Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Beste lezer, ik voel veel, maar beperk mij graag tot twee welgemeende en nederige woorden: dank u.”

Goeiemorgen,

Een mens kan het warm krijgen als het bitter koud is. Het is vrijdagnamiddag als we het terrein van Villa Voortman betreden. Enkele minuten eerder gaf de thermometer in de wagen -5 aan, buiten voelt het als -10. De wind waait niet hard, maar teistert mijn gezicht met koude kracht. Wie buiten is, hunkert naar binnen. Te veel mensen hebben geen binnen. In mijn handen wappert onhandig een grote cheque, even letterlijk als figuurlijk. Ik voel me onwennig, een gewone mens geeft niet elke dag 8.121 euro weg. Correctie, ik deed dit nog nooit. Ik tril lichtjes vanbinnen, maar laat dat niet merken. De bittere kou is een vriend bij het verbergen van mijn nervositeit. Iedereen trilt. De ontvangst is hartelijk en oprecht. In Villa Voortman is geen plaats voor schone schijn. We praten wat, drinken een koffie en gaan samen op de foto. Een bezoeker van de Villa zegt me ‘dank voor de steun’. Warme bubbel. Scherper dan ooit in het voorbije jaar voel ik de nood om mensen te knuffelen. Het kan niet. Het mag niet. We geven elkaar lachend een elleboog. Ik weet het weer zeker, geven is nog mooier dan ontvangen. De mensen van Villa Voortman doen het elke dag, vandaag komt het welverdiende genot van ontvangen hen toe. Het is overigens niet mijn geld, het is jullie geld. Drie maanden geleden beslisten we 50 van deze columns te bundelen in een boek. Wat het kon of zou worden, wisten we niet en zelf zat ik met nog meer vragen en onzekerheid. Vandaag zijn er de antwoorden, de warme antwoorden. Jullie kochten bijna 3.000 boeken, goed voor een netto-opbrengst van 8.121 euro. Beste lezer, ik voel veel, maar beperk mij graag tot twee welgemeende en nederige woorden: dank u. Beter nog, soms is het warm in de bittere kou.

Is het toeval dat net vandaag ook de echte warmte het weer overneemt van de bittere kou? Het is Valentijn en natuurlijk is dat toeval. Het leven, de liefde noch het klimaat laten zich door ons leiden, ze leiden ons. Wij zijn actoren. Belangrijke actoren, maar nooit meer en ook niet minder. Ik vraag me daarbij wel eens af waarom we te vaak vertellen wat anderen willen horen en alleen zien wat we willen zien. Leven en liefde zijn meer gebaat bij echte woorden en eerlijke beelden. Zelf ben ik geen grote fan van geprogrammeerde gevoelens, dus zijn dit soort dagen niet de momenten waarop ik mijn mooie en lange liefde met Lea vier. Ik zeg het haar vandaag wel luidop, ik zie je graag. Liefde laat zich overigens niet eenduidig definiëren en nog minder in allerlei vakjes stoppen. Ze kent veel gezichten, maar in al hun eenvoud raken die vier woorden wel de kern.

Of het ook die woorden waren die Derek en Margaret uit Manchester elkaar deze week nog toefluisterden net voor ze stierven, weet ik niet. Ze waren beiden 91 en intussen 70 jaar getrouwd, maar die lange liefde moest het uiteindelijk ook afleggen tegen corona. Derek en Margaret kenden hun lot en wilden nog één keer elkaars hand vasthouden. De regels lieten het eigenlijk niet toe, de menselijkheid wel. Daarna ging het even weer beter met Derek en Margaret. Heel even. Derek stierf als eerste, drie dagen later overleed ook Margaret.

Leve de menselijkheid, altijd en overal.

Leve de liefde.

Lea krijgt straks haar tweede vaccin, mij trof corona (nog) niet.

Ik neem vandaag haar hand vast.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be