Redactiedirecteur Pascal Kerkhove brengt een ode aan het toeval

Goeiemorgen,

Prins Albert van Monaco en zijn vrouw Charlene zijn deze week tien jaar getrouwd, zo lees ik in kranten en boekskes. Als ik het mag geloven, vlot het niet meer zo goed tussen de prins en zijn prinses. Hij leeft in Monaco, zij verblijft ergens in Zuid-Afrika. Als ik het mij goed herinner, was er tien jaar geleden van echte liefde ook al weinig sprake en had de aanstaande prinses geaarzeld om ja te zeggen op het aanbod van de prins. Rijkdom en adellijke titels bieden geen garantie op geluk. Voor er twijfel ontstaat over de herkomst van deze kennis, ik ben geen geheime vriend van Albert of Charlene. Nog minder ben ik een stiekeme fan van koningen en koninginnen, prinsen en prinsessen of hun adellijke leven. Mijn kennis over Albert en Charlene is louter toeval. Precies tien jaar geleden ben ik na heel lang oefenen namelijk ook zelf getrouwd. Tijdens mijn welkomstwoord op het feest enkele dagen later, maakte ik lachend de vergelijking tussen de aarzelende ‘ja’ van Charlene en de overtuigde ‘ja’ van Lea. Toeval, uiteraard. Zij zijn dus niet meer samen, wij wel, maar ook dat verschil kan weer toeval zijn. Willen of niet, toeval speelt een cruciale rol in ons leven.

Mag ik u uitnodigen tot een confronterende denkoefening: wat was de voorbije week toeval en wat hadden we zelf in de hand? Wat van hetgeen we zagen, hoorden, wisten en voelden, leek geen toeval en is het wel? Of omgekeerd. Hoezeer wordt de controle die we graag nastreven en menen te hebben, ook weer bepaald door toeval. En hoeveel toeval laten we nog toe in onze drang naar die allesomvattende controle? Willen en durven we nog geloven in toeval? Ik doe het graag, en veel. Niet alles roept om een rationele verklaring, laat staan een complottheorie. Ik weet graag dat we veel nog niet weten. Ik vind graag zonder te zoeken. Ik ben gelukkig getrouwd. Ik ben een fan van toeval.

Toeval opent deuren en brengt je daar waar net op dat moment een man of vrouw langskomt die – en ja, vaak is ook dat weer toeval – de man of vrouw van je leven wordt. Toeval legt contact met de juiste vrienden en helpt je de weg vinden. Toeval loodst naar je links als rechts gevaar dreigt… Toegegeven, toeval doet soms ook net het omgekeerde, maar net in die onvoorspelbaarheid schuilt de onmetelijke schoonheid.

Toeval is mooi of lelijk. Toeval lacht of bijt. Toeval heelt of verwondt. Toeval fluistert of scheldt.

Toeval is machtig, prachtig, scherp, schattig.

Toeval is overal en nergens.

Toeval is ongrijpbaar.

Ik weet niet of de gedachte troost brengt dan wel angst aanjaagt, maar toeval kan ook bepalen of de Rode Duivels winnen van Portugal en hun zoektocht naar Europees goud verder gaat. Gewezen Anderlecht-manager Michel Verschueren benoemde dat soort toeval ooit meesterlijk als ‘de imponderabilia van het voetbal.’ Zelden waren emotie en intellect in die wereld meer in balans dan bij dat woord. Een bal tegen een hand van de doelman, een been van een verdediger of de paal en daarna binnen of buiten. Mogelijk meer nog dan in het perfecte matchplan van bondscoach Martinez en de onmiskenbare wereldklasse van Thibaut Courtois, Kevin De Bruyne, Eden Hazard of Romelu Lukaku ligt vanavond in het bloedhete Sevilla in dat soort toeval de sleutel naar een eerste echte opstoot van collectief Belgisch geluk. Of hoe een centimeter meer naar links of rechts straks een wereld van verschil maakt.

Weet u overigens wat geen toeval is? Voetbal is de enige sport ter wereld waarin je alles fout kan doen en toch winnen.

Het wordt 2-0 voor de Rode Duivels.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be