Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Jonge meisjes moeten in alle onschuld een jong meisje kunnen zijn. Jonge meisjes moeten in diezelfde onschuld jonge vrouwen kunnen worden”

Goeiemorgen,

“Mag ik vragen waarom u hier bent, meneer?” Het was dinsdag in de vooravond, ik bevond mij onder de Gentse Stadshal en plots stond ze pal voor mij. Op de grond waren gekleurde kruisjes aangebracht, hier en daar vergezeld van een ontroerende boodschap. Haar vraag was direct en liet aan duidelijkheid niets te wensen over. Ik antwoordde dat zij mij dat mocht vragen, maar dat ik geen zin had om iets te vertellen. Naast haar was intussen ook een cameraman heel dichtbij. Ze glimlachte en zette haar vraag nog wat kracht bij: “U kunt nochtans aan iedereen duidelijk maken waarom u hier bent, meneer.” Iedereen… Het was nu mijn beurt om te glimlachen. Wij journalisten schuwen zelden de overdrijving. Ik bedankte nog eens vriendelijk, waarna een man op een volgend kruisje wel inging op de vraag van Fatma Taspinar. Ik wist heel goed waarom ik dinsdag rond kwart over zes op die plaats stond, maar – met excuses aan collega Fatma – op dat moment hadden die gedachten geen nood aan uitvergroting. Ze waren van mij en in mijn hoofd was het helder: ik was daar omdat ik daar moest zijn. Iets riep en dwong mij. Als man, als papa, als opa. Om een of andere vreemde reden had ik de woorden tijdens het stappen zelfs netjes op een rijtje gezet. Jonge meisjes moeten in alle onschuld een jong meisje kunnen zijn. En jonge meisjes moeten in diezelfde onschuld jonge vrouwen kunnen worden.

Op weg naar dat moment ter nagedachtenis van het meisje van 14 dat na seksueel misbruik uit het leven was gestapt, liep ik een van mijn twee dochters tegen het lijf. Haar vertelde ik wel waar ik naartoe ging en waarom. Ze is een jonge vrouw van 32 intussen, kwam van bij een vriendin en was met de fiets op weg naar huis. Dag nog, zeiden we beiden achteloos na die korte babbel. Het was drukkend warm en de straat liep vol, net als mijn hoofd. Hoe vaak hadden diezelfde onschuldige woorden mij destijds als jonge papa ongerust gemaakt? Hoe vaak had ik die afspraak en de bijbehorende fietstocht liever verboden? Hoe vaak had ik erbij willen zijn in de valse overtuiging hen daarmee te kunnen beschermen? Het is goed dat ouders niet altijd weten wat hun kinderen doen. Het is goed voor de kinderen dat ze niet altijd weten wat hun ouders doen. Voor ouders lijken de gevaren van vandaag altijd groter dan die van gisteren. We hebben geluk gehad. Hebben we geluk gehad?

In elke generatie zoeken meisjes en jongens van 14 kwetsbaar hun identiteit, slechts zelden is het rechte pad daarbij de enige weg. Fietsen naar een afspraak hoort daarbij. Dit meisje van 14 zocht hulp en kreeg die niet. Ze sprak af met een vriend, zag er plots vijf en werd seksueel misbruikt. Na het zien van de opgenomen beelden zag ze alleen nog de dood als uitweg. Een meisje van 14. Vijf jongens van 14 tot 19. Gebroken levens, letterlijk en figuurlijk. Waar loopt het fout als meisjes van 14 die hulp niet krijgen? Waar loopt het fout als jongens van die leeftijd dit doen? Waar loopt het fout als steeds meer van dit soort vreselijke beelden worden gemaakt en gedeeld? Waar loopt het fout als mensen die beelden willen zien? Waar loopt het fout als mensen nu al de publieke jacht op die jongens hebben geopend? Een leven zonder noodlot is een illusie. Wie geluk heeft, wandelt er omheen. Wie pech heeft, draagt de sporen. Onvermijdelijk. Dit was geen noodlot en dus gaan de warme woorden van getroffen papa’s en mama’s door merg en been: “Wat kunnen en moéten we doen om te vermijden dat nog een meisje van 14 dit overkomt?”

We, dat zijn wij, dat is de overheid.

Ik heb twee prachtige kleindochters, ze worden dit jaar 1 en 5. Over enkele jaren zoeken ze hun identiteit, willen ze afspraakjes maken en de fiets nemen. Over enkele jaren mogen ze dat doen. Over enkele jaren moeten ze dat doen.

Mag ik ervan dromen om geen ongeruste opa te (moeten) zijn?

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be