Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Als we willen, mogen we onze mama’s zien. Wat als we gewoon blij zijn en hen vooral graag zien?”

Goeiemorgen.

Mijn mama was 13 in de lente van 1945. Op die leeftijd geeft de wereld zich elke dag een beetje meer bloot, maar vanaf die 8ste mei kon plots alles. ‘Den Duits’ was verslagen, het langverwachte bevrijdingsfeest een feit. Het kind in het meisje mocht weer los, het meisje in het kind kon weer vrij ontluiken. Vijf jaren oorlogsellende lagen achter haar, definitief. In morgen schuilde alleen lachende toekomst.

Mijn mama is 88 in de lente van 2020. Op die leeftijd sluit de wereld zich elke dag een beetje meer, maar vanaf deze 10de mei kan plots weer iets. Covid-19 is niet verslagen, het verhoopte bevrijdingsfeest nog niet nabij. Toch kan de oma in de mama weer een beetje leven en mag de mama in de oma haar kinderen weer even zien. Twee maanden corona-ellende liggen achter haar, maar morgen lacht ze niet voluit. Nog niet.

Tijdens onze wekelijkse gesprekken linkt ze Covid-19 af en toe aan Den Duits. De oude vijand kende en herkende ze altijd en overal, de nieuwe niet. Bang van beide, gaf die duidelijkheid van toen haar een soort rust die ze vandaag niet kent. Ze was een kind toen en is vandaag een oma, maar schrik voor het onbekende kent geen leeftijd. Was corona maar een man met een punthelm of een plek in zijn gezicht. In deze strijd weten we helaas meer niet dan wel. Welke maatregelen werken goed, welke niet? Wat gooien we wanneer in de strijd? We kijken in het rond en zien vanalles. In Zweden zitten mensen samen op een terras, in Duitsland gaan ze binnenkort zowaar weer voetballen. Van een geallieerde troepenmacht of gezamenlijke aanpak is geen of nauwelijks sprake. Het is vooral wachten op een vaccin en leren leven in een andere wereld. Ik vertrouw op onze aanpak, niet blind voor enkele pijnlijke uitschuivers onderweg. Het is niet nieuw: op het veld is het altijd moeilijker dan aan de zijlijn. Daar verdringen de harde roepers elkaar. In hun strijd om goedkope aandacht, lijkt zelfs geen plaats voor social distancing. Met zoveel zijn ze, hardnekkig zwaaiend met te snel, te traag, te veel, te weinig, te streng, te soft… Altijd te. Mij stelt het vooral gerust dat die mensen niét aan de knoppen zitten. Ze doen wat velen kunnen en vooral graag doen: beslissingen van gisteren veroordelen met de kennis van vandaag.

Mijn mama heeft rust met wat was, is tevreden met wat ze heeft en blij met wat weer mag. Ze is de beste mama van de wereld, uiteraard. Toch noem ik haar niet zo, want als man en vader ken ik minstens nog één mama die deze titel verdient. Het lijkt mij overigens zeer waarschijnlijk dat ook jullie dat gevoel van erkenning delen. Daarom houden we het beter eenvoudig en dichter bij de waarheid: alle mama’s zijn de beste van de wereld. Mama’s zien wat niet wordt getoond, horen wat niet wordt gezegd en voelen wat niet wordt gedaan. Onvoorwaardelijker dan in moederliefde vind je de liefde niet. Als kind bevecht je die moederliefde wel eens, als volwassen man waardeer je ze elke dag. Het is in deze beproevende coronatijden niet anders. Vaders zetten beide voeten stevig in de grond, tot hier en niet verder. Vaak vallen ze niet om, weerbaar als ze zijn. Maar ken jij iemand die nog vooruitgaat met beide voeten op de grond? Mama’s zijn niet alleen weerbaar, ze blijven ook wendbaar. Ze krijgen vandaag veel liefde en verdienen er nog meer. Ze moeten het doen zonder die echte knuffel, hevige omhelzing of zachte kus en vertellen hun kinderen dat het misschien allemaal weer kan op… Vaderdag. Of later nog. Mama’s geven altijd meer dan ze ooit kunnen krijgen. Ik ben vader en opa, maar kreeg al veel meer dan ik ooit kan geven.

Mijn mama hoopt alvast het moderne bevrijdingsfeest nog mee te maken. Als corona niet langer een dodelijke vijand is, maar een bekende ziekte met een werkend vaccin. Als die anderhalve meter niet meer is dan een nare herinnering of een handig middel om vervelende mensen te ontlopen. Als dat mondmasker nog slechts zichtbaar is op de Japanse metro. Als liefde in alle vormen weer fysiek mag zijn. Als we elkaar weer mogen aanraken zonder gevaar voor lijf en leven. Als we weer helemaal mogen leven. Mijn mama hoopt dat niet zozeer voor zichzelf, maar vooral voor haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Het is een bekende levenswijsheid. Op het einde ga je steeds meer houden van minder, onderweg is er veel waar we te weinig van houden.

Het is zondag 10 mei en er mag nog veel niet.

Als we willen, mogen we onze mama’s zien. Wat als we gewoon blij zijn en hen vooral graag zien?

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be