Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Ik hoef geen 74 of 78 te worden om te weten dat het makkelijker is mensen te verdelen dan te verbinden.”

Goeiemorgen,

“Het is hier warm”, zeg ik tegen mijn echtgenote. Hier, dat is mijn keukentafel waar ik nadenk over deze en volgende woorden. “Het is hier 21 graden”, zegt zij. “Net als altijd, het zal je leeftijd zijn.” Ik ben 59 en denk: wat moet het heet zijn in het Witte Huis. Donald Trump is 74, de volgende inwoner Joe Biden is 78. Ik hoop die gezegende leeftijden te halen, onder voorbehoud dat het leven mij fysiek en mentaal blijft toelachen. Zo oud hoef ik overigens niet te worden om te weten dat het makkelijker is om mensen te verdelen dan te verbinden. Ik hoef er ook niet voor naar Amerika, al is het politieke spel daar nu wel heel nauw tot dat scherpste contrast verengd. Na vier jaar horen en zien van Donald Trump dacht ik vanop afstand dat het moeilijk zou zijn om nog één mens met gezond verstand te vinden die op hem stemt. Ze zijn met meer dan 70 miljoen, de Amerikanen die voor Donald Trump hebben gekozen en hem als president wilden behouden. Dat zijn er nog 8 miljoen meer dan de bijna 63 miljoen die hem vier jaar geleden tot president hebben gemaakt. Het zijn er een miljoen meer dan het recordaantal stemmen waarmee Barack Obama in 2008 de eerste zwarte president van Amerika werd. Wat voelen die mensen dat ik niet voel? Wat begrijpen zij dat ik niet begrijp? Wat weten zij dat ik niet weet of, misschien erger nog, verkeerdelijk denk te weten?

Ik dweep niet met grote politieke leiders, laat staan dat ik hen blindelings volg in wat ze zeggen of doen. Het leven is geen ritmische opeenvolging van succes of het almaar grotere eigen gelijk, het is een cocktail van versterkende en confronterende smaken. Je staat, je valt en staat op, je valt opnieuw en leert opstaan, waarna je beter leert vallen om nog vlotter weer op te staan. Je wint en verliest, je leeft. Je leert elke dag, graag ook op 74 of 78. Ik kijk uit naar nog meer nieuwe inzichten via collega’s, kennissen, echte vrienden en familie. Waar zijn vandaag de echte vrienden van Donald Trump? Wie spreekt hem nog tegen? Wie houdt de man nog een spiegel voor? Wie vertelt hem dat, als een regio blauw kleurt, dat geen rood is? Wie zegt hem dat verliezen ook in zijn wereld bestaat en dat zelfs hij daarvan kan leren? Macht is als de nacht, hij komt en gaat. Soms duurt hij langer, dan weer omgekeerd. Voor wie zich aan die macht vastklampt, blijft het uiteindelijk altijd donker. Ook echt leiderschap komt en gaat, net als de dag. Wie die logica aanvaardt, ontwaakt altijd weer in het licht.

In de jaren negentig vertoefde ik diverse keren in Amerika. Ik was verrast door veel Europa in Boston, raakte verbluft door de ruwe schoonheid langs de Oostkust, was ondersteboven van het confronterende New York, trok grote ogen in het Dallas van Kennedy, was bang bij een landing in het statige Washington en genoot mateloos van het bruisende Los Angeles. Het is een smeltkroes van mooie herinneringen aan mensen, gebouwen en omgevingen, het was de basis voor een droom om ooit met een vriend de Route 66 van oost naar west af te rijden. Het is niet langer een droom, ondanks het absolute recordaantal van bijna 75 miljoen Amerikanen die hun stem uitbrachten op Joe Biden en van hem de 46ste president van Amerika hebben gemaakt.

Mijn echtgenote is intussen gaan fietsen. Ik zet de deur naar het terras open en een frisse wind waait mij zachtjes toe. Zou het dat zijn waarvan miljoenen Amerikanen vanaf vandaag opnieuw mogen dromen?

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be