Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Het mag nog wel eens gezegd, denk ik: we leven echt niet in het slechtste land ter wereld”

Goeiemorgen,

“Wie vier kinderen op de wereld heeft gezet, is niet bang voor een prikje.” De verpleegster kijkt mijn mama in de ogen en lacht minzaam. Ze duwt een spuitje in de bovenarm en dient mijn mama haar eerste vaccin toe. Ze wordt volgende maand 89, mijn mama. Kranig baant ze zich een zelfstandige weg in de laatste rechte lijn van haar leven. Niet alles kan, maar veel is nog mogelijk. Op zondagmiddag praten we er wel eens over bij de koffie. De toekomst lijkt altijd dichter als er minder tijd rest. Ze is corona beu, net als jij en ik. Net als iedereen. Ze leeft verder, nu onderweg naar die tweede inspuiting over enkele weken. Ze kijkt uit naar een verjaardagsbrunch met haar kinderen in het restaurant van haar kleinkinderen. Graag in mei als het mag, maar juni is ook goed. Het is anders vooruitkijken als het merendeel achter je ligt. De woorden veel en alles klinken ook zachter op 89 dan als twintiger, al is het bijbehorende gevoel voor iedereen leerzaam.

We zijn het allemaal beu, maar zullen we stoppen met dat gevoel te cultiveren?

Maken we van onze kinderen nu echt allemaal domme kinderen door die ene week extra vakantie? Spreekt elke boze en roepende kapper voor alle kappers? Moeten we nog luisteren als pakweg Georges-Louis Bouchez een zoveelste portie gal braakt of Ben Weyts nog maar eens een partijpolitieke weg zoekt in deze crisis? Staat elke hijgende journalist symbool voor de media? Krijgt elke ongeruste expert terecht een stem? Zijn we echt de weg kwijt of verkijken we ons alweer op de roepende minderheid?

Als ik één ding echt beu ben, dan wel dit soort opgeklopte slechte cinema. Ik kijk rondom mij en zie vooral veel kritisch begrip. Doe nu wat nodig is, geef ons snel dat vaccin en open nadien opnieuw ons leven. Handhaaf tot dan graag de eigen prioriteiten, met helemaal bovenaan het vrijwaren van de druk op onze ziekenhuizen. Het openhouden van de scholen en het verderdraaien van de economie volgen daarna. Beide ook essentieel, zeer zeker, maar in deze crisis ondergeschikt aan onze fysieke gezondheid. Zelf doe ik er de komende weken en maanden alles aan om niet ziek te worden en niemand ziek te maken.

Het mag overigens best nog wel eens gezegd: we leven echt niet in het slechtste land ter wereld.

Met De Zondag starten we vandaag ook in deze moeilijke tijden alvast het breed gespreide feest voor onze twintigste verjaardag. De eerste lockdown dwong ons nog even op de knieën en verplichtte ons om jullie vijf weken lang alleen digitaal te bedienen. Al die tijd waren we even weg bij de bakker, de lokale supermarkt en jouw ontbijttafel. We horen daar thuis, met dat heerlijk krakend gevoel van papier. Tijdens de tweede lockdown lukte het ons wel om overeind te blijven, met welgemeende dank aan alle adverteerders en onze 1,5 miljoen lezers. Ook vandaag plannen we niet te wijken voor de derde coronastorm. We vieren feest, met mate en gezond verstand. Netjes in balans tussen alles en veel.

Beste lezer en adverteerder, dank dat je bij ons bent. Blijf graag bij ons. Geniet mee met ons, zeker nu we twintig zijn en heel graag veertig willen worden.

We doen dat zoals jullie, jaar per jaar. Vooruitzicht per vooruitzicht. Stap na stap.

En mijn mama leest nog zolang mogelijk mee.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be