Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Iedereen gelijk voor de zon maar in de naam van Allah niet elk dier gelijk voor de wet: kunnen we hiermee ophouden a.u.b.?”

Goeiemorgen,

Het was gisteren warmer in Brussel dan in Bredene, ook vandaag lopen de temperaturen daar hoger op en dat zal morgen niet anders zijn. Niemand die dat betwist, denk ik. Iedereen puft. Als de zon schijnt, is het warmer in de stad. Als het regent, wordt iedereen nat en in de winter is er grotere nood aan warmte. Iedereen gelijk voor de zon: leve de eenvoud van het klimaat, wars van gender, kleur, afkomst of religie. En voor het schieten begint, uiteraard vervalt dat beginsel van gelijkheid als we praten over de gevolgen van de zon. Zelf verkies ik overigens meestal de plekjes in de schaduw en gun ik anderen de strijd om de beperkte plaats in de zon. Ik heb die keuze en kan ze maken, ik kan ze verdedigen of ervoor opkomen als die mij door anderen wordt ontzegd. Ik ben een mens, geen schaap.

Je zal maar een schaap zijn in Brussel.

In weerwil van wetenschappelijke evidentie over dierenleed en in tegenspraak met bestaande wetgeving in Vlaanderen en Wallonië, stemde het Brusselse parlement vrijdag een voorstel tot verbod op onverdoofd slachten naar de prullenmand. Elk dier gelijk voor de wet? Niet dus, al was het maar omdat bij een meerderheid aan Brusselse politici een vorm van godsdienstbeleving hoger wordt ingeschat dan dierenwelzijn. Geen probleem met die gedachte op zich en binnen een godsdienstige partij is die zelfs logisch, maar je verwacht die argumentatie niet uit de mond van Vlaamse en Waalse socialisten of Franstalige groenen. Niet het bijbehorende ontslag van de betrokken socialistische fractieleider roept dus (pijnlijke) vragen op, wel het feit dat deze man binnen de partij lange tijd die belangrijke rol kon opnemen.

Al enkele verkiezingen na elkaar stem ik op mensen, vaak binnen dezelfde partij maar soms ook verspreid over meerdere partijen. Dat moderne stemgedrag is per definitie een aanvaarding van een later politiek compromis. Ik noem het mijn kleine rijkdom, met dank aan de openheid waarmee sommige politieke partijen afwijkende meningen omarmen en via verkiezingslijsten aanbieden. In Brussel staat de kar evenwel voor het paard en is de populariteit van een persoon binnen een bepaalde gemeenschap belangrijker dan de onmogelijke spreidstand met het DNA van de partij, zo blijkt. Op dat moment wordt diversiteit zowaar een handicap en, veel belangrijker nog, ben je niet langer geloofwaardig. Na een week waarin een minister de politieke wereld omschreef als een ‘shithole’, is dit de laatste bocht vooraleer het hellend vlak definitief wordt ingezet.

Ik eet trouwens nog altijd graag een goed stukje vlees. Als gevolg van een groeiend besef dat daarvoor altijd een dier moet sterven, doe ik dat minder dan tien jaar geleden en véél minder dan pakweg vijfentwintig jaar geleden. Dieren sterven, net als mensen, want dat onvermijdelijke einde hoort bij elk leven. En net als mensen verdienen dieren een waardig slot van dat leven. Elke actie en/of wetgeving die een einde maakt aan onnodig dierenleed in om het even welk slachthuis, is welkom, wenselijk én noodzakelijk. Laten we dus in de naam van Allah ook in Brussel niet de andere kant opkijken…

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? pascal.kerkhove@roularta.be