Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Geachte heer burgemeester, hoeveel doden moeten er nog vallen vooraleer er écht wordt opgetreden?””

Goeiemorgen,

Zij was 18 en hij was 24. Met een beetje verbeelding klinkt bij die woorden op de achtergrond het vrolijke deuntje van Rob de Nijs over een hij van 16 en een zij van 28. Helaas, niets is minder waar. Zij was 18 en zal nooit 19 worden, hij was 24 en zal nooit 25 worden. Ze stierven vorige woensdagnacht toen hun wagen in het Gentse stadscentrum een brug miste en in het water terecht kwam. Het parket onderzoekt nog de oorzaak van dit dramatisch ongeval, maar zeker is dat de wagen sneller de brug opreed dan met de toegelaten snelheid van 30 kilometer per uur.

Veel te snel rijden in de stadskern, het is een bekend probleem in Gent. Het is een bekend probleem in veel Vlaamse steden en gemeenten. In de buurt van het ongeval spreken omwonenden duidelijke taal: gierende banden, brullende motoren, blitse wagens, waanzinnige snelheden… Ze zien of horen het elke dag. En dat ze het allemaal al meermaals hebben laten weten aan de burgemeester en schepenen.

Die woorden hebben niet alleen de kracht van de duidelijkheid, ze zijn ook exemplarisch. In mijn digitaal archief zitten meerdere verstuurde mails aan de Gentse burgemeester en politie over hetzelfde probleem even verderop in de stad. Soms volgt een antwoord, soms niet. Hierin wordt verwezen naar extra controles, vastgestelde overtredingen en de foute mentaliteit van een minderheid. Het is oogverblinding, mogelijk goed voor de eigen statistieken, maar zonder de minste impact. In de stadskern vlammen ze ongestoord verder, dag én nacht. Fast and furious, ook nu tijdens het schrijven van deze woorden.

Haar naam is Hilde. Zij was 19 en werd nooit 20. In februari 2021 zal het precies veertig jaar geleden zijn dat mijn toenmalige vriendin omkwam in een verkeersongeval. Tijdens een koude winternacht raakte een wagen van de weg en stierf ze in een gracht. Vandaag en voor altijd is Hilde een klein stukje gekoesterde leegte in mijn hart. Melisa is de naam van het meisje dat deze week stierf in het water, de jongen aan het stuur heette Vadet. In naam van al die namen richt ik mij met deze woorden rechtstreeks tot burgemeester De Clercq én al zijn collega-burgemeesters: hoeveel doden moeten er nog vallen vooraleer er écht wordt opgetreden?

Geachte heer burgemeester, hoeveel doden moeten er nog vallen vooraleer er écht wordt opgetreden?”

Het gedrag van dit soort chauffeurs is asociaal, immoreel, egocentrisch én levensgevaarlijk. In hun handen wordt een auto een wapen, dus ligt de oplossing voor de hand. Maak hier een écht speerpunt van in het lokaal beleid, voer gerichte en anonieme controles en neem die wagens bij elke zware overtreding onmiddellijk bestuurlijk in beslag. Dan kunnen al die macho’s hun blinkende bolides dagelijks nog wel bewonderen, ja ze zelfs even aanraken, maar er niet meer mee door de stad racen. Zo onnoemelijk moeilijk kan dit toch niet zijn?

Héél veel mensen zullen u dankbaar zijn, meneer de burgemeester. De stad zal weer rustig ademen, de straten worden weer veilig en op termijn kleuren ook uw statistieken netjes groen.

Maar vooral zullen heel veel papa’s en mama’s u eeuwig dankbaar zijn. Niet langer verweesd na die woorden die ze nooit wilden horen. Niet langer verscheurd door onmetelijk verdriet en bijtende pijn. Niet langer omringd door aanhoudende tranen. Niet langer verdwalend in een knagende leegte. Niet langer gedwongen tot het wenen zonder tranen. Niet langer starend naar een foto tegen de muur. Niet langer wachtend op iemand die nooit meer komt. Niet langer boos op alles en iedereen. Niet langer hopend op een deur die alsnog open gaat. Niet langer dromend van wat niet meer is en nooit meer komt.

Het is vandaag Vaderdag, een mooie dag. Ik kijk uit naar het bezoek van mijn dochters en zoon in de vooravond. In het huis van dat meisje van 18had het ook een mooie dag moeten zijn.

Maak er een fijne zondag van.
Reageren? pascal.kerkhove@roularta.be