Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “De lente is geen vaccin tegen covid, ze is wel een fijne vriend van het leven”

Goeiemorgen,

Hoe gaat het nog met je dochters? Ik krijg die vraag de laatste tijd wel vaker voor de voeten. Bijna vier jaar geleden openden ze in Gent hun eerste restaurant, twee jaar later volgde een tweede. Als trotse vader zag ik dat het goed was, vandaag zie ik als bezorgde vader dat het lastig is. Samen met tienduizenden van hun collega’s in de horeca is het wachten. Samen wachten, creatief handelen en afzien, gedeelde smart creëert geen omzet. Ze roepen niet luidop en zijn blij met de steun, maar willen vooral graag weer doen waar ze goed in zijn. Weet u nog hoe het was? Het is stilaan een jaar geleden dat we onbezorgd samen lekker aten op restaurant, een glas dronken op café, dansten in de discotheek, uit de bol gingen op een festival, genoten van theater, film, voetbal, een volle aula of onze spelende (klein)kinderen.

Die heerlijke onbezorgdheid van toen is vandaag niet meer dan een warme herinnering, gelukkig nog dicht genoeg om scherp te zijn. Beeld u zich even in dat u voor dat gevoel in de toekomst naar een museum moet. Links vindt u een kamer met taferelen uit een restaurant, rechts een video met 50.000 springende mensen op een festivalweide, voor u hangt een schilderij met een grappende cafébaas aan een volle toog, achter u een vergeelde foto van Kevin De Bruyne in een kolkend voetbalstadion… En dan plots stelt een bezoeker deze vraag: ‘Leefden de mensen vroeger echt zo’?

Ja dus. En we willen geen museum over onszelf, we willen ons leven terug. Meer dan ooit voorheen hunkeren we in ons beeld van morgen keihard naar gisteren. Een vroege lente verzacht daarbij altijd de zeden. Vanuit de schaduw geniet ik aarzelend van elke zonneprik. Bij het joggen, mag de jas uit. Bij het fietsen, past weer die zonnebril. Bij het wandelen, zie ik meer mensen lachen. De zon laat zich niet alleen zien en voelen, je hoort ze ook. En dan blinken zelfs ogen bij wie het hart nog wintert. De lente is geen vaccin tegen covid, ze is een fijne vriend van het leven.

Intussen kijk ik uit naar die echte prik. Vanwege te oud voor AstraZenica wordt het Pfizer, Moderna, Johnson & Johnson of wie weet een Sputnik V. En ja, er zijn nog veel vragen en onzekerheden. En ja, er liep al veel fout. En ja, er is echt dringend nood aan oprechte, zuivere, gevarieerde en vooral duidelijke overheidscommunicatie om de twijfelaars aan boord te halen. En zo mogelijk nog meer ja, die twijfel is best ok zolang je niet verwacht wat niemand jou kan geven: 100 procent zekerheid. Wie echt wil leven, maakt van onzekerheid best nooit de vijand.

Ik wacht mijn moment af en sta dan graag in de rij. Ik doe mee. Natuurlijk doe ik mee. Ik doe het voor mezelf, ik doe het voor mijn kinderen die ik weer wil omarmen, mijn vrienden die ik wil knuffelen en mijn collega’s die ik de hand wil schudden. En ik hoop dat zij dat ook allemaal willen. Ik doe het voor alle mensen die ik niet ken maar straks in theaterzalen, bioscopen, restaurants, cafés, parken of dijken graag weer tegen het lijf loop. Ik doe het voor ons leven.

Het gaat goed met mijn dochters, dank u. Met hen kijk ik uit naar een terrasje doen op Pasen.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? pascal.kerkhove@roularta.be