vrijdagavond allemaal niet leiden kan. In de onthutsing van wat ik zag en na afloop hoorde, vergat ik mijn opdracht om de planten op het terras water te geven. “Het regende al in Brussel”, vertelde ik gisterochtend in een amechtige poging om voor dat falen alsnog een zinnige uitleg te vinden. Die woorden maakten geen indruk en nog minder kans. “Je kan je nog herpakken”, zei mijn echtgenote streng. Mooie boodschap, dacht ik bij mezelf. Mensen altijd weer nieuwe kansen geven, misschien kan het een rode draad zijn doorheen deze column, waarna ze vroeg waarom iemand in godsnaam rechtopstaand in de keuken de krant leest op een plaats waar zij moet passeren. Voor wie het soms niet meer weet, duurzame liefde is echt bijzonder.

Het valt mij op. Bij een terugkeer uit vakantie zoekt het leven wel vaker even zijn weg tegen de wind in. Is het de nood aan contrast tussen werk en vakantie, de drang naar nieuwe scherpte of gewoon de kracht van het heftige normaal? Geen idee, maar evenzeer geen nood. Wie tien dagen in het prachtige Puglia geniet van het ontwaken met de ruisende zee in de oren, het opstaan zonder dwingende opdracht, het langzaam fietsen naar de bakker, het praten met de buurman die je niet begrijpt, het lezen van een goed boek, het rusten met de zon op je huid, het drinken van een echte koffie op een zoveelste mooi terrasje, het slenteren door zalige dorpjes en steden, het ongedwongen praten met ‘lokale’ vrienden (Els, Thomas en Franco), het proeven van hun verrukkelijke pasta en nog betere wijn en het absorberen van die zuiderse Italiaanse authenticiteit, die kan wel tegen een stootje. Ik kan weer tegen een stootje.

Het is overigens maar de vraag of we op vakantie onze problemen kleiner maken dan ze zijn en thuis groter dan nodig? Verkleinen we daar het belang van allerlei nieuws of vergroten we dat hier net uit? Ik wil niet permanent leven in het prachtige Puglia, maar hoe hou ik een stukje van dat vakantiegevoel vast in ons heftige normaal? Bij mijn terugkeer uit vakantie werden fans van Liverpool in Parijs hardhandig aangepakt door de politie, won Real Madrid nadien de Champions League en Lukas Dhont de Grand Prix op het filmfestival van Cannes, verloor Joske (materiaalman van Beerschot) op 89 de strijd die niemand wint, won Johnny Depp het troosteloze monsterproces tegen zijn vroegere echtgenote Amber Heard en levert de schaamteloze oorlog van Rusland in Oekraïne nog altijd alleen maar verliezers op. Het wordt werken om de vakantierust een kans te geven.

Maar het kan, denk ik. Op 14 december 1996 verloren de Rode Duivels in Brussel kansloos met 0-3 van Nederland. Als jonge voetbaljournalist schreef ik een keiharde analyse over de belabberde staat van het Belgisch voetbal en hoe die moést veranderen. Toenmalig bondscoach Wilfried Van Moer werd ontslagen, Georges Leekens kwam als redder in nood en de wereld draaide gewoon door. Of het die avond regende in Brussel, herinner ik mij niet. Wel zeker, ik hield al van Lea en had nog geen terras met planten.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be