Directeur redactie Pascal Kerkhove: “We mogen echt nooit vergeten dat de lijn tussen het capteren en het aanwakkeren van boosheid flinterdun is”

Goeiemorgen,

Ik ben John Lydon niet. De voormalige frontman van de legendarische punkband The Sex Pistols schreef op latere leeftijd een boek met als titel ‘Anger is an energy’. Ik betwist dat niet. Nogal wat vooruitgang in onze geschiedenis is gebaseerd op een gevoel van woede of boosheid en iedereen kent ook in zijn eigen leven wel momenten waarop je ‘die ander’ wil laten zien wat je allemaal kan. Zelf word ik niet snel boos en haal meer energie uit positieve gevoelens dan uit negatieve.

Maar mag ik iets bekennen? Als ik in de wagen stap, valt dat om een of andere reden allemaal weg. Nergens ben ik zo vaak en zo snel boos als in mijn auto. Ik heb geen flauw benul waar dat gevoel vandaan komt, maar het is er. Altijd en onmiskenbaar. Soms ben ik boos op mezelf omdat ik voor de zoveelste keer een foute beslissing neem als mijn gps mij in de steek laat en weer hopeloos verloren rijd, veel vaker ben ik boos op al die andere chauffeurs. ‘Leer toch rijden man. Eikel. Dwaas. Onnozelaar. Soepkieken…’ De verwijten verlaten ongeremd mijn mond en vliegen bij de minste moeilijke verkeerssituatie vrolijk in het rond. Voor alle duidelijkheid, ik doe dat enkel als ik alleen in de wagen zit én de geviseerde chauffeur komt het niet te weten want mijn woorden worden niet vergezeld van foute gebaren. Toch schrik ik vaak van mezelf. Rijden er echt zoveel slechte chauffeurs op onze wegen? Is het de veiligheid van niet gehoord te worden? Of komt het door het ontbreken van sociale controle? Onder mensen kies ik altijd voor een vriendelijke aanpak. Als iemand een lange wachtrij aan de kassa van een warenhuis negeert, noem ik die man (of vrouw) niet meteen een dwaas maar vraag wel luidop om de regels van de elementaire beleefdheid te respecteren. Toegegeven, aan die kassa heeft dat slechts zelden een positieve impact maar ik blijf het proberen.

Zeker vandaag op de 34ste verjaardag van de ‘wereld vriendelijkheidsdag’ (World Kindness Day), sinds 1988 een feestdag in veel landen. Niet bij ons, al is de tijd meer dan rijp om ook hier die beweging te starten. We zijn toch zo snel en zo vaak boos, zo lijkt het, en meestal op iemand anders. Maar waar zijn de vele mensen die niet boos zijn? Waar zijn de vele mensen die weten dat de verantwoordelijkheid voor deze moeilijke tijden niet bij onze politici ligt? Waar zijn de vele mensen die beseffen dat het goed leven is in een land waar de koopkracht maximaal beschermd is? Ik gooi er graag nog één keer Rutger Bregman bovenop: ‘het kwade is krachtig, maar het goede is met meer’. En nogmaals, niets verkeerd met oprechte en terechte boosheid. Integendeel. Zijn we het niet allemaal een beetje na die vreselijke moord op een politieman in Brussel? We mogen, ja moeten het zijn, maar wat doen we ermee? Echte Boosheid helpt, verbindt én heelt, helemaal in contrast met gespeelde of tactische kwaadheid. Media, politici, vakbonden… we mogen nooit vergeten dat de lijn tussen het capteren en het aanwakkeren van boze gevoelens flinterdun is. Die verantwoordelijkheid is groot, heel groot.

Ik hou nog altijd van een vleugje Sex Pistols, zeker in de auto.

Ik wil evenwel nooit John Lydon worden.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be