Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Nicole en Hugo. Sommige mensen leven niet bij de gratie van hun familie of artiestennaam, ze leven bij de gratie van elkaar”

Goeiemorgen,

Beste Hugo,

We kennen elkaar niet. Of beter, ik ken jou maar jij kent mij niet. Het is dus best vreemd dat ik vrijdagnacht wakker geworden ben met jou in mijn hoofd en ik nu al rond 7 uur op zaterdagochtend deze woorden schrijf. Ze tollen door mijn gedachten en moeten eruit. Ik begrijp het niet, want nooit eerder richtte ik mij in deze column persoonlijk tot iemand. Nu wel, beste Hugo. Die aanhef doet mij overigens meteen twijfelen. Voor het eerst in mijn leven hoor ik jouw naam zonder dat één seconde later ook die van Nicole valt. Of neen, een seconde eerder. Jullie waren nooit Hugo en Nicole, wel altijd Nicole en Hugo. Bij veel koppels die jaren samen zijn, is die volgorde even onbelangrijk als inwisselbaar. Niet bij jullie. Ik wist niet eens dat jullie ooit door het leven gingen als Nicole Van Palm en Hugo Verbraeken of godbetert Nicole Josy en Hugo Sigal. Sommige mensen leven niet bij de gratie van hun familie- of artiestennaam, ze leven bij de gratie van elkaar. Nicole en Hugo.

En ere wie ere toekomt, jullie zijn de echte bedenkers van de naam van deze column. Ik was amper 10 toen jullie die ‘Goeiemorgen morgen’ en dat aanstekelijke deuntje op de wereld loslieten. Voor het eerst voelde ik kriebels in mijn buik en achteraan in het bosje in onze straat – vandaag staat daar helaas een lelijke villa – gaf of kreeg ik mijn allereerste kus. Er volgde nooit een tweede, maar de eerste was en is het voor altijd. Als ik mij niet vergis, was dat mooie meisje Hilde toen 11 en leerde ik dat jaar ook wat geelzucht betekent. Nicole had die rare ziekte te pakken, zo vernamen we, en dat weerhield jullie van een eerste deelname aan het Eurosongfestival. Twee jaar later lukte het jullie wel en spatte het plezier van onze nieuwe kleurentelevisie. Dat liedje (Baby baby), die paarse pakjes, die olifantenpijpen, die synchrone danspasjes… Bij ons thuis, bij de buren en in het dorp begreep niemand waarom Europa niet massaal viel voor zoveel Belgische schoonheid. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat we die ‘Baby baby’ al snel ook maar niets vonden, maar onze liefde voor de spannende broek met brede pijpen was wel definitief geboren.

Vandaag ben ik enkele decennia samen met Lea, al hebben we best nog wat wegen te bewandelen om die 52 jaar van jullie te bereiken. Het is stil waar het nooit waait en ik heb alvast geleerd dat terugkerende stilte geen solide basis is voor een duurzame relatie. Dat was bij jullie wellicht niet anders, maar in onze honger naar pure romantiek neemt het schone verhaal vaak de bovenhand. Het was jullie en het is jou van harte gegund. Als je elkaar echt graag ziet, is samen oud worden een zalig vooruitzicht. De ziekte van Nicole bezwaarde dat pad dan wel, ze toonde ook de ware kracht van jullie liefde. Tot die fatale val donderdag, het pijnlijke einde van Nicole en Hugo.

Beste Hugo,

Je noemt jezelf voortaan ‘Hugo van Nicole’, lees ik. Mooier wordt pijn niet.

Goeiemorgen morgen. Ik zing deze ochtend zacht jullie woorden en wens jou dat warme gevoel nog vaak toe.

Het zal niet voor vandaag zijn, maar er is ook nog morgen.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be