Directeur redactie Pascal Kerkhove roept op om de essentie van ‘blijf in uw kot’ niet verloren te laten gaan

Goeiemorgen.

“Deel mij maar bij de onzin in.” Het zijn slechts zeven van de vele mooie woorden waarmee Bram Vermeulen zijn liedjes een extra laagje verbale glans toediende. Een hartstilstand velde hem veel te jong, amper 57. Ik was al vroeg stiekem fan en ben dat nog steeds. In 1978 opende hij met Nederlands Hoop mijn nog jonge ogen door in volle Oranje-gekte de campagne ‘Bloed aan de paal’ te lanceren. Nederland wou én zou dat jaar wereldkampioen voetbal worden, zo hoopten onze 18 miljoen noorderburen. Samen met zijn toenmalige kompaan Freek de Jonge vond hij dat er niet kon gevoetbald worden in Argentinië, omdat daar massaal de mensenrechten werden geschonden. Niet zozeer de discussie over de rol van sport in dergelijk debat trok mijn jeugdige aandacht, wel het zwemmen tegen de stroom in, het staan tegen de wind in. Durven ja zeggen als iedereen luidop nee roept. Blijven ja zeggen als iedereen nog harder nee roept. Bewust en onderbouwd. Geen koele schreeuw om het eigen grote gelijk, wel een warme schreeuw om aandacht. Zelf ben ik al lang overtuigd: aan elke tafel waar beslissingen worden genomen, is minstens één iemand nodig die anders denkt.

“Houden we dit samen vol, dan krijgen we ons leven terug. En dat is elke euro meer dan waard. Gisteren, vandaag én morgen.”

Het was donderdagavond op weg naar huis dat ik die woorden van Bram Vermeulen opnieuw hoorde. 24 uur eerder had premier Wilmès de verwachte verlenging van de lockdown bevestigd, maar van overal én in één richting klonk alleen luide kritiek op de (wel en niet) genomen beslissingen. De bazen willen iedereen weer aan het werk, de vakbonden zijn tegen. Nog gehoord: als de tuincentra open mogen, waarom dan niet de meubelwinkels, de fietswinkels, de kleding- en alle andere winkels. Nog gelezen: we missen politiek leiderschap. Nog gezien: waarom is er geen duidelijkheid over de scholen, de festivals, het reizen, de zomer? En wie gaat straks de rekening betalen? En nog gehoord, gezien of gelezen: de wereld kijkt naar ons als een ‘failed state’. In mijn auto klonk nog één keer de stem van Bram Vermeulen: “deel mij maar bij de onzin in.” Zou het kunnen dat dezer dagen veel mensen fan zijn van Bram Vermeulen?

Beste zondagslezer, we worden allemaal zwaar op de proef gesteld. Meer dan we soms denken, meer dan we vaak willen toegeven. We gaan weer verbaal met elkaar in de clinch alsof corona nooit bestond, laat staan bestaat. Wie pleit voor economie, is meteen een harteloze kapitalist. Wie pleit voor gezondheid, draagt van de weeromstuit geitenwollensokken. En wie onderweg een fout maakt, is het hoofd kwijt nog voor hij of zij met de ogen kan pinken. Meedogenloos en zonder kans op herstel. Mag de maatregel om beperkt bezoek weer toe te laten in rusthuizen hiervan een triest voorbeeld zijn? Een bijzonder nobel idee, helaas gevolgd door een rampzalige uitwerking en zo mogelijk nog slechtere communicatie. Vanuit de Vlaamse zorgsector kwam snel de enige juiste reactie: we doen dit niet. Niet omdat ze dat niet willen, wél omdat ze dat niet veilig kunnen. Einde verhaal denk je dan, maar niets blijkt minder waar. In deze pijnlijke uitschuiver van wetenschappers en politici, zien velen plots de kans om ook meteen álle expertise en daadkracht van de Nationale Veiligheidsraad, het samengestelde exit-team én de overheid in vraag te stellen. We lijken wel aan een stelletje amateurs overgeleverd. Dat is… onzin. Laat ons het kind met het badwater niet weggooien. Of misschien beter nog: “wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.”

De essentie van de huidige boodschap is duidelijk en mag niet verloren gaan: blijf in uw kot, nog tot en met zondag 3 mei. De vijand mag dan een beetje teruggedrongen zijn, hij is nog lang niet verslagen. Corona laat het eenvoudigweg nog niet toe om scholen weer te openen, alle bedrijven weer op te starten, de deuren van cafés, restaurants en winkels weer open te zetten, trouw- en andere feesten te organiseren, samen naar het voetbal of een museum te gaan. En ja, we gaan al deze maatregelen straks met zijn allen moeten betalen. Duur moeten betalen.

Wordt dat lastig? Ja, dat wordt zeer lastig.

Is dat logisch? Ja, dat is logisch.

Moeten we het straks allemaal even met wat minder doen? Ongetwijfeld.

En wat is er dan nodig? Een evenwichtig én solidair systeem om deze enorme kost te dekken. Schouder aan schouder, met meer dan 11 miljoen om nog meer miljarden te betalen en met als enige eerlijke keuze: laat de sterkste schouders de zwaarste last dragen.

Wat we daarvoor terug krijgen? Ons leven.

Dat is meer dan èlke euro waard. Gisteren, vandaag én morgen….

Of, als fan en vrij naar Bram Vermeulen: “We verleggen een steen in een rivier op aarde. En dan weten we dat die stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.”

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? pascal.kerkhove@gmail.com