Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Op de dag waarop we onze doden eren, starten we samen onze volgende en verplichte symfonie voor het leven.”

Beste lezer van De Zondag,

Tussen de 400.000 en 500.000 mensen zijn vandaag op een of andere manier fysiek geraakt door COVID-19: een meerderheid daarvan is besmet zonder symptomen of besef, een groot aantal kampt met milde klachten, meer dan 6000 mensen liggen in het ziekenhuis, 1105 onder hen hebben nood aan intensieve zorgen en helaas zijn de voorbije maanden ook al meer dan 11.000 personen overleden. Het zijn slechts enkele van de vele duizelingwekkende cijfers waarmee we de voorbije dagen om de oren zijn geslagen én die de basis vormen voor deze tweede lockdown.

Achter elk van deze cijfers schuilt klein en groot leed.

Achter elk van deze cijfers schuilt een mens.

Ons land telt om en bij de 300.000 zorgverleners, allemaal mensen dag en nacht in de weer om deze én andere mensen te helpen.

Ons land telt dus ook om en bij de 10,5 miljoen inwoners bij wie het virus nog niet binnendrong.

Dat zijn jij en ik, jouw en mijn man, vrouw, vriend, zoon, dochter, kennis, collega, mama, papa, opa of oma.

Dit zijn wij.

10,5 miljoen mensen. 10,5 miljoen kansen om het virus te stoppen. 10,5 miljoen redenen om de regels te volgen en de zorg te helpen.

Het is vandaag 1 november, de dag waarop we onze doden eren. Ieder doet dat op zijn manier, fysiek met bloemen bij het graf van een geliefde of thuis met warme herinneringen in gedachten. We praten over zij die eerder stierven en brengen hen weer even tot leven. We staan stil, letterlijk of figuurlijk. Kort, lang, zacht, hard, met of zonder woorden en muziek. Net op die dag starten we onze volgende en verplichte symfonie voor het leven, de lockdown 2.0. In het jaar waarin hij 250 zou geworden zijn, refereer ik hierbij graag aan de 9de Symfonie van Ludwig van Beethoven. Een tot dan nooit gehoorde mix van krachtige klankuitspattingen en beklijvende zachtheid. Overweldigend, vanuit de diepste wanhoop tot de mooiste droom. Bij zijn ode aan het leven was Beethoven al dicht bij de dood. Wij leven, al moet dat leven nu zes weken op slot. Zes weken. Het lijkt een periode zonder einde als je op reis vertrekt, het is zo voorbij als het de tijd is die je rest om pakweg die thesis af te werken, die vele vakken in te studeren of… om afscheid te nemen. Tijd is altijd relatief. Maar hoe je er ook naar kijkt, die zes weken lockdown hebben een begin én mikken op een einde. Doen we wat we moeten doen, dan volgt nadien ontegensprekelijk een langere periode waarin we weer meer mogen doen. Nu minder leven voor straks meer.

En is het leven vaak niet meer dan de optelsom van alle mogelijke lessen in liefde? Om een vroegtijdig einde na een zalig begin te vermijden, evolueert die liefde best van vurig verlangen naar slim loslaten. Van overal en altijd bij elkaar willen zijn naar juist en goed bij elkaar zijn. Van altijd verlangen naar alles tot blijvend verlangen naar iets. Van een kus naar een hand. Van honger naar meer tot blij met minder. Van lieve lust naar liefde voor het leven.

Beste lezer van De Zondag,

Wij zijn met bijna 1,5 miljoen, goed voor 10 procent van alle Belgen en maar liefst een kwart van alle Vlamingen.

We zijn met veel.

Ja, we kunnen dit. En ja, we moeten dit.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be