Directeur redactie Pascal Kerkhove: ‘Kwetsbaarheid tonen is niet noodzakelijk een teken van zwakte”

Goeiemorgen,

Het was ergens midden vorige week onderweg van het werk naar huis. In de wagen voelde ik mij met de minuut slechter: hoofdpijn, keelpijn, spierpijn, warm, koud… Het kwam plots allemaal en het kwam snel. De nacht biedt soelaas voor veel ellende, maar helaas voelde de ochtend nog slechter dan de avond. Toegegeven, ik lig elk jaar enkele dagen in bed met dit soort symptonen. Een kwetsbaar vogeltje, zo noemde een vriend mij recent nog. Hij bracht mij aan het lachen en hoesten. Ik noemde zijn woorden een compliment. Kwetsbaarheid tonen, is niet noodzakelijk een teken van zwakte. Wel integendeel. De kwetsbare authenticiteit van een mens is vaak mooier dan de zelfverzekerde schijn. Met leiderschap is dat overigens niet anders. Onkwetsbare leiders bestaan alleen in films, dictaturen of… Amerika.

Na een telefoon naar de groepspraktijk van mijn huisarts was het verdict duidelijk: de coronatest. Velen zijn mij hierin voorgegaan, maar bij de dokter ben ik echt een watje. Ze stelde mij gerust en frutselde dat lange dunne staafje uit een plastic omhulsel. Heel lang, leek het mij. Moest dat echt helemaal in mijn neus? Als ik bij de dokter bang ben voor wat komt, dan sluit ik de ogen. Even later dacht ik, is het dat maar, tot bleek dat de toegang via het rechterneusgat niet was gelukt. Links voelde ik het wel, langzaam en knagend omhoog, draaiend en steeds dieper tot net en heel even tegen die pijngrens. Uit mijn oog viel een traan, maar dat is altijd zo als ik ziek ben. ‘Morgen rond 17 uur mag je bellen voor de uitslag’, zei de dokter. ‘Ben je positief, dan word je allicht vroeger zelf gebeld.’

Kunt u zich in deze coronatijden overigens ook even dit inbeelden: Donald Trump en Tinne Van der Straeten samen op de foto. Zij verdwijnt letterlijk en figuurlijk in zijn schaduw. Hij, president van Amerika. Zij, minister van Energie in ons land. Hij, groot en corpulent. Zij, klein en tenger. Hij, de harde woorden. Zij, de zachte. Hij, altijd zijn onkwetsbare zelf. Zij, gewoon zichzelf. Hij, groter dan iedereen. Zij, kleiner dan de koning. Groter wordt het contrast tussen mensen niet, maar dat houdt een virus niet tegen. Hij én zij hadden prijs, corona. Zij van bij de start in maart, hij als slachtoffer van de tweede golf. Hij overwon het virus op drie dagen, zij hield wekenlang het bed. Hij roept zijn landgenoten op hun leven niet te laten domineren door corona, zij vraagt om de regels in acht te nemen en voorzichtig te zijn. Wie gelooft u?

Daags na mijn test rinkelde rond 16 uur mijn telefoon, de huisarts. Positief, dacht ik meteen en op enkele seconden passeerden in mijn hoofd een resem voor en na-scenario’s. ‘Goed nieuws’, klonk het aan de andere kant van de lijn, ‘je bent negatief.’ Soms geloven we echt te snel wat we denken. Ik ben intussen helemaal hersteld. Een ‘lucky man’, alweer. Ik verneem overal dat de regels nu plots voor iedereen duidelijk zijn en doe verder wat ik voorheen ook al deed: contacten beperken, afstand houden, handen wassen en dat mondmasker opzetten waar het moet of zinvol is. En sterk of zwak, het helpt als je geen pech hebt. Ik merk intussen helaas ook dat diezelfde duidelijkheid geen medicijn is tegen dwaasheid of onwil. In de marge tiert die welig voort, net als in onduidelijke tijden.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be