Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Het echt Antwerps theater heeft geen toekomst meer, maar krijgt in het slecht politiek theater een waardige opvolger”

Goeiemorgen,

Daar lag ik dan, op een oneffen tafel in een wat vreemde houding op mijn linkerzijde. Mijn armen werden in de juiste positie gebracht, waarna ik mij helemaal overgaf. Hulpeloos lag ik daar, een beetje bang ook, maar vooral hoopvol én met vertrouwen in de man die mijn probleem kon oplossen. Rugpijn. In de wachtkamer van deze gerenommeerde chiropractor hing een gesigneerd truitje van Paolo Maldini, jaren geleden de linksvoetige aanvoerder en superster bij het grote AC Milan en de nationale ploeg van Italië. Er hingen ook allerlei gestempelde getuigschriften tegen de muur, maar ze maakten niet dezelfde indruk als de aanwezigheid van Paolo Maldini. Het leven is een eeuwige zoektocht naar een heilzaam evenwicht tussen verstand en emotie. Ook Paolo Maldini legde zijn lot in de handen van deze man. Dat schept vertrouwen, vergroot nog het bestaande geloof in de expertise. Ik sloot de ogen en probeerde rustig te ademen. Na wat onhandig heen en weer gerol in zijn helende handen, volgde een kleine krak. Een moeizame draai op mijn rechterzijde later, herhaalde het ritueel zich en volgde een veel hardere krak. Even leek het alsof mijn rug weer kon ademen. Vandaag drie weken later en na nog een behandeling is de pijn zo goed als verdwenen, net zoals door de man besproken en voorspeld. De weg naar herstel zou niet eenvoudig zijn en nooit zonder risico op een nieuwe opstoot. Heldere aanpak, heldere communicatie. Het geeft een ongelofelijk goed gevoel als mensen doen wat je van hen verwacht, nadat je om een bepaalde reden voor hen hebt gekozen. Ik ben de man dankbaar en kies de volgende keer opnieuw voor hem. Zonder twijfel.

Hier sta ik dan, weer rechtop. Een beetje aarzelend nog, maar weer rechtop. Ik steek de handen in de zakken en schud het hoofd bij wat ik van onze nationale politici zie, hoor of lees. Wat zou ik – en wellicht ook jullie – nochtans graag dezelfde woorden gebruiken als over mijn chiropractor. Meer dan een jaar geleden al hebben we met bepaalde verwachtingen voor hen gekozen. Moe, of net niet, van wat was, hoopvol over wat komen zou. Het resultaat is even triest als bedroevend: niets. In volle coronacrisis riepen onze toppolitici ons meermaals op om moedig te zijn. Ja, de strijd was zwaar en het resultaat onzeker, maar met een gezamenlijke inspanning zou het ons wel lukken. En het lijkt ons te gaan lukken, maar intussen vallen de politieke ogen weer dicht. Selectief blind voor een dwingende gedachte: wie moed vraagt van de anderen, moet die zelf ook tonen. Niets is minder waar, helaas. Het echt Antwerps theater heeft geen toekomst meer, maar krijgt in het slecht politiek theater een waardige opvolger. Hoog tijd voor een praktijktest…

En dat het niet makkelijk is, dat we in een complex land leven, dat vertrouwen in de Wetstraat een zeldzame vriend is en dat de kiezer de kaarten heel moeilijk heeft geschud…. Het is allemaal waar. Je kan evenwel niet blijven bang zijn om te doen waarvoor je bent verkozen en nog banger voor de gevolgen van niet te doen waarvoor je bent verkozen. In weerwil van de mantra’s in de eigen Wetstraatbubbel vol partijstrategen, analisten en twitteraars, is het merendeel van de mensen vandaag echt niet bezig met het stemgedrag in 2024. Samen met hen kijk ik uit naar een uitgewerkt en gebalanceerd voorstel om samen uit deze crisis te geraken. Zo onnoemelijk moeilijk kan dat toch niet zijn. We zijn nog even verwijderd van ons triest wereldrecord uit 2011, met 541 dagen zonder federale regering, maar de klok tikt genadeloos. En ja, er is meer nodig dan vijf minuten politieke moed om uit deze impasse te geraken, maar zonder die moed wacht onvermijdelijk dat ander vernietigende zinnetje: wie gelooft die mensen nog?

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? pascal.kerkhove@roularta.be