Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Met een zalig potje zagen, is niets mis. Integendeel. Het leven wordt wel gezelliger als dat weerkerende geklaag over alles en iedereen ophoudt”

Goeiemorgen,

Er zijn van die dagen waarop ik het leven graag vereenvoudig. Dan verdeel ik de wereld in twee tegels: op de eerste staan alle klagers, op de tweede staan zij die dat niet doen. Daarna kies ik positie. Een makkelijke beslissing, want lang geleden al heb ik beslist om geen klager te zijn. Bij de klagers op de eerste tegel is overigens geen plekje meer vrij. Vanuit mijn vereenvoudigingsperspectief lijkt het daar ook niet gezellig en gunnen de mensen elkaar weinig, helemaal in tegenstelling tot de warme en open sfeer onder de groep die ervoor kiest om te leven zonder weerkerend geklaag. Was het leven maar eenvoudig…

Vijf laar geleden lanceerde Isabelle Gonnissen de campagne ‘30 dagen zonder klagen’. Een mooi en heilzaam initiatief dat we met De Zondag graag steunen én in de verf zetten. Vertaald naar mijn tegelfilosofie én om de eventuele overstap niet te bruusk te maken: we creëren een derde ruimte waar mensen dertig dagen kunnen proeven van het positief gevoel om te leven zonder klagen. Een tussenstation, met tijd en ruimte voor de noodzakelijke ontwenning. Iedereen is welkom.

Vooraleer er misverstanden ontstaan, toch graag nog even dit: er is niets mis met een zalig potje zagen. Integendeel. Die koffiemachinegesprekken op het werk over de vrienden, de man of vrouw, de collega’s, die gemiste strafschop, de muziek op de radio, de kostprijs van ‘Het Verhaal van Vlaanderen’ of pakweg de baas doen gewoon deugd. Op het einde blijf je altijd over met dat positief gevoel van het eens gezegd te hebben. En trouwens, niets erger dan stilte aan de koffiemachine op het werk, maar dat verdient een andere column. Helemaal anders werkt het met aanhoudend en weerkerend geklaag over alles en iedereen. Die verbale tirades over ‘de politici’ als nietsnutten, ‘de buitenlanders’ als profiteurs of ‘de voetballers’ als ordinaire poenpakkers… starten en eindigen in negativiteit. Dat geklaag draait rondjes en blijft steevast steken in het benoemen van een probleem, nooit volgt een ernstige aanzet tot een oplossing. Een recent voorbeeld? De open brief van de Anderlecht-supporters waarin ze het ontslag eisen van voorzitter Wouter Vandenhaute. Met zijn beleid ontzegt hij hen het recht op een topclub, zo vinden ze. Ooit was Anderlecht een topclub, dus moet dat vandaag ook zo zijn. Punt! Mijn gedacht, deel dat geklaag maar bij de onzin in.

Helaas even duidelijk voor Anderlecht is dat je Wouter Vandenhaute niet kunt beschuldigen van geslaagd beleid sinds hij de leiding in handen nam. Dat is best vreemd, zeker gezien zijn uiterst succesvolle professionele parcours in de vele jaren voordien. Toen ik lang geleden nog droomde van een carrière als profvoetballer bij KSV Waregem, reed een andere jongen van min of meer dezelfde leeftijd meer dan twintig kilometer met zijn fiets om met mij te praten. Het interview verscheen in de krant De Morgen, met een prikkelende gedachte als slotzin van de inleiding. ‘Kerkhove gebruikt zijn verstand ook op het terrein. Onbegrijpelijk dat hij tot zijn 23ste moest wachten om au sérieux genomen te worden.’ De auteur: Wouter Vandenhaute.

Ik heb het destijds niet gemaakt als voetballer. Daarvoor kijk ik alleen naar mezelf en klaag niet. Wil Wouter Vandenhaute het nog maken als voorzitter, dan zal hij zijn verstand naast het terrein beter moeten gebruiken.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be