Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Boosheid, blijdschap, vreugde, verdriet, spijt… Alleen als oprechte gevoelens komen ze zichzelf niet tegen”

Goeiemorgen,

Er zijn dagen waarop ik graag twijfel aan wat ik hoor of zie. In die momenten helpt het soms om een kritische vraag te stellen of, beter nog, ogen en oren tijdelijk te sluiten. Nogal wat dwaasheid reikt zelden verder dan de waan van de dag en verdwijnt als je ze lang genoeg negeert. Het is als met gespeelde gevoelens: ze zijn niets waard. Boosheid, blijdschap, vreugde, verdriet, spijt… Alleen oprecht komen ze zichzelf niet tegen. Veerle Heeren weet dat intussen ook weer. We weten het allemaal, maar de valkuil van de makkelijke leugen is groot. Het was een pijnlijk spektakel daar in Sint-Truiden, met burgemeester Heeren in een trieste hoofdrol. ‘Dat zijn uw zaken niet. Wie doet mij wat? Wie heeft dit gelekt? Ik wist het niet. Het spijt me.’ In de Limburgse vaccinatiesaga regisseerde zij zichzelf elke dag een beetje meer de vernieling in. Eenmaal de leugen een eigen waarheid wordt, is er geen weg terug.

Politici zijn mensen, net als u en ik.

Politici maken fouten, net als u en ik.

Net als u en ik dragen zij daarvoor de volle verantwoordelijkheid.

En wat zij van ons verwachten, moeten ze zelf ook doen.

Ik ken geen spijt die voor de feiten komt. Wie evenwel ook dan nog een omweg neemt, herstelt nooit meer het noodzakelijke vertrouwen.

Er zijn dagen waarop je moet zien wat je ziet, dagen waarop je moet horen wat je hoort. Het waren schokkende beelden, zo waarschuwde VTM-nieuwsanker Stef Wauters mij. Ik zag hoe in Tel Aviv een Arabische man uit zijn wagen werd gesleurd en op straat zomaar in zijn gezicht werd geklopt en gestampt. Ik zag hoe een wandelende Joods orthodoxe man zomaar werd belaagd en gestampt door Arabische jongeren. Ik zag brandende moskeeën en synagogen. Ik zag verwoestende bombardementen op Gaza en honderden raketten op Israëlische steden. Ik zag doden aan beide kanten. Ik zag huilende mensen, verscheurd door het verlies van hun man, vrouw, vader, moeder, zoon, dochter, broer, vriend of buur. Het is opnieuw oorlog tussen Israël en de Palestijnen.

Hooguit enkele weken geleden bereikten ons uit Israël nog heel andere beelden: lachende mensen, volle straten en pleinen, nog vollere terrassen, bars en restaurants… COVID-19 was toen nog de vijand en hij leek verslagen. Het rijk der vrijheid was terug dankzij een doortastende vaccinatiestrategie. Vandaag worden in diezelfde straten mensen gelyncht en trekken schuilkelders meer volk dan terrassen. Alles komt terug, helaas. Joodse en Palestijnse baby’s haten elkaar niet bij de geboorte. Pas later dringt het onrecht door en krijgt de bijhorende haat een kans om hart en hoofd te beheersen. Het is intriest.

Er zijn dagen waarop het leven mij degradeert tot toeschouwer. Hoe sterk is het fundament waarop ons nieuwe rijk der vrijheid wordt gebouwd? Wat nemen we mee uit het leven dat corona lam legde? Wat willen en maken we beter dan toen? Hoe vermijden we dat haat ook in ons leven ooit de bovenhand neemt?

Ik hou van velen en veel.

Ik haat niets of niemand.

Ik hou van mijn leven.

Ik ben elke dag op zoek naar de beste versie van mezelf.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be