Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Op 1 november eren we weer onze doden, een perfect moment voor het noodzakelijke debat over de manier waarop we (mogen) sterven”

Goeiemorgen,

Ik ben woensdagavond nog eens live naar een voetbalwedstrijd gaan kijken. Een dag voordien floepte plots de uitnodiging van een goede vriend via een whatsappje op mijn telefoon: ‘Tijd en goesting om naar de match tegen Sint-Truiden te komen?’ We voetbalden ooit samen en kennen elkaar al lang. Ik wist meteen dat het over Club Brugge ging, mijn vriend is naast een bekende man namelijk ook een fervent supporter van blauw-zwart. Vroeger plaagde ik hem wel eens met die liefde voor blauw-zwart, iedereen heeft recht op een foutje. Vandaag plaag ik hem niet meer, ik ben afkomstig van Waregem en woon in Gent… Beiden houden we van sport in het algemeen en voetbal in het bijzonder. Dat voetbal neemt je vaak tijdelijk mee naar een mooiere wereld, tot die wereld je altijd weer wakker schudt. Voor, tijdens en na de wedstrijd hebben we gepraat over de (verrassende) kwaliteiten van Carl Hoefkens als trainer, de (voorlopige) gebreken van Roman Yaremchuk als topspits, de (sportieve) rijkdom van Club Brugge en… het recht van elke mens op waardig sterven. Hij strijdt daarvoor als advocaat, ik wil het absoluut en schrijf er af en toe iets over.

Het is dezer dagen regelmatig donker buiten, niet alleen wanneer de nacht valt. Als stichtend lid van de denkbeeldige club der tevreden mensen zoek ik daarbij altijd naar een streepje licht. Een ster boven mijn hoofd, een droom voor morgen, een beslissing dichtbij. Daags na die wedstrijd velde het grondwettelijk hof een arrest waardoor een arts die een procedurefout maakt bij de hulp om iemand waardig te laten sterven, niet langer kan vervolgd worden voor gifmoord. Ik kreeg een nieuwe whatsapp: ‘Yess!’ Mijn antwoord aan hem: ‘De wereld oogt weer een beetje mooier, merci.’

Op 1 november eren we opnieuw massaal onze doden. Dit is dan ook een perfect moment voor het noodzakelijke debat over de manier waarop we (mogen) sterven. Ik wil waardig sterven. Is er eigenlijk iemand die dat niet wil? Waarom worstelen we als samenleving zo hardnekkig met de dood? Waarom moeten mensen soms dagen, weken, maanden of jaren afzien vooraleer ze mogen sterven? Waarom dwingen wij kinderen of kleinkinderen machteloos toe te zien hoe hun ouders of grootouders creperen van de pijn en (nog) niet mogen sterven? Waarom is het leven een ongeremde opeenvolging van keuzes en valt die keuze bij het sterven plots weg? Waarom mag ik leven zoals ik wil en moet ik sterven zoals een ander dat voorschrijft?

We worden met steeds meer mensen almaar ouder. Ik ontzeg niemand het recht om te sterven zoals hij of zij dat wil, mag dat ook omgekeerd aub? Uiteraard is daarbij behoefte aan een sluitend en stabiel juridisch kader, maar waar wachten we op? Waarom laten we dit ethische debat en bijbehorende medische werkomstandigheden dobberen in een klimaat van angst en onzekerheid? Kan iemand nog verantwoorden waarom over een aanpassing van de euthanasiewet niet mag worden gedebatteerd? Elke dag dat daarover niet wordt gepraat, sterft iemand op een manier die je de hond van je buurman niet toewenst.

Club Brugge speelt woensdagavond in de Champions League tegen Porto.

Ik zal genieten van het goede voetbal, mijn vriend van zijn Club Brugge.

Beiden zijn we overtuigd dat waardig sterven het logische einde is van een waardig leven.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be