Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: ”Stiekem hoop ik het leven ooit te slim af te zijn, al ben ik vooral blij dat het leven mij toelaat eeuwig te leren.”

Het gebeurde enkele maanden geleden. Ik dacht aan een verre zomer-vakantie en nam mee: mijn echtgenote, enkele goeie vrienden, veel boeken, een pet en zonnecrème.

Nu ik de zestig nader, voel ik mij een verstandiger man dan toen ik vijftig was. En eerlijk, ook dat was al een moment waarop ik meende het leven beter te snappen dan toen ik veertig werd. Van wat daarvoor allemaal kwam, herinner ik mij dan weer vooral de overtuiging dat ik het als jonge man altijd beter wist dan zij die veertig en ouder waren. Het leven is een raadselachtige trip, doordrenkt met klassieke valkuilen en kansen. Stiekem hoop ik het leven ooit te slim af te zijn, maar diep van binnen weet ik beter. Het leven laat zich niet aftroeven, nooit. We krijgen van het leven wel de kans om te blijven leren, voor altijd. Levenslang leren, het is een prikkelende gedachte aan de vooravond van mijn vakantie. De eigen waarheid van vandaag is niet noodzakelijk die van morgen, laat staan dat ze absoluut is. In mensentaal: voortschrijdend inzicht. Het lijkt even eenvoudig als zinvol, maar soms vergt het meer moed dan wijsheid om van mening te veranderen. Je hebt mensen die het nooit doen, de koppige steenezels. Verstopt in de anonieme massa doen ze alleen zichzelf tekort, aan de top zijn ze een gevaar voor iedereen. Zou er in november echt nog één Amerikaanse burger op Donald Trump stemmen? Je hebt ook mensen die niet kunnen of gewoon liever niet van mening veranderen, de zwijgzame volgers. Geen erg, het is vaak eenvoudig en veilig om anderen naar de mond te praten of de leidende meerderheid te volgen. Boven op een kerk kiest de windhaan ook altijd de richting van de wind. De wereld zou evenwel niet zijn wat hij vandaag is zonder mensen die wel bewust de wind trotseren en de omgekeerde richting kiezen. Niet koppig, wel overtuigd. Het gaat trager, het is lastiger en het voelt ongetwijfeld vaak eenzaam, maar zelf ben ik hen vooral dankbaar. Zouden we niet altijd en overal op een Nelson Mandela willen stemmen?

Het is u intussen mogelijk ontgaan, maar in het Vlaamse parlement loopt momenteel een onderzoekscommissie over het beleid in deze coronacrisis. Wat deden we goed, wat niet? Waarom liep dat zo, wie is daarvoor verantwoordelijk en wat zijn daarvan de mogelijke gevolgen? Eerder deze week vertelde een federale topambtenaar van volksgezondheid daar dat de opsplitsing van bevoegdheden een krachtig en duidelijk beleid in de weg stond. U en ik waren daar zelf niet opgekomen. De verantwoordelijkheid hiervoor legde hij bij de houding van de deelstaten, of wat dacht u. Over afzienbare tijd start ook op federaal niveau een soortgelijk onderzoek. Het zou wel eens kunnen dat een Vlaamse topambtenaar daar tot dezelfde vaststelling komt en de verantwoordelijkheid daarvoor legt bij de federale overheid. Tot dan kijken ook de werknemers in de Vlaamse zorgcentra uit naar eenzelfde financiële tegemoetkoming als die van hun collega-werknemers in de federale ziekenhuizen. En het virus, dat woekert verder. In Vlaanderen, in België, in de rest van de wereld.

Het gebeurt woensdag. Ik vertrek op vakantie naar Bordeaux en neem mee: mijn echtgenote, enkele vrienden, veel boeken, zonnecrème, een pet en… een mondmasker. Of met de uitdagende woorden van de Engelse econoom John Maynard Keynes: ‘Als de feiten veranderen, verander ik van mening. En u meneer?’ Ik verheug mij nu al op warme gesprekken, stimulerende rust, fijne fietstochten, lekkere wijn, uitnodigende schaduw, zalige maaltijden, verfrissend water en… nieuwe inzichten.

Tot over twee weken.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be