Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Deze ‘Goeiemorgen’ is geen zoveelste kreet om het eigen grote gelijk”

Goeiemorgen,

Goeiemorgen, we zeggen het vaak achteloos. Nog vooraleer de laatste letters en klanken van dat woord onze mond verlaten, is de persoon aan wie de boodschap is gericht al uit onze gedachten. We razen naar de volgende goeiemorgen zonder inhoud of betekenis. Zonde, want wat een mooi woord is dat toch. Goeiemorgen. Je wenst iemand iets goeds toe op een moment dat de dag amper begonnen of nog niet eens halfweg is. Hoeveel schoonheid krijgen we zomaar cadeau als we menen wat we zeggen en horen wat een ander zegt? Ik koester die gedachte al lang en probeer die altijd mee te nemen in wie ik ben en wat ik doe. Het woord verdient stilstand, rust en respect, ik huiver dan ook van de oprukkende achteloosheid waarmee het wordt gebruikt. ‘Goeiemorgen’ is ook niet toevallig de titel van deze column. Deze wekelijkse woorden zijn geen zoveelste luide kreet om het eigen grote gelijk. Ik heb dat nooit en hoef het ook niet, dat grote gelijk is een valstrik vol foute ambities en vaak nog foutere daden.

Goeiemorgen, ik ben een week terug van een fantastisch avontuur in Botswana (het reisverhaal lees je in ons DZ Magazine van zondag 25 september). De bijbehorende vaststelling is even logisch als fijn, toch voor mezelf: de leeuwen lusten mij niet rauw. Even voorspelbaar als het heilzaam karakter van deze reis, is de nuchtere kracht van de realiteit bij een terugkeer: sommige dingen veranderen nooit. Nieuwe tv-programma’s zoeken de controverse op en betuigen achteraf hun spijt, Remco Evenepoel rijdt almaar sneller met de fiets, Poetin blijft zot, de energieprijzen leiden een nieuwe armoede in en over de doden niets dan goed. Sinds het overlijden van Queen Elisabeth II vorige donderdag, heb ik er ogenschijnlijk een tweede mama bij. Zo goed en omnipresent was deze koningin voor haar familie, voor alle Engelsen, voor alle inwoners van Groot-Brittannië en – zo moet ik blijkbaar geloven – voor de rest van de wereld, dus ook voor mij. Ik moet geloven dat ik mij altijd zal herinneren waar en met wie ik was toen het nieuws bekend raakte. Eerlijk? Ik weet het nu al niet meer.

Koningin Elisabeth zat 70 jaar op de troon, gaf aan 15 Engelse eerste ministers haar zegen, toonde weinig emoties bij het overlijden van haar schoondochter prinses Diana, hield van hoge hoeden en snelle paarden, werd cynisch bezongen door de Sex Pistols, was 96 en is vredig gestorven. Haar familie en vele landgenoten zijn diep geraakt. Alle begrip, medeleven en respect daarvoor, maar die tsunami aan valse romantiek waarbij het wel leek alsof ‘zij nooit zou sterven omdat zij er altijd al was’ is aan mij niet besteed. Koningen en koninginnen gaan naar het toilet, net als iedereen. Koningen en koninginnen doen mooie en lelijke dingen, net als iedereen. Koningen en koninginnen sterven, net als iedereen. Koningen en koninginnen zijn mensen, net als u en ik.

Goeiemorgen, ik ben oprecht blij jullie dat op zondag opnieuw te kunnen wensen.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be